تجارت جنسی با زنان در خیابان معروف هلند با ژست حمایت از زنان ایرانی!

به گزارش سرویس جامعه پایگاه خبری ساعدنیوز، آمستردام، پایتخت هلند، دهه‌ها به واسطه محله‌ای به نام «رد لایت» یا چراغ قرمز شهرتی جهانی یافت. ویترین‌هایی با نورپردازی سرخ که زنانی را به عنوان جاذبه‌ای توریستی به نمایش می‌گذاشتند، به نمادی از آزادی‌های فردی در این کشور اروپایی تبدیل شده بود. اما با گذشت بیش از دو دهه از قانونی شدن روسپی‌گری در سال 2000، نگاهی به گذشته نشان می‌دهد که این تصمیم چگونه مسیری را برای گسترش شکلی نگران‌کننده از برده‌داری مدرن و قاچاق انسان هموار کرد و هلند را به یکی از مراکز اصلی این پدیده شوم در اروپا بدل ساخت.

قانونی که به بحران دامن زد

در سال 2000، دولت هلند با هدف ساماندهی و کنترل صنعت سکس، روسپی‌گری را به عنوان یک شغل قانونی به رسمیت شناخت. بر اساس این قانون، مالکان روسپی‌خانه‌ها می‌توانستند با دریافت مجوز، افرادی بالای 21 سال را «استخدام» کنند. با این حال، دولت در اقدامی قابل تأمل، معاینات پزشکی دوره‌ای برای این افراد را اجباری نکرد تا مبادا این تصور ایجاد شود که تفریحات جنسی در این کشور با خطر انتقال بیماری همراه است. از سال 2011 نیز فعالان این عرصه ملزم به پرداخت مالیات شدند و به این ترتیب، تجارت سکس به منبع درآمدی برای نهادهای دولتی و سازمان‌های تبهکاری تبدیل شد. این اقدامات، در عمل به جای کنترل، به عادی‌سازی و ترویج غیرقابل مهار این صنعت منجر شد.

آمارهای هولناک از گزارش وزارت خارجه آمریکا تا نهادهای هلندی

با وجود ظاهر قانونی، گزارش‌های متعددی از نهادهای بین‌المللی و داخلی هلند، پرده از واقعیت تلخ پشت ویترین‌های چراغ قرمز برداشتند. وزارت امور خارجه آمریکا در گزارش‌های خود، هلند را نه تنها کشور مقصد، بلکه یکی از پنج کشور اصلی مبدأ قربانیان قاچاق انسان در اروپا معرفی کرد. در سال 2017، این وزارتخانه هلند را در «دسته اول» کشورهای درگیر با معضل قاچاق انسان قرار داد، که نشان‌دهنده عمق فاجعه بود.

ناظر ملی قاچاق انسان در هلند نیز اعلام کرد که سالانه بیش از 6,000 نفر در این کشور قربانی قاچاق می‌شوند که از این میان، حدود 4,000 نفر، یعنی دو سوم قربانیان، به ورطه بردگی جنسی کشانده می‌شدند. برخلاف تصور عمومی که قربانیان را مهاجران می‌پنداشت، بخش قابل توجهی از آنان، زنان و دختران جوان هلندی بودند؛ به طوری که سالانه حدود 1320 دختربچه هلندی طعمه شبکه‌هایی موسوم به «قوادها» می‌شدند. مرکز تحقیقاتی اسکپتیکس نیز در گزارشی تکان‌دهنده فاش ساخت که بین 50 تا 90 درصد از تمام روسپی‌های فعال در هلند، در حقیقت برده‌های جنسی بودند که به اجبار در این چرخه گرفتار شده بودند.

تناقضی آشکار حمایت از حقوق زنان در ایران، نادیده گرفتن بردگی در خانه

این بحران داخلی در حالی در هلند ریشه دوانده بود که مقامات این کشور در صحنه بین‌المللی، خود را به عنوان مدافع حقوق زنان معرفی می‌کردند. در جریان حوادث پس از فوت مهسا امینی در ایران، شهرداری آمستردام با به نمایش درآوردن تصویر وی بر ساختمان موزه فیلم و حمایت از شعار «زن، زندگی، آزادی»، مدعی همبستگی با زنان ایران شد. این اقدام، تناقضی آشکار را به نمایش گذاشت؛ در حالی که هلند برای حقوق زنان در کشوری دیگر بیانیه صادر می‌کرد، در پایتخت خودش، صنعتی مبتنی بر بهره‌کشی جنسی از زنان به صورت قانونی فعالیت داشت و هزاران زن و دختر جوان قربانی برده‌داری مدرن بودند.

هزینه انسانی یک تجارت پرسود

برای قربانیان، این تجارت چیزی جز تباهی به همراه نداشت. گزارش‌ها نشان می‌داد که دختران جوان، اغلب با استفاده از مواد مخدر، الکل و وعده‌های فریبنده توسط مردان اغواگر، به دام می‌افتادند و سپس وادار به تن‌فروشی می‌شدند. با وجود تلاش‌های پراکنده نهادهای مدنی، از هر ده قربانی، تنها یک نفر موفق به دریافت کمک‌های مؤثر از سوی پلیس یا سازمان‌های حمایتی می‌شد.

نکته تلخ ماجرا آنجا بود که حتی بخشی از روسپی‌ها در اعتراض به طرح‌های محدودکننده دولت، به خیابان‌ها آمدند و با پلاکاردهایی مانند «روسپی‌گری هم یک شغل است» از ادامه فعالیت خود دفاع کردند. این پدیده، عمق فاجعه را بیشتر نمایان می‌کرد؛ زنانی که پس از ورود به این عرصه، به دلیل طرد شدن از سوی جامعه و نبود فرصت‌های جایگزین، خود را ناچار به دفاع از تنها راه امرار معاش خود می‌دیدند، حتی اگر این راه به قیمت از دست رفتن کرامت انسانی‌شان تمام شده بود. این زنان، حتی اگر به صورت داوطلبانه وارد این کار شده بودند، همواره با خشونت‌های فیزیکی، روانی و سوءاستفاده‌های جنسی دست و پنجه نرم می‌کردند و زخم‌های روحی آن تا سال‌ها پس از خروج از این چرخه، با آن‌ها باقی می‌ماند.

در نهایت، تجربه قانونی‌سازی روسپی‌گری در هلند نشان داد که چگونه یک تصمیم به ظاهر مترقی، در عمل به بستری برای نقض سیستماتیک حقوق بشر و ترویج برده‌داری مدرن تبدیل شد و سایه‌ای تاریک بر شهری افکند که زمانی به آزادی‌های بی حد و حصر خود می‌بالید.