اعمال و دعای روز چهارم ماه محرم متعلق به طفلان حضرت زینب (س) برای برآورده شدن حاجات / وقایع روز چهارم محرم + فیلم

اعمال و وقایع روز چهارم محرم

اعمال روز چهارم ماه محرم گرفتن روزه است که خداوند دعای شخص روزه دار در این روز را استجابت می نماید.

بی‌ نتیجه بودن مذاکره حضرت سیدالشهداء (علیه السلام)، با عمر بن سعد برای وادار کردن لشکر وی به ترک جنگ و دعوت او و لشکرش جهت ملحق شدن به سپاه اسلام.

در دهه ی اول محرم گرفتن روزه توصیه شده و خداوند دعای شخص روزه دار در این روز را استجابت می نماید.

وقایع روز چهارم محرم

چهارمین روز از دهه محرم اختصاص دارد به دو طفلان حضرت زینب (س) که با سن کوچکشان آماده جانشفانی در راه دایی شان امام حسین (ع) برآمدند و همچنین اختصاص دارد به حضرت حرّ (ع) که شهید راه کربلا می باشد.

در روز چهارم دهه محرم از سال 61هجری قمری بود که ابن زیاد با توجه به فتوایی که از شریح قاضی گرفته بود، در مسجد کوفه خطبه خواند و مردم را به کشتن امام حسین (ع) تحریص کرد.

روز چهارم محرم بود که عبیداللّه‏ بن زیاد مردم کوفه را در مسجد جمع کرد و برایشان سخنرانی نمود و در میان سخنانش مردم را برای شرکت در جنگ با امام حسین علیه ‏السلام تشویق و ترغیب نمود.

به دنبال آن 13 هزار نفر در قالب 4 گروه به سپاه عمر بن سعد پیوستند که این پیوستگی تا خود روز عاشورا ادامه داشت.

این 4 گروه عبارت بودند از:

1. شمر بن ذی الجوشن با چهار هزار نفر؛

2. یزید بن رکاب کلبی با دو هزار نفر؛

3. حصین بن نمیر با چهار هزار نفر؛

4. مضایر بن رهینه مازنی با سه هزار نفر؛

در روز چهار محرم هنوز آفتاب برنخاسته بود که کنانه بن ‏عتیق به کاروان امام حسین (ع) ملحق شد.

کنانه بن عتیق پیرمردی از شهدای کربلاست که در حمله نخست به ‏شهادت رسید و از عابدان و قاریان آن شهر بود و در ایامی که سیدالشهدا (ع) به کربلا ‏رسید، خود را به آن حضرت رساند.

کنانه یکی از اصحاب امام علی (ع) بود که در رکاب آن ‏حضرت یک پای خود را از دست داده بود.‏

همچنین در این روز عبیدالله ‏بن زیاد مردم را در مسجد کوفه گردآورد و خود به منبر رفت و گفت:

ای مردم ! شما آل ابی ‏سفیان را آزمودید و آنها را چنان که می‌خواستید یافتید، یزید را می‌شناسید که دارا سیره ‏و طریقه‌ای نیکو است و به زیردستان احسان می‌کند و عطایای او بجاست.

پدرش نیز ‏چنین بود و اینک یزید دستور داده است که بهره شما را از عطایا بیشتر کنم و پولی نزد ‏من فرستاده است که در میان شما قسمت نموده و شما را به جنگ با دشمنش حسین ‏بفرستم !

این سخن را به گوش جان بشنوید و اطاعت کنید.‏

سپس از منبر به زیر آمد و برای مردم شام نیز عطایایی مقرر کرد و دستور داد تا در تمام ‏ شهر ندا کنند که مردم برای حرکت آماده باشند و خود و همراهانش به سوی نخیله ‏حرکت کرد و حصین بن نمیر، حجاربن ابجر، شبث بن ربعی و شمر بن ذی‌الجوشن را به کربلا ‏گسیل کرد.

عمربن سعد را در جنگ با حسین کمک کنند.

پس از اعزام عمر بن سعد به ‏کربلا، شمربن ذی‌الجوشن اولین فردی بود که با چهار هزار نفر سپاهی آزموده برای جنگ ‏با امام حسین (ع) اعلام آمادگی کرد.

بعد یزید بن رکاب کلبی با دو هزار نفر، حصین بن ‏نصیر با چهارهزار نفر، مضایربن وهینه با سه هزار نفر و نصربن حرثه با دو هزار نفر که جمعاً بیست‌هزار نفر می‌شدند به سوی کربلا رفتند.

مرثیه دو طفلان حضرت زینب (س)

عبدالله بن جعفر نامه ای برای امام (علیه السلام) فرستاد و همراه دو فرزندش عون و محمد خدمت امام حسین (علیه السلام) فرستاد.

پس از مدتی عبدالله خودش خدمت ابی عبدالله (ع) رسید و فرزندش را سفارش نمود تا در خدمت امام باشند و در رکابش جانبازی کنند .

بچه ها خدمت مادر رسیدند و به مادر سلام کردند و روی پا ایستادند.

حضرت زینب (س) از اعزام فرزندانش توسط عبدالله بسیار خوشحال شد.

کربلا شرح بلای زینبه کربلا خاک بلای زینبه

کربلا با این همه ابهتش جای دفن بچه های زینبه

روز عاشورا شده و بچه ها آمدند و از مادر اجازه گرفتند .

مادر ! اجازه بده ما جان خویش را فدای دایی مان کنیم .

مادر گفت : بارک الله به شما که چشم هایم را روشن کردید.

خودش کفن به تن بچه ها کرد و لباس و شمشیرشان را آماده کرد.

با وقار و صلابت زینبی آمدند خدمت ابی عبدالله و سلام کردند .

ابی عبدالله تا این بچه ها را دید هر دو را درآغوش گرفت.

به هر نحوی بود اجازه داد خواهر زاده ها به میدان بروند.

هر دو به سوی دشمن حمله برده ، عجب رجزی خواندند.

یک عده گفتند : این دو تا بچه که هستند ؟

یکی فریاد زد : اینها بچه های زینب (س) هستند .

دیگری گفت : الان داغشان را به دل مادرشان می گذارم .

حضرت حرّ (ع)

شب چهارم عزاداری محرم اختصاص به یکی از شهیدان سربلند کربلا یعنی حر بن یزید ریاحی دارد.

البته این شب را به فرزندان حضرت زینب نیز منسوب کرده اند.

حرّ از مشهورترین جنگاوران کوفه بود.

در برخی منابع، به اشتباه از وی با عنوان شُرطه عبیدالله بن زیاد، حاکم کوفه، یاد شده است.

او توسط عبیدالله بن زیاد به فرماندهی بخشی از سپاه اعزامی برای مواجهه با امام حسین(ع) منصوب شد و پایبند به اجرای دقیق فرمان‌های حکومتی بود.

وی ظاهراً با سیاست میانه‌ای نداشته و در هیچ منبعی از عقیده حرّ یا موضع‌گیری سیاسی‌اش در اوضاع پر تنش کوفه در سال 60 قمری سخنی به میان نیامده است، فقط بلعمی در روایتی قابل تردید، او را از شیعیانی دانسته است که تشیع خود را مخفی می‌کردند.

حر الگوی توبه و حقیقت جویی است.

او در آغاز برخورد با امام حسین(ع) چنین جایگاه وارسته ای نداشت و به گفته خودش مأمور بود و معذور!

اما ادب و تواضع حر در مقابل سالار شهیدان، سبب رهایی او شد.

حر با ژرف بینی، حق را بر باطل ترجیح داد و پیشانی پشیمانی بر سجده گاه توبه فرود آورد.

اعمال روز چهارم ماه محرم و آنچه در این روز گذشت