چینی‌ها با این حرکت، دولت‌ها را گرفتار می‌کنند
به گزارش اقتصادنیوز، روزنامه اطلاعات نوشت:
پس از کمرنگ شدن حضور ایالات متحده در خاورمیانه، در دوره ریاست جمهوری اوباما، توجه ایالات متحده به سوی چین جلب شد، قدرت اقتصادی رقیب که با معرفی «کمربند اقتصادی» و «راه ابریشم دریایی قرن ۲۱»، چین «ابتکار کمربند و راه» را در سال ۲۰۱۳ راه اندازی کرد.
امروزه کشورهای زیادی در آسیا و آفریقا و حتی آمریکای جنوبی تحت تاثیر این ابتکار به نوعی به چین وابسته شده اند.
در دریای چین جنوبی متحدان آمریکا بویژه تایوان و ژاپن نقش حیاتی برای ایالات متحده دارند. دریای چین جنوبی دریایی حاشیه ای است از اقیانوس آرام غربی که از شمال به جنوب چین، از غرب به شبه جزیره هندوچین، از شرق به جزیره تایوان و شمال غربی فیلیپین و در جنوب به بورنئو شرقی، سوماترا و جزایر بانگکا بلیتونگ محدود می شود و مساحتی در حدود ۵/۳ میلیون کیلومتر مربع را در بر می گیرد.
این دریا با دریای چین شرقی از طریق تنگه تایوان، با دریای فیلیپین، از طریق تنگه لوزون، با دریای سولو، از طریق تنگه های اطراف پاوالان، با دریای جاوه از طریق کریماتا و تنگه بانگکا و به طور مستقیم با خلیج تایلند محدود می شود. خلیج تونکین بخشی از دریای چین جنوبی است. حدود یک چهارم از در آمدهای کشتیرانی بین المللی از دریای چین جنوبی بدست می آید. چین، ویتنام، فیلیپین، تایوان، مالزی و برونئی همگی ادعاهای رقابتی بر قلمرو دریای چین جنوبی دارند.
این کشورها قرن هاست که بر سر قلمرو دریای چین جنوبی با هم اختلاف داشته اند، اما تنش ها در سال های اخیر افزایش یافته است. دریای چین جنوبی از طریق تنگه مالاکا با اقیانوس هند و آبهای آزاد ارتباط دریای برقرار می کند. تنگه مالاکا آب‌راهی درمیان سوماترا و شبه جزیره مالایاست که دریای آندامان در اقیانوس هند را به دریای چین جنوبی در اقیانوس آرام متصل می‌سازد. کشور سنگاپور در جنوبی‌ترین نقطه این تنگه واقع شده‌است.
نزدیک به یک چهارم از محموله‌های نفت خام دنیا از این تنگه عبور می‌کنند که پس از تنگه هرمز مهم‌ترین شاهراه حمل و نقل دریایی نفت در دنیا به‌شمار می‌رود.در دریای چین جنوبی، ادعاهای گسترده چین - که شامل ادعاهای حاکمیت بر قطعات زمین و آب های مجاور آنها است - مدعیان رقیب مانند ویتنام، فیلیپین، تایوان، مالزی و برونئی را خشمگین کرده است.
کشورهای دیگر در مورد جزایر و مناطق مختلف در دریا مانند «پاراسل» و «اسپراتلی» ادعا کرده اند .چین از ادعاهای گسترده خود با ساخت جزایر مصنوعی و گشت های دریایی حمایت کرده است. ایالات متحده می گوید که در اختلافات ارضی جانبداری نمی کند، اما کشتی ها و هواپیماهای نظامی را در نزدیکی جزایر مورد مناقشه اعزام کرده است که آن را عملیات «آزادی دریانوردی» می نامد.
ژاپن که هیچ سهم مستقیمی در دریای چین جنوبی ندارد، کشتی ها و تجهیزات نظامی را نیز در اختیار مدعیانی مانند ویتنام و فیلیپین قرار می دهد. این نگرانی وجود دارد که این منطقه در حال تبدیل شدن به یک نقطه اشتعال است و پیامدهای بالقوه جدی جهانی دارد .بر اساس اطلاعات منتشر شده توسط ارتش چین در ۳۱ مه ۲۰۲۵، فرماندهی تئاتر جنوبی ارتش آزادی بخش خلق چین(PLA) مرحله جدیدی از گشت های آمادگی رزمی را در اطراف هوانگ یان دائو که در یک منطقه دریایی مورد ادعای ادعای چندین کشور ساحلی است، آغاز کرده است.
این عملیات ها که از اوایل اردیبهشت ماه توسط واحدهای دریایی و هوایی انجام شده است، بخشی از یک استراتژی حضور پایدار با هدف تقویت کنترل چین بر یک منطقه ژئواستراتژیک کلیدی در دریای چین جنوبی است.
حمایت نظامی صریح ایالات متحده از فیلیپین، تحت پیمان دفاع متقابل دوجانبه، به هر مانور چینی در منطقه ابعاد بالقوه تقابلی می دهد. آخرین استقرار نظامی چین اندکی پس از تمرینات مشترک در مقیاس بزرگ بین ایالات متحده و فیلیپین، از جمله شبیه سازی شامل بازپس گیری جزایر اشغالی انجام می شود.
نزدیکی زمانی و جغرافیایی این تحولات خطر رویارویی ناخواسته را در منطقه ای که از قبل مملو از عملیات نظارتی و مانورهای استراتژیک است، افزایش می دهد.ایالات متحده دفاع ساحلی فیلیپین را با استقرار موشک های ضد کشتیNMESIS تقویت می کند. این سیستم، «موشک تهاجمی دریایی»(NSM) را با شاسی بدون سرنشین ادغام می کند و قابلیت دفاع ساحلی بسیار متحرک و کشنده را ارائه می دهد. برد درگیری تقریبا ۱۸۵ کیلومتر را ارائه می دهد و از هدف گیری پیشرفته و برنامه ریزی پرواز برای حمله دقیق به کشتی های دشمن استفاده می کند.
این سیستم به طور کامل شبکه ای است و امکان ادغام یکپارچه در معماری های فرماندهی و کنترل مشترک و متحد را فراهم می کند و در نتیجه هماهنگی چند دامنه ای را افزایش می دهد.به طور همزمان، گارد ساحلی چین اقدامات اجرایی قاطعانه ای از جمله هشدارهای رادیویی، نظارت هدفمند و اخراج کشتی های خارجی را انجام داده است. این نشان دهنده نظامی شدن فزاینده فضای دریایی است که چندین کشور آسه آن قبلا آن را به عنوان یک منطقه بالقوه برای همکاری در نظر گرفته بودند.
اقدامات چین نمونه ای از استفاده از استراتژی به اصطلاح «منطقه خاکستری» است که ترکیبی از فشار غیرنظامی، شبه نظامی و نظامی برای ایجاد کنترل ارضی بالفعل بدون آغاز درگیری آشکار است. این رویکرد به طور پیوسته وضعیت موجود منطقه ای را تضعیف می کند و اصول آزادی دریانوردی را که توسط قدرت های غربی حمایت می شود، به چالش می کشد.دریای چین جنوبی یک مسیر اصلی کشتیرانی است. همچنین دارای مناطق ماهیگیری غنی است که معیشت میلیون ها نفر را در سراسر منطقه فراهم می کند.
بیش از نیمی از کشتی های ماهیگیری جهان در این منطقه فعالیت می کنند.در سال ۱۹۴۷، چین نقشه ای را منتشر کرد که در آن جزئیات ادعاهای خود را نشان می داد و اصرار دارد که تاریخ از ادعاهای آن حمایت می کند - پکن می گوید که حق آن بر این منطقه به قرن ها پیش برمی گردد، زمانی که زنجیره جزایر پاراسل و اسپراتلی به عنوان بخش های جدایی ناپذیر ملت چین در نظر گرفته می شدند.
با این حال، منتقدان می گویند که چین در مورد اینکه ادعای آن دقیقا شامل چه مواردی می شود، مشخص نشده است و خط نه خطی که در نقشه های چین ظاهر می شود و تقریبا کل دریای چین جنوبی را در بر می گیرد، شامل هیچ مختصاتی نیست.همچنین مشخص نیست که آیا چین فقط ادعای قلمرو زمینی در خط نه خط تیره را دارد یا تمام فضای دریایی درون آن را.
