دپیلمات‌های اینفلوئنسر و ما هیچ؟!

به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، سفیران به‌ عنوان نمایندگان رسمی کشورهایشان در خارج، نقش مهمی در شناساندن فرهنگ، هنر، ارزش‌ها و تاریخ خود دارند که این مهم می‌تواند در افزایش نفوذ و تأثیرگذاری بین‌المللی مؤثر باشد. چند سالی است که به مدد فضای مجازی و اینترنت، شاهد هستیم که برخی از دیپلمات‌ها و سفیران کشورهای خارجی در ایران، منجمله سفرای انگلیس، روسیه، ژاپن و... با حضور در فضای مجازی در نقش یک بلاگر یا اینفلوئنسر، ظاهر شده و ضمن تبلیغات فرهنگی و سیاسی چهره دیگری از خود را در اذهان عمومی به نمایش گذاشته‌اند.

آخرین نوع هنرنمایی از دیپلمات‌های مقیم تهران آوازخوانی «کیم جون پیو» سفیر کره جنوبی است که روزهای پایانی سال گذشته با خواندن ترانه قدیمی «پرسون، پرسون پرسون، یواش یواش..» در فضای دیپلماسی بروز و ظهوری نو از خود نشان داد!

پدیده «سفیر-اینفلوئنسر» یکی از جلوه‌های جدید دیپلماسی عمومی است، جایی که سفرا بجای سخنرانی‌های رسمی و بیانیه‌های دیپلماتیک، از ابزارهایی نظیر شبکه‌های اجتماعی بهره می‌برند تا با مردم کشور میزبان ارتباط برقرار کنند. نمونه بارز این تحول را می‌توان در کیم جون پیو، سفیر کره جنوبی در ایران، دید. او نه ‌تنها از طریق تعامل مستقیم با مردم، بلکه با استفاده از زبان و فرهنگ ایرانی، تلاش کرد تا جایگاهی خاص در دل مخاطبان ایجاد کند. این رویکرد جدید به دیپلماسی، تنها یک نمایش ساده نیست بلکه بخشی از استراتژی نرم قدرت کشورها محسوب می‌شود. سفیرانی که در قالب اینفلوئنسر ظاهر می‌شوند، کمک می‌کنند تا تصویر مثبتی از کشور خود در ذهن مردم ایجاد شود و روابط غیر رسمی میان دو ملت تقویت شود.

تأثیرگذاری «اینفلوئنسر-دیپلمات‌ها» در روابط بین‌الملل
با گسترش رسانه‌های دیجیتال، نقش سنتی سفیران نیز دستخوش تغییرات اساسی شده است. امروز دیگر صرفاً مذاکرات رسمی تعیین‌کننده روابط کشورها نیست، بلکه چهره‌های رسانه‌ای و شخصیت‌های محبوب نیز بر تعاملات بین‌المللی تأثیر می‌گذارند.با این روند، آیا در آینده سفارتخانه‌ها تبدیل به استودیوهای تولید محتوا خواهند شد؟ آیا سفیران بیش از سیاستمداران، به چهره‌های محبوب فضای مجازی تبدیل می‌شوند؟

به نظر می‌رسد که در دوران نوین دیپلماسی، مرز میان سیاست و رسانه روزبه‌روز کمرنگ‌تر می‌شود و سفیران، نه‌تنها نمایندگان رسمی، بلکه مبلغان فرهنگی و اجتماعی نیز خواهند بود.
هرچند این شیوه جدید دیپلماسی عمومی مزایای زیادی دارد، اما خالی از چالش نیست. برخی معتقدند که اینفلوئنسر شدن سفیران می‌تواند به کاهش جدیت نقش دیپلماتیک آن‌ها منجر شود و وجهه رسمی روابط بین کشورها را تحت‌الشعاع قرار دهد. از سوی دیگر، حضور در شبکه‌های اجتماعی ممکن است موجب اشتباهات ارتباطی شود که می‌تواند به بحران‌های دیپلماتیک منجر شود.

رسانه‌های اجتماعی به‌سرعت واکنش‌ها را منتشر و تکثیر می‌کنند. سفیری که در نقش یک اینفلوئنسر ظاهر می‌شود، باید بیش از همیشه مراقب باشد که اظهارات و فعالیت‌هایش مورد سوء برداشت قرار نگیرد.

دیپلماسی همیشه بر اصولی مانند احترام و تعاملات رسمی استوار است. پدیده سفیر-اینفلوئنسر تا چه حد می‌تواند این اصول را دگرگون کند؟ آیا در آینده شاهد سفیرانی خواهیم بود که به‌جای مذاکرات، بیشتر وقت خود را صرف تولید محتوای دیجیتال می‌کنند؟

به نظر می‌رسد این روند در سال‌های آینده بیش از پیش گسترش یابد. دولت‌ها می‌توانند سفیران را به‌عنوان سفیران فرهنگی و دیجیتال نیز تربیت کنند تا نقش دیپلماسی عمومی را پررنگ‌تر کنند. در عین حال، این تحول نیازمند تعادل میان جذابیت رسانه‌ای و جدیت دیپلماتیک خواهد بود. در این میان جای یک سوال مطرح است چرا سفیران و رایزنان فرهنگی ما در خارج از کشور چنین روایت‌هایی نمی‌سازند و تصویر زنده و صمیمی از ایران نشان نمی‌دهند؟

در بسیاری از موارد، دیپلماسی ایران همچنان بر چارچوب‌های رسمی و سنتی متمرکز است. سفیران ما، بیشتر درگیر مسائل سیاسی و اقتصادی هستند و کمتر به تعامل مستقیم با مردم کشور میزبان از طریق شبکه‌های اجتماعی می‌پردازند.

دیپلماسی فرهنگی ایران معمولاً از طریق برنامه‌های رسمی مانند نمایشگاه‌ها، جشنواره‌ها و همایش‌های فرهنگی دنبال می‌شود. در حالی‌ که این اقدامات مهم‌ هستند، اما ممکن است نتوانند حس صمیمیت و ارتباط مستقیم با مردم کشور میزبان را به ‌وجود آورند.

در دیپلماسی ایران، کمتر شاهد این مدل ارتباطی هستیم. به نظر می‌رسد که اگر سفیران و رایزنان فرهنگی بتوانند از ابزارهای دیجیتال به شکلی هوشمندانه و جذاب استفاده کنند، تصویر صمیمی‌تری از ایران ارائه خواهد شد و تعاملات فرهنگی مؤثرتر خواهد بود. حضور سفرای ایران به عنوان یک فعال فرهنگی از ابزارهای جنگ نرم و برای کسب قدرت نرم است.

سفیران می‌توانند با استفاده هوشمندانه از رسانه‌های اجتماعی، تصویری زنده، پویا و جذاب از ایران ارائه دهند. در دنیایی که ارتباطات دیجیتال نقش حیاتی در دیپلماسی عمومی دارد، حضور فعال سفیران در این فضا می‌تواند در تقویت قدرت نرم ایران بسیار مؤثر باشد.

اگر سفیران ایرانی بتوانند با خلاقیت و دقت از رسانه‌های اجتماعی بهره ببرند، می‌توانند در تصویرسازی مثبت ایران در افکار عمومی جهانی نقش برجسته‌ای ایفا کنند. این امر نه ‌تنها در تقویت روابط دیپلماتیک مؤثر است، بلکه موجب افزایش علاقه و شناخت بین‌المللی از فرهنگ غنی ایرانی خواهد شد.

لازم به ذکر است حتی در صورت صدور مجدد مجوز برگزاری فستیوال کوچه در بوشهر، نمی توان انتظار داشت که فضاسازی‌ها و همچنین اتفاقاتی که در این چند روز گذشته در فضای مجازی افتاده است به راحتی فروکش کند. قطعا این اقدامات هیجانی و ایجاد تنش‌های نابجا می تواند در ادامه با رسوخ به بدنه دیگر ارگان‌ها زمینه ایجاد دوقطبی‌ها را فراهم کند.

منبع: سیاست روز

انتهای پیام/