رولان‌گاروس؛ افسانه‌ای در دل پاریس
ورزشگاه رولان‌گاروس یکی از معتبرترین و افسانه‌ای‌ترین میدان‌های تنیس جهان در طول بیش از یک قرن شاهد تحولات بزرگی بوده است.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، ورزشگاه رولان‌گاروس، میدانی افسانه‌ای در قلب پاریس است که با وجود گذشته‌ای پر فراز و نشیب، این مجموعه همواره در حال نوسازی و پیشرفت بوده است. رشته خاک رس نیز در مسیر توسعه قرار دارد، هرچند که می‌توان گفت در برخی زمینه‌ها می‌بایست با شتاب بیشتری همگام با تحولات زمان پیش رود.
این هفته، مسابقات مقدماتی رولان‌گاروس، دومین گرنداسلم فصل، آغاز می‌شود. قرعه‌کشی جدول اصلی روز پنجشنبه 22 می برگزار خواهد شد و رقابت‌ها از 25 می تا 8 ژوئن ادامه می‌یابد. در طول سه هفته آینده ورزشگاه رولان‌گاروس به طور کامل در اختیار تنیسورهای حرفه‌ای قرار خواهد گرفت اما چه نکاتی را باید درباره این میدان افسانه‌ای با پیشینه‌ای پیچیده و تاریخی دانست؟
اوپن فرانسه نخستین‌بار در سال 1891 برگزار شد. این مسابقات همواره در یک مکان مشخص برگزار نمی‌شدند؛ به دلیل کمبود زمین و امکانات، بازی‌ها اغلب در نقاط مختلف پاریس و حومه آن انجام می‌شدند. در آن دوران این شیوه امری عادی بود. با این حال، در برهه‌ای این پرسش مطرح شد که آیا زمان آن نرسیده است تا ورزشگاهی مجهز و با ظرفیت بالا برای میزبانی از این رقابت‌ها ساخته شود؟
در سال 1927 فدراسیون تنیس روی چمن فرانسه دو مقام ورزشی به‌نام‌های امیل لسیه و پیر گیلو را مأمور یافتن مکان مناسبی برای برگزاری گرنداسلم کرد. در منطقه پورت دوتویی، ورزشگاه ژان بوئن که به باشگاه راگبی تعلق داشت، در آستانه پایان قرارداد اجاره بود. در خیابان گوردون بنت، تصمیم بر آن شد که زمین تنیسی در آن محل احداث گردد.
امیل لسیه مالک قطعه زمینی 3.25 هکتاری در همجواری آن بود. او پیشنهاد کرد این زمین را به رایگان اهدا کند، اما با یک شرط؛ این مجموعه ورزشی باید به افتخار رولان‌گاروس، خلبان افسانه‌ای فرانسوی که در جنگ جهانی اول کشته شد، نامگذاری شود. از آن زمان تاکنون، مسابقات گرنداسلم بر زمین‌های خاکی این ورزشگاه برگزار می‌شود و نام این رقابت‌ها نیز در میان علاقه‌مندان بیش از آن‌که با عنوان رسمی "اوپن فرانسه" شناخته شود، با نام خلبان درگذشته فرانسوی پیوند خورده است.
در نیمه نخست قرن بیستم، یافتن منابع مالی برای احداث مجموعه‌های ورزشی به سادگی امروز نبود. لسیه و گیلو برای تأمین هزینه‌ها مجبور شدند با گرو گذاشتن اموال شخصی، وام‌های بزرگی دریافت کنند. آنها معمار لویی فور دوجاریک را که پیش از آن در ساخت مجموعه بازی‌های المپیک 1924 موفق بود، به کار گرفتند. همچنین چارلز بوهاما مسئول طراحی سطح زمین با سیستم زهکشی زیرزمینی شد. او زیر لایه‌ای از کاشی‌های قرمز خرد شده و خاک رس، سنگ آهک قرار داد؛ اقدامی نوآورانه در آن زمان.
در ماه می 1928 نخستین پنج زمین رولان‌گاروس آماده بهره‌برداری شدند. زمین مرکزی گنجایشی برابر با 10 هزار و 260 نفر داشت. به مرور جایگاه‌های چوبی موقت با سازه‌های بتنی جایگزین شدند و به جای دکه‌های معمولی فروش مواد غذایی، رستوران‌هایی دایر گردید. مرکز رسانه‌ای و رختکن‌ها نیز بازسازی شدند. ظرفیت زمین اصلی نیز افزایش یافت و تا سال 1933 امکان حضور 13 هزار تماشاگر فراهم شد.
در سال 1940 به‌دلیل جنگ جهانی دوم مسابقات رولان گاروس برگزار نشد. اشغالگران آلمانی از این مجموعه به عنوان اردوگاه موقت برای خارجی‌هایی که اقامت‌شان در فرانسه نامطلوب تلقی می‌شد، استفاده کردند. از سال 1941 تا 1945 رقابت‌هایی غیر رسمی تحت عنوان «تورن دو فرانس» با حضور بازیکنان عمدتاً فرانسوی در دیگر زمین‌های پاریس برگزار شد، اما این مسابقات جزو تاریخ رسمی رولان‌گاروس محسوب نمی‌شوند. از سال 1946 مسابقات مجدداً به شکل کامل و با وضعیت رسمی خود از سر گرفته شدند.
در دهه 1970 با آغاز دوران اوپن، تنیس محبوبیتی روزافزون یافت. ظرفیت رولان‌گاروس پاسخگوی تعداد فزاینده تماشاگران و بازیکنان نبود. این مجموعه به تدریج مدرن و گسترش یافت. از سال 1980 تا 1994 مساحت آن به 8.5 هکتار افزایش یافت. در حال حاضر 23 زمین تنیس در این مجموعه وجود دارد که پنج مورد آن برای تمرین استفاده می‌شود. یک مرکز رسانه‌ای سه طبقه ساخته شد و در اطراف مجموعه درختکاری صورت گرفت تا صدا و آلودگی ناشی از بزرگراه‌های اطراف کاهش یابد. ظرفیت زمین مرکزی نیز به 16 هزار و 500 نفر رسید.
در سال 1994 زمین «کورت A» با ظرفیت 10 هزار نفر ساخته شد. این زمین پس از مرکز اصلی دومین زمین بزرگ رولان‌گاروس محسوب می‌شود و در سال 1997 به افتخار تنیسور افسانه‌ای فرانسوی، سوزان لنگلن، به این نام نامگذاری شد.
انتهای پیام/
