زیباترین متن‌های ادبی در مورد عشایر؛ گنجینه‌ای از فرهنگ و طبیعت

نمونه‌هایی از زیباترین متن‌های ادبی درباره عشایر

کاش تو هم شبیه دختران ایل بودی
دخترانی که واژه به واژه زندگی‌اند
وقتی گام بر خاک می‌نهند
زمین ترانه می‌سراید
و آسمان، دل‌شکسته دلتنگی‌شان،
اشک‌های بارانی‌اش را نثار می‌کند

🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕

پیش از آنکه آفتاب، بستنی‌وار دشت را بلیسد
و از دل کوه تا قلب بیابان را گرم کند
دختران ایل بیدارند
و شب که سایه‌اش را روی چادر می‌اندازد،
هنوز بیدارند
زیر نور فانوس، کنار هیمه‌ای کوچک
با لب‌هایی پرخنده و چشمانی بی‌پرده
زندگی‌شان را بر شانه‌های باد
کنار قلب خاک
بی‌شتاب اما پرمعنا
ادامه می‌دهند

🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕

من، فرزند ایل‌ام
با دلی بی‌کینه، ساده‌دل و مهربان
خانه‌ام چادری‌ست بر دامان دشت
آینه‌سرای صفا و صداقت
قلبم با قلب دشت هماهنگ می‌تپد
با صدای کوچ بزرگ شده‌ام
در دل سکوت صحرا، نیایش آموخته‌ام
دلم پر از گل‌های مهربانی‌ست
من نگهبان مرزهای وطنم
و عاشق افتادگی‌ام

🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕

من زاده خاک ایل‌ام
قانون طبیعت را بهتر از دفتر قانون می‌فهمم
نگرانی مورچه در باران را می‌فهمم
وسواس گنجشک در ساخت لانه را می‌دانم
من دلشوره کبک را از فریادش درمی‌یابم
کودکانم باید پیش از آنکه نوشتن بیاموزند
صدای رود را بشنوند
باید به رقص پروانه احترام بگذارند
من فرزند طبیعتم
و دیوار برای من بی‌مفهوم است
خانه‌ام آزاد است
مثل آسمان

🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕

خانه من
سایه گسترده در دشت است
سقفی از آبی بی‌کران
فرشی از خاک معطر
چراغ شب، ماه است
و خورشید، نشان راه روز
اینجا، فصل‌ها کوچ را روایت می‌کنند
و دل با طبیعت هم‌قدم است

🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕

من از بختیاری‌ام
از نسلی که مرز را با خون نگه می‌دارد
و خاک وطن
خط قرمز غرور ماست
دشمن، اگر ندانَد،
از بُرنوی ما خواهد فهمید

🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕

ایل من
غرور من است
چادری سیاه، چون پرچمی بلند
بر سینه دشت
خورشید، صورت کودکانم را نوازش می‌کند
من با صدای بع‌بعی گله‌ها زنده‌ام
و با طنین پرچم، برخاسته
رهبرم اگر فرمان دهد
جان، هدیه راهش خواهد بود

🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕

ما فرزندان کوچیم
نسل باد و خاک
با دست‌های تاول‌زده، اما دل‌هایی سیراب از عشق
بر قامت کوه ایستاده‌ایم
نه از طوفان می‌هراسیم
نه از تنهایی دشت
ما آموخته‌ایم
که سختی، تنها درسی‌ست که زمین به فرزندان وفادارش می‌دهد

🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕

مادرم، فانوس به‌دست،
صبح را از تاریکی بیرون می‌کشد
و پدرم، با صدای نی
قلب کوه را بیدار می‌کند
در ایل ما
کار، عبادت است
و عشق، چراغ راه

🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕

اگر از ایل بپرسی
آدرس را با کوه می‌دهد
نشانی را با درخت
و مسیر را با باد
اینجا قطب‌نما، نگاه پدر است
و قطار خاطرات، صدای زنگوله‌ها

🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕

ما را صدا نزنید
ما را بشنوید
در آواز گوسفندان
در صدای یکنواخت باد
در تپش دل زمین
نام ما را طبیعت فریاد می‌زند
عشایر، فرزندان خاموشِ فریادند

🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕

ما لباس مد نمی‌پوشیم
لباس ما، طرح نقش گل‌های دشت است
ما با کیف چرمی نمی‌رویم
زین اسب، مرکب ماست
ما با کارت بانکی خرید نمی‌کنیم
دل‌مان را خرج محبت می‌کنیم

🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕

آموخته‌ام
که صدای چشمه‌ها
از هزار خط شعر، لطیف‌تر است
و بوی پوست تازه بره
از عطرهای برند دل‌نشین‌تر
و شبی در چادر
از هتل‌های پنج ستاره، آسمانی‌تر

🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕

دختر ایل
با چادر گل‌دار و نگاه نافذش
آبروی چشمه‌هاست
و شجاعت را
نه از کلاس درس
که از مادر آموخته
که لبخند می‌زند حتی وقتی دامنش از خار پُر است

🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕

در ایل ما
هر گام، تفسیر صبر است
و هر نگاه، تعریفی از عزت
نه برق، نه گاز
نه اینترنت، نه آنتن
اما دلمان روشن است
چون فانوس دل مادربزرگ

🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕

خورشید
برای ما فقط نور نیست
هم‌سفر کوچ است
ما با سایه‌اش مسیر را می‌شناسیم
و با نگاهش
فصل‌ها را تقسیم می‌کنیم
ما، فرزندان خورشیدیم

🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕🏕

ما از مدرسه‌ی طبیعت فارغ‌التحصیل شده‌ایم
استاد ما، باد بود
و همکلاسی‌مان، ستاره
دفتر ما پوست بز
و قلم‌مان چوب درخت
و نمره‌مان؟
دعای مادری که شیر را
از جان دل می‌دوشد