زیباترین اشعار مولانا در مورد فراق و جدایی؛ گزیده‌ای از عاشقانه‌های سوزناک

دزدیده چون جان می روی اندر میان جان من
سرو خرامان منی ای رونق بستان من
چون می روی بی من مرو ای جان جان بی تن مرو
وز چشم من بیرون مشو ای شعله تابان من
هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم
چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من
تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم
ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من

❆❆❆❆❆❆❆❆

بـی همگان بسر شود بـی تـو بسر نمی شود

داغ تـو دارد این دلـم جـای دگـر نمی شـود

دیده عقـل مست تـو چرخه چرخ پست تـو

گوش طرب به دست تو بی تو بسر نمی شود

❆❆❆❆❆❆❆❆

شد ز غمت خانه سودا دلم
در طلبت رفت به هر جا دلم
در طلب زهره رخ ماه رو
می نگرد جانب بالا دلم
فرش غمش گشتم و آخر ز بخت
رفت بر این سقف مصفا دلم

آه که امروز دلم را چه شد
دوش چه گفته است کسی با دلم
از طلب گوهر گویای عشق
موج زند موج چو دریا دلم
روز شد و چادر شب می درد
در پی آن عیش و تماشا دلم
از دل تو در دل من نکته هاست
وه چه ره است از دل تو تا دلم
گر نکنی بر دل من رحمتی
وای دلم وای دلم وا دلم
ای تبریز از هوس شمس دین
چند رود سوی ثریا دلم

❆❆❆❆❆❆❆❆

یکی لحظه از او دوری نباید

کز آن دوری خرابی ها فزاید

تو می گویی که بازآیم چه باشد

تو بازآیی اگر دل در گشاید

بسی این کار را آسان گرفتند

بسی دشوارها آسان نماید

چرا آسان نماید کار دشوار

که تقدیر از کمین عقلت رباید

به هر حالی که باشی پیش او باش

که از نزدیک بودن مهر زاید

اگر تو پاک و ناپاکی بمگریز

که پاکی ها ز نزدیکی فزاید

چنانک تن بساید بر تن یار

به دیدن جان او بر جان بساید

چو پا واپس کشد یک روز از دوست

خطر باشد که عمری دست خاید

جدایی را چرا می آزمایی

کسی مر زهر را چون آزماید

گیاهی باش سبز از آب شوقش

میندیش از خری کو ژاژ خاید

سرک بر آستان نه همچو مسمار

که گردون این چنین سر را نساید

❆❆❆❆❆❆❆❆

یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا

یار تویی غار تویی خواجه نهگدار مرا

نوح تویی روح تویی فاتح و مفتوح تویی

سینه مشروح تویی بر در اسرار مرا

نور تویی سور تویی دولت منصور تویی

مرغ که طور تویی خسته به منقار مرا

قطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر تویی

قند تویی زهر تویی بیش میازار مرا

حجره خورشید تویی خانه ناهید تویی

روضه امید تویی راه ده ای یار مرا

روز تویی روزه تویی حاصل دریوزه تویی

آب تویی کوزه تویی آب ده این بار مرا

دانه تویی دام تویی باده تویی جام تویی

پخته تویی خام تویی خام بمگذار مرا

این تن اگر کم تندی راه دلم کم زندی

راه شدی تا نبدی این همه گفتار مرا

❆❆❆❆❆❆❆❆

در هوایت بی قرارم روز و شب

سر ز پایت برندارم روز و شب

روز و شب را همچو خود مجنون کنم

روز و شب را کی گذارم روز و شب

جان و دل می خواستی از عاشقان

جان و دل را میسپارم روز و شب

تا نیابم آن چه در مغز من است

یک زمانی سر نخارم روز و شب

تا که عشقت مطربی آغاز کرد

گاه چنگم، گاه تارم روز و شب

ای مهار عاشقان در دست تو

در بین این قطارم روز و شب

زان شبی که وعده دادی روز وصل

روز و شب را می شمارم روز و شب

بس که کشت مهر جانم تشنه است

ز ابر دیده اشک بارم روز و شب

❆❆❆❆❆❆❆❆

یک نفس بی یار نتوانم نشست

بی رخ دلدار نتوانم نشست

از سر می، می نخواهم خواستن

یک زمان هشیار نتوانم نشست

نور چشمم اوست من بی نور چشم

روی با دیوار نتوانم نشست

دیده را خواهم به نورش بر فروخت

یک نفس بی یار نتوانم نشست

من که از اطوار بیرون جسته ام

با چنین اطوار نتوانم نشست

من که دائم بلبل جانم بوده ام

بی گل و گلزار نتوانم نشست

کار من پیوسته چون بیکار هست

بیش از این بیکار نتوانم نشست

هر نفس خواهی تجلای دگر

زان که بی انوار نتوانم نشست

زان که یک دم در جهان جسم و جان

بی غم آن یار نتوانم نشست

شمس را هر لحظه می گوید بلند

بی اولی الابصار نتوانم نشست

من هوای یار دارم بیش از این

در غم اغیار نتوانم نشست

❆❆❆❆❆❆❆❆

ای یار قلندر دل دلتنگ چرایی تو

از جغد چه اندیشی چون جان همایی تو

بخرام چنین نازان در حلقه جانبازان

ای رفته برون از جا آخر به کجایی تو

داده ست ز کان تو لعل تو نشانی ها

آن گوهر جانی را آخر ننمایی تو

بس خوب و لطیفی تو بس چیست و ظریفی تو

بس ماه لقایی تو آخر چه بلایی تو

ای از فر و زیبایی وز خوبی و رعنایی

جان حلقه به گوش تو در حلقه نیایی تو

ای بنده قمر پیشت جان بسته کمر پیشت

از بهر گشاد ما در بند قبایی تو

از دل چو ببردی غم دل گشت چو جام جم

وین جام شود تابان ای جان چو برآیی تو

هر روز برآیی تو با زیب و فر آیی تو

در مجلس سرمستان با شور و شر آیی تو

شمس الحق تبریزی ای مایه بینایی

نادیده مکن ما را چون دیده مایی تو

❆❆❆❆❆❆❆❆

درد مــا را در جهــان درمــان مبادا بی شمـا

مــرگ بادا بــی شمــا و جـان مبادا بی شمـا

سینه های عـــاشقان جز از شما روشن مبــاد

گلبن جــان های ما خنــدان مبــادا بی شمـا

بشنـــو از ایمــان که مـی گـوید به آواز بلنـد

با دو زلـف کافــرت کایمــان مبادا بـی شمــا

عقــل سلطــان نهـان و آسمـان چون چتر او

تاج و تخت و چتر این سلطان مبادا بی شمـا

عشـــق را دیـدم میـان عــاشقان ساقی شده

جــان مــا را دیــدن ایشــان مبادا بی شمـا

جـان های مـرده را ای چون دم عیسی شمــا

ملک مصــر و یــوسف کنعان مبادا بی شمــا

چون به نقد عشق شمس الدین تبریزی خوشم

رخ چو زر کــردم بگفتم کــان مبــادا بی شمـا

❆❆❆❆❆❆❆❆

جانا به غریبستان چندین به چه می مانی
بازآ تو از این غربت تا چند پریشانی
صد نامه فرستادم صد راه نشان دادم
یا راه نمی دانی یا نامه نمی خوانی
گر نامه نمی خوانی خود نامه تو را خواند
ور راه نمی دانی در پنجه ره دانی
بازآ که در آن محبس قدر تو نداند کس
با سنگ دلان منشین چون گوهر این کانی
ای از دل و جان رسته دست از دل و جان شسته
از دام جهان جسته بازآ که ز بازانی
هم آبی و هم جویی هم آب همی جویی
هم شیر و هم آهویی هم بهتر از ایشانی
چند است ز تو تا جان تو طرفه تری یا جان
آمیخته ای با جان یا پرتو جانانی
نور قمری در شب قند و شکری در لب
یا رب چه کسی یا رب اعجوبه ربانی
هر دم ز تو زیب و فر از ما دل و جان و سر
بازار چنین خوشتر خوش بدهی و بستانی
از عشق تو جان بردن وز ما چو شکر مردن
زهر از کف تو خوردن سرچشمه حیوانی

❆❆❆❆❆❆❆❆

دلبـر و یـار من تویی رونق کار من تویی

باغ و بهـار مـن تویی بهـر تو بود بود من

خواب شبم ربوده ای مونس من تو بوده ای

درد توام نموده ای غیـر تو نیست سود من

جـان من و جهان من زهــره آسمـان من

آتش تو نشان من در دل همچو عـود من

جسم نبود و جان بدم با تو بر آسمان بدم

هیچ نبود در میان گفت من و شنـود من

❆❆❆❆❆❆❆❆

دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت

آمدم، نعـره مـزن، جـامه مـدر هیچ مگو

گفتم ای عشق من از چیز دگر می ترسم

گفت آن چیز دگـر نیست دگر هیچ مگو

❆❆❆❆❆❆❆❆

هله عاشقان بشارت که نماند این جدایی
برسد وصال دولت بکند خدا خدایی
ز کرم مزید آید دو هزار عید آید
دو جهان مرید آید تو هنوز خود کجایی

❆❆❆❆❆❆❆❆

من از عالم تو را تنها گزیدم

روا داری که من غمگین نشینم؟!

❆❆❆❆❆❆❆❆

زرد شدست باغ جان از غم هجر چون خزان

کـی برسـد بهــار تــو تـا بنماییش نمـا …

❆❆❆❆❆❆❆❆

گفتی که درمانت دهم

بر هجر پایانت دهم

گفتم کجا، کی خواهد این

گفتی صبوری باید این

❆❆❆❆❆❆❆❆

بیچاره تر از عـاشق بی صبر کجاست

کاین عشق گرفتاری بی هیچ دواست

❆❆❆❆❆❆❆❆

بی عشق نشاط و طرب افزون نشود

بی عشق وجود خوب و موزون نشود

صد قطره ز ابر اگر به دریا بارد

بی جنبش عشق در مکنون نشود

❆❆❆❆❆❆❆❆

اشتیاقی که به دیــدار تـو دارد دل من

دل من داند و من دانم و دل داند و من

❆❆❆❆❆❆❆❆

گر کسی گوید که بهر عشق بحر دل چرا شوریده و شیدا شود؟

تو جوابش ده که: اندر شوق بحر قطره بی آرام و نا پروا شود

❆❆❆❆❆❆❆❆

دلتنگم و دیـدار تو درمــان مـن است

بـی رنگ رخت زمـانه زندان مـن است

بـر هیچ دلــی مبــاد و بـر هیچ تنـی

آنچه از غم هجران تو بر جان من است

❆❆❆❆❆❆❆❆

در هوایت بی قرارم روز و شب

سر ز پایت برندارم روز و شب

❆❆❆❆❆❆❆❆

چه دانستم که این سودا مرا زین سان کند مجنون

دلم را دوزخـی سـازد دو چشمم را کـند جیحـون

❆❆❆❆❆❆❆❆

از دل تو در دل من نکته هاست

آه چه ره است از دل تو تا دلم

گر نکنی بر دل من رحمتی

وای دلم وای دلم وای دلم

❆❆❆❆❆❆❆❆

ﺍﯼ ﺩﻝ ﺍﮔﺮﺕ ﻃﺎﻗﺖ ﻏﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﻭ

ﺁﻭﺍﺭﻩ ﻋﺸﻖ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﻭ

ﺍﯼ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﯿﺎ ﺍﮔﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪ

ﻭﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ ﮐﺎﺭ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﻭ

❆❆❆❆❆❆❆❆

مرده بودم زنده شدم گریه بودم خنده شدم

دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

❆❆❆❆❆❆❆❆

دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد

جز غم که هــزار آفرین بر غم باد

❆❆❆❆❆❆❆❆

می رسد روزی که بی هم می شویم

یک به یک از جمع هم کم می شویم

می رسد روزی که ما، در خاطرات

موجب خندیدن و غم می شویم

گاه گاهی یاد ما کن ای رفیق

می رسد روزی که بی هم می شویم

❆❆❆❆❆❆❆❆

اندر دل بـی وفـا غــم و ماتم بـاد

آن را که وفا نیست ز عـالم کم باد

دیدی که مـرا هیچ کسی یاد نکرد

جـز غـم که هـزار آفرین بر غم باد