تاسیان، جاودانه‌ترین شعر هوشنگ ابتهاج، پر از احساس با صدای آرامش‌بخش خودشان/ هیچ شعری به زیبایی شعر تاسیان وصف حالمان نخواهد بود
به گزارش سرویس فرهنگ و هنر ساعدنیوز، امیر هوشنگ ابتهاج، متخلص به ه،الف.سایه ؛ متولد 1306 در رشت است. ابتهاج در جوانی دلباخته دختری ارمنی به نام [گالیا] شد که در رشت ساکن بود و این عشق دوران جوانی، دست مایه اشعار عاشقانه‌ای شد که در آن ایام سرود. از کتاب هایش می توان “نخستین نغمه ها، سراب، سیاه مشق، شبگیر، زمین، چند برگ از یلدا، یادنامه، تا صبح شب یلدا، یادگار خون سرو، حافظ به سعی سایه، تاسیان و بانگ نی” را نام بُرد.
نام منزل شخصی سایه، ارغوان است. دلیل این نام گذاری وجود درخت ارغوان معروفی در حیاط این خانه است که سایه شعر معروف ارغوان خود را برای آن درخت گفته‌است.
این شعر فوق العاده زیبا را با صدای خود استاد شنیدید.
معنا و مفهوم تاسیان در زبان فارسی
کلماتی مثل تاسیان در زبان فارسی به معنای افسوس، حسرت یا اندوه است و ریشه در ادبیات و فرهنگ ایرانی دارد. این واژه اغلب برای توصیف احساساتی استفاده می شود که از دلتنگی و حسرت ناشی می شوند. تلفظ تاسیان به صورت [tâsiyân] است و در اشعار و نوشته‌های ادبی بسیاری از نویسندگان و شاعران ایرانی به کار رفته است. به‌طور کلی تاسیان در گیلکی هم به حسرتی اشاره دارد که از نرسیدن به چیزی یا از دست دادن فرصتی برآمده است.
متن شعر تاسیان
خانه دلتنگِ غروبی خفه بود
مثلِ امروز که تنگ است دلم
پدرم گفت چراغ
و شب از شب پُر شد
من به خود گفتم یک روز گذشت
مادرم آه کشید؛
«زود بر خواهد گشت.»
ابری آهسته به چشمم لغزید
و سپس خوابم برد
که گمان داشت که هست این‌همه درد
در کمینِ دلِ آن کودکِ خُرد
آری، آن روز چو می‌رفت کسی
داشتم آمدنش را باور
من نمی‌دانستم
معنیِ «هرگز» را
تو چرا بازنگشتی دیگر؟
آه ای واژۀ شوم
خو نکرده‌ست دلم با تو هنوز
من پس از این‌همه سال
چشم دارم در راه
که بیایند عزیزانم، آه…
معنی تاسیان ابتهاج در شعر زیبایش
تاسیان در شعر ابتهاج هم به معنای حسرت و اندوه عمیقی است که در دل شاعر جای گرفته است. این واژه در اشعار وی، به ویژه در شعر تاسیان، بازتابی از دلتنگی‌ها و افسوس هایی است که شاعر از گذر زمان و نرسیدن به آرزوهایش احساس می کند. او با استفاده از این واژه توانسته است احساساتی نظیر غم، حسرت و ناامیدی را به زیبایی و با هنرمندی در اشعار خود منتقل کند. ریشه این واژه در زبان فارسی به ادبیات کهن بازمی گردد و در آثار بسیاری از شاعران و نویسندگان دیگر نیز به کار رفته است.
