در نگاه ایران، مرز میان کاربرد صلح‌آمیز و نظامی انرژی هسته‌ای، نه در ابزار که در اراده کشورهاست. از همین رو جمهوری اسلامی، برخلاف برخی کشورها که از انرژی هسته‌ای برای ساخت سلاح بهره برده‌اند، همواره بر حُرمت تولید و استفاده از بمب اتمی تأکید کرده است. این موضع برخاسته از منطق شرعی، هویتی و استراتژیک ملت ایران است؛ ملتی که نیازی به بمب ندارد، بلکه سرمایه اصلی‌اش، قدرت انسانی، توان علمی و عزت ملی است.
با وجود این همکاری گسترده و شفاف، آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به‌ویژه در دوره مدیریت رافائل گروسی، از مسیر حقوقی و فنی فاصله گرفته و به ابزاری سیاسی در خدمت قدرت‌های غربی و رژیم صهیونیستی تبدیل شده است. نه فقط ایران، بلکه بسیاری از ملت‌ها مشاهده کردند که چگونه اطلاعات طبقه‌بندی‌شده از سایت‌های هسته‌ای کشورمان، مستقیماً به دشمنان ملت ایران، از جمله اسرائیل، منتقل شد؛ دشمنی که با بهره‌گیری از این اطلاعات، به دانشمندان هسته‌ای ما حمله کرد و تأسیسات هسته‌ای را هدف قرار داد. این خیانت، نقض آشکار وظایف آژانس بود و تصویری تلخ از نقش تروریستی این نهاد بین‌المللی را برملا ساخت.
مجلس شورای اسلامی در واکنش به این اقدامات، تصمیم به تعلیق برخی همکاری‌ها با آژانس گرفت؛ اقدامی که در چارچوب حقوق ملی، دفاع از منافع استراتژیک و صیانت از دستاوردهای علمی کشور ارزیابی می‌شود. این تصمیم، نماد ورود ایران به مرحله‌ای تازه از تعامل با نهادهای بین‌المللی است: تعامل مشروط، همراه با مطالبه‌گری و عزت.
ایران نه تنها خود را پرچم‌دار خاورمیانه‌ای عاری از سلاح هسته‌ای می‌داند، بلکه این سؤال بنیادین را مطرح می‌سازد: چرا رژیم صهیونیستی که نه تنها عضو NPT نیست، بلکه بزرگ‌ترین انبار سلاح‌های کشتار جمعی در منطقه را دارد، هیچ‌گاه تحت بازرسی و فشار قرار نمی‌گیرد؟ چرا آژانس، که داعیه‌دار عدالت هسته‌ای است، سکوت را در برابر دیمونا و سلاح‌های اتمی اسرائیل ترجیح می‌دهد؟
آنچه امروز رخ داده، نه تنها تزلزل مشروعیت NPT بلکه افشای ذات تبعیض‌آمیز ساختارهای قدرت در نظام بین‌الملل است. جمهوری اسلامی ایران با ایستادگی در برابر این تبعیض، افق جدیدی از استقلال، فناوری و امنیت ملی را ترسیم کرده است.
