لطفی با سه‌تار؛ بر بلندای شهر تهران

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، دیوارنگاره‌های شهر تهران، این تابلوهای بزرگِ هم‌نشین روزمرگی مردم، هر از گاهی به بلندترین بومِ روایت یک مناسبت تبدیل می‌شوند؛ گاه برای بزرگداشت یک قهرمان، گاه برای اندوه یک حادثه، و این بار برای موسیقی.

در این روزهای اردیبهشتی، دیوارنگاره‌ی میدان جهاد میزبان تصویری شده که چشمان مخاطبان را متوقف می‌کند. از غرب که وارد میدان فاطمی می‌شویم، پیرمردی با محاسن سپید و سه‌تاری در دست، نگاه‌ها را به خود می‌خواند. نزدیک‌تر که می‌رویم، شک جای خود را به یقین می‌دهد؛ آری! این‌جا محمدرضا لطفی نشسته است.
 آن پیرمردِ ساز به دستِ سپیدپوش، زنده‌یاد محمدرضا لطفی است.

لطفی اما در این تصویر تنها نیست، هوشنگ ابتهاج کتاب در دست و شهریار عصا در دست، کنار او نشسته‌اند.
چهار شخصیت دیگر هم کنار او هستند که از میان آنها، سعدی و حافظ را می‌توان تشخیص داد.
دو تصویر دیگر هم احتمالا متعلق به نظامی و مولانا باشد. یا شاید هم یکی از آنها عطار است.
لطفی در طول دوران هنریِ خود، روی اشعارِ بسیاری از بزرگان ادبیات ایران؛ آهنگ ساخت که برخی از آنها از ماندگارترین آثار موسیقی ایران هستند.

این دیوارنگاره به مناسبتِ سالگرد درگذشت محمدرضا لطفی در میدان فاطمی(جهاد) نصب شده است.
روی این دیوارنگاره این مصرع از هوشنگ ابتهاج(ه.الف.سایه) درج شده است:
بی‌تو آری، غزل سایه ندارد لطفی
محمدرضا لطفی صبح روز جمعه، 12 اردیبهشت 1393 بر اثر بیماری در 67 سالگی در بیمارستان پارس تهران درگذشت.

تا جایی که حافظه‌ی ما یاری می‌دهد، این برای نخستین بار است که یکی از دیوارنگاره‌هایِ مهم شهر تهران به تصویر یکی از مهمترین آهنگسازان و نوازندگان موسیقی ایران اختصاص می‌یابد.

محمدرضا لطفی یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های موسیقی سنتی ایران بود؛ نوازنده‌ای برجسته، آهنگساز و نظریه‌پرداز موسیقی که با بازآفرینی ردیف‌ها، احیای بداهه‌نوازی و تأسیس گروه شیدا، نقش بزرگی در جریان‌سازی موسیقی اصیل ایرانی در دهه‌های معاصر ایفا کرد. حضورش در کانون چاووش و همراهی با شعرهای انقلابی، موسیقی را به زبان مردم بدل کرد و صدایش تا همیشه در جان هنر ایران ماندگار شد.

او با نگاهی عمیق به ریشه‌های فرهنگی ایران، موسیقی را نه صرفاً صدا، بلکه ابزاری برای هویت‌یابی و بیداری می‌دانست. آثارش، از تکنوازی‌های پرشور تا هم‌نوازی‌های تأثیرگذار، امروز بخشی جدایی‌ناپذیر از حافظه‌ی موسیقایی ایران است؛ حافظه‌ای که نام لطفی را در کنار بزرگان این سرزمین زنده نگه می‌دارد.

انتهای پیام/