سرمایه اجتماعی ایجاد شده در جریان جنگ اخیر با کژسلیقی از بین نرود/ این جنگ موجب تبلور اعتلای «خرد» ایرانی شد
به گزارش پایگاه خبری ساعدنیوز، نشست «همبستگی اجتماعی و دفاع ملی» در موسسه کار و تامین اجتماعی با حضور تعدادی از اساتید دانشگاه با موضوع مسئله حمله اخیر رژیم صهیونیستی و دفاع از همدلی و همبستگی اجتماعی صبح امروز در جمع اصحاب رسانه برگزار شد. در این نشست حسین علایی (استاد دانشگاه تهران)، وحید شالچی (استاد جامعه‌شناسی دانشگاه علامه طباطبایی) و هادی خانیکی (استاد ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی) حضور داشتند.
در ادامه این نشست، هادی خانیکی (استاد ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی) اظهار کرد: به عنوان دانشگاهی که حوزه کار مدنی داریم، همواره انجمن‌های علمی محدودیت مکانی برای سخن گفتن داشتند. دکتر ربیعی و دکتر شالچی شاهد این هستند که بسیاری از مجامع دانشگاهی و انجمن‌های فرهنگی ما دچار این مشکل هستند. مشکل دیگر قطبی شدن جامعه است.
وی افزود: کسانی که در این جنگ در کنار ایران قرار گرفتند، جایشان معلوم شد و کسانی که در این جنگ در مقابل ایران قرار گرفتند هم صحنه را مشخص کردند. در حمله به زندان اوین، ایرانیِ مخالف، هنرمند، پزشک بهداری، زندانی و زندان‌بان و نیروی امنیتی با هم به شهادت می‌رسند و این یک نشان بسیار آشکار است که ما در چه صحنه‌ای قرار داریم و بطور نمادین صحنه برای همه روشن شد.
خانیکی تصریح کرد: آنچه ایران و ایرانی به آن برگشت، آن جوهر نایافته است که فردوسی در شاهنامه از آن به عنوان «خرد» اشاره می‌کند. فهم ظرفیت، موقعیت سنجی، درایت و تدبر و تعقل، همه در مفهوم «خرد» مندرج است. زمانی برای نصب مجسمه فردوسی در شهر مشهد، مخالفت‌هایی داشتیم. زمانی یکی از بالاترین مقامات علمی کشور، در دفاع از نظام گزینش‌ها می‌گفت که اگر فردوسی در گزینش شرکت می‌کرد، در گزینش رد می‌شد، اما امروز شهرهای ما پر از نمادهای آرش کمانگیر و ستارخان و شخصیت‌های بزرگ ملی شده است. این تبلور اعتلای «خرد» ایرانی است. در فرهنگ ایرانی پذیرش ایران متکثر مورد تایید اسلام است و این اولین مولفه‌ای بود که در این جنگ خود را نشان داد.
این استاد دانشگاه علامه طباطبایی گفت: نفس دیپلماسی و تداوم تعامل و دیپلماسی در زیر شرایط جنگی، خود بروزی از عقل و خرد ایرانی بود که خود را نشان داد. به تعبیر دکتر فرهنگ رجایی، دانشگاه ما نیز جمهوری خرد شد. شبکه‌های اجتماعی هر کدام از ما را به درون خود در غلطانده و همه چیز را فردی کرده و ما در دانشگاه باید به فرهنگ و اندیشه ایرانی و زبان مرجعیت ایجاد کنیم. خاطرات جنگی خود را می‌توانیم در محیط آکادمیک زنده نگه داریم که این فقط شامل افتخارات نیست. خاطرات جنگی ما این است که بدانیم در کجا اهل مدارا هستیم و کجا اهل مقاومت و کجا اهل بخشش و گفتگو هستیم.
این مدرس دانش ارتباطات گفت: نشانگانی که ایران را تاکنون نگه داشته منبعث از اسناد تاریخی است. اگر سند تاریخی متعدد ما را ببینید، می‌فهمید که از همان ابتدا هم باید عدالت و داد و دهش و بخشش داشت و هم مقاومت و سرسختی باید توآمان با آن باشد. این همبستگی اجتماعی فعلی ما از این نیروی توآمان و نشانگان اندیشه سیاسی ایرانی است. روایتی که در میان جامعه نخبگی و جامعه مدنی ایران، در این جنگ ساخته شد، نیاز به بازنشناسی دارد. حتی در برخی رسانه‌های فارسی زبان دشمن، می‌بینیم که برتری آن‌ها براساس همین «روایت سازی» است. رسانه‌ها و رادیو و تلویزیون ما باید روایت خود را متناسب با ایران تغییر دهد و همه صداهای ایرانیان باید شنیده شود. آنچه ایران را موفق کرده و دشمن را ناکام گذاشت، شرکت تمامی ایران و ایرانیان بود. ما باید سرمایه اجتماعی شکل گرفته و بدست آمده در این جنگ کوتاه مدت را حفظ کنیم.
وی تصریح کرد: خلوتی تهران که در نوروز لذت بخش بود، امروزه می‌تواند آزاردهنده باشد. این روزها پس از جنگ وقتی ترافیک تهران و صفوف را می‌بینم، حال‌ما بهتر است. این بازگشت‌ها خود معنا بخش بود. حفظ این حال خوب فعلی منوط به بازی دادن به کنش‌گران اجتماعی است. این فکر نباید در مسئولان باشد که دوباره از فردا می‌توان همان ناکارآمدی و تبعیض و بی‌عدالتی و سلب آزادی‌های قبل از جنگ برگردد. باید دو قطبی‌سازی‌ها متوقف شود. این نگاه نسلی نیز باید تغییر کند. ما نباید نگران شکاف نسلی باشیم بلکه باید نگران کلیشه‌ها و پیش‌فرض‌های قدیمی خودمان باشیم و از کسانی که می‌توانند پل ارتباطی بین فرهنگی و بین نسلی باشند، حمایت کنیم. ما توصیه می‌کنیم که سرمایه اجتماعی ایجاد شده در جریان جنگ اخیر با کژسلیقی از بین نرود
