تیم امید در سیطره سیاست و انفعال فنی/ جلالی: راه‌حل داشتیم، اما نمی‌خواهند فوتبال ایران اصلاح شود
انتخاب پرحاشیه امیدرضا روانخواه به عنوان سرمربی تیم ملی امید، بار دیگر نقش پررنگ مداخلات غیرتخصصی در فوتبال ایران را یادآوری کرد. مجید جلالی در گفت‌وگو با تابناک ضمن انتقاد از ساختار فدراسیون، تأکید کرده است که راهکارهای اصلاحی بارها نادیده گرفته شده‌اند و فوتبال ایران با این روند، نه برای تیم ملی امید برنامه دارد و نه برای آینده.
به گزارش سرویس ورزشی تابناک، فارغ از حواشی انتخاب امیدرضا روانخواه به عنوان سرمربی تیم ملی زیر ۲۳ سال، بار دیگر پروژه‌ای فراموش‌شده در فوتبال ایران به‌طور نمادین از خاک بیرون کشیده شد؛ تیم ملی امید. تیمی که نامش «امید» اما وضعیتش بیش از همیشه ناامیدکننده است.
فدراسیون فوتبال ایران طی سال‌های گذشته بارها از اهمیت نسل‌سازی و آماده‌سازی تیم‌های پایه برای تأمین آینده تیم ملی بزرگسالان سخن گفته، اما واقعیت چیز دیگری است. برنامه‌ریزی‌ِ واقعی، ساختار حرفه‌ای و اراده جدی برای اصلاح مسیر دیده نمی‌شود. شاید یکی از نفراتی که به خوبی بتواند این بحران را توضیح دهد، مجید جلالی باشد؛ کسی که نه از بیرون، بلکه از داخل فدراسیون نظاره‌گر آشفتگی‌های سیستم بوده است.
مجید جلالی که با خبرنگار تابناک گفت‌وگو کرده به مشکلات و معضلات ریشه‌ای فوتبال ایران پرداخته و ابتدای صحبت‌های خود از یک اتفاق تلخ سخن گفت: «من خودم داخل فدراسیون فوتبال بودم و دیدم که اجازه تغییر در فوتبال را نمی‌دهند و مقابل تغییرات مقاومت می‌کنند.»
او که زمانی رئیس کمیته فنی و توسعه فدراسیون فوتبال بود، اکنون از خاطرات خود پرده‌برداری می‌کند. جلالی با بیان این جمله که مسیر فوتبال کشور درست نیست، ادامه داد: «ما با تیمی ۱۰۰ نفره با هدف آینده‌نگری و تحلیل، راهکارهایی برای اصلاح فوتبال ایران تهیه کرده بودیم؛ ما به راه‌حل‌های فوق‌العاده‌ای هم رسیده بودیم، اما در مرحله ارائه پیشنهاد به مسئولان برای نجات فوتبال ناموفق بودیم، چون آن‌ها نمی‌خواستند فوتبال درست شود. من خودم از نزدیک شاهد یک سری مسائلی بودم که باعث خروج من از فدراسیون شد.»
در چنین فضایی، آیا اصلاً می‌توان انتظار داشت تیم ملی امید تبدیل به پایگاه انتقال بازیکن به تیم ملی بزرگسالان شود؟ پاسخ جلالی روشن است و او در این خصوص اظهار داشت: «چون فوتبال ما درست نیست و آینده ندارد، نمی‌توان به این تیم با هر مربی که می‌خواهد باشد، امیدوار بود.»
گفته‌های جلالی تنها به نقد ساختار محدود نمی‌شود. او از یک واقعیت تلخ‌تر نیز پرده برداشت و گفت: «ما اصلاً بازیکنی برای تیم امید نساخته‌ایم که بخواهند برای این تیم بازی کنند.»
در این میان، انتخاب امیدرضا روانخواه که سابقه سرمربی‌گری در لیگ دسته اول را دارد، بسیار پر حاشیه شد و نحوه انتخاب او به مسائل سیاسی و حمایت یک نماینده مجلس گره خورد. البته محمدمهدی فروردین باوجود تکذیب این ادعا، حمایت شدیدی از این انتخاب کرده است؛ در نهایت اما نه مهدی تاج، به عنوان رئیس فدراسیون فوتبال زیر بار این انتخاب رفت و نه امیر قلعه‌نویی که انتخاب روانخواه از سوی تاج به او نسبت داده شد.
پرسش اصلی اینجاست؛ روانخواه که انتخابش تحت فشار بوده و اقبال خوبی نسبت به او وجود نداشته، آیا می‌خواهد و می‌تواند در سیستمی که حتی از پذیرش راه‌حل‌های کارشناسانه امتناع دارد، اصلاح‌گر باشد و تیم تحت هدایتش را به موفقیت برساند؟
تا زمانی که ساختار تغییر نکند، مربیان فقط قربانیان چرخه‌ای معیوب هستند و همچون ۵۰ سال اخیر که فوتبال ایران نتوانسته راهی المپیک شود، بازنده می‌شوند؛ درست مثل مربیان بزرگ و کوچکی در این تیم قربانی شده‌اند.
