به گزارش روز یکشنبه ایرنا، علا رضوان طی یادداشتی که تارنمای خبری تحلیلی انگلیسی میدل‌ایست‌آی، آن را منتشر کرد، نوشت: اسرائیل خانواده‌ام را کشت و خانه‌ام را ویران کرد و جهان فقط نظاره‌گر بود.
وی نوشت: من با فرزندانم از غزه فرار کردیم و از نسل‌کشی جان سالم به در بردیم، اما سنگینی غربت آوارگی را هر روز تجربه می کنیم. می‌خواهیم جهان بداند که چه بر سرمان آمد، اما جهان نمی‌خواهد ما را ببیند.
این نویسنده فلسطینی درباره خاطره بد ویرانی خانه اش در غزه نوشت: خانه ما در محله ناصر شهر غزه بود. هر گوشه‌اش از خنده‌های ما خاطره داشت و هر اتاقش شاهد اشک‌های ما بود. تصور کنید چه حسی دارد که همه‌چیز را از دست بدهید. دیوارهایی که با دقت رنگ‌شان زده بودم؛ پرده‌هایی که با عشق انتخابشان کرده بودم، آشپزخانه‌ای که در آن برای عزیزانم غذا می‌پختم؛ راهرویی که دوقلوهایم در آن اولین قدم‌هایشان را برداشتند؛ قفسه کتابی که در دوران قرنطینه پر کردم.
رضوان در این یادداشت، بی توجهی و سکوت جامعه بین الملل درباره وضعیت انسانی در غزه را یادآور شد و نوشت: انگار ما آدم هایی نامرئی هستیم. در رسانه‌های غربی و حتی عربی، آدم‌هایی مثل من حذف می‌شوند، یا با بمب، یا با تیترها. این را در مورد عمویم، یاسر رضوان، دیدم. استاد دانشگاه بود که حمله هوایی به ساختمان مجاور برخورد کرد و او، همسر مهربانش و شش فرزند عزیزش، همه کشته شدند. برای رسانه‌ها، آنها خانواده نبودند؛ فقط عددی در آمار کشته های غزه بودند.
این نویسنده فلسطینی نوشت: جهان به ما فلسطینی ها به چشم آماری از کشته ها و زخمی ها و آوارگان نگاه می کند و ما را انسان نمی پندارد.
رضوان نوشت: برای اسرائیلی‌ها، آسیب‌های روانی ناشی از جنگ رسانه ای می شود اما در غزه، آسیب روانی ناشی از وحشت جنگ، امتیازی است که به ما داده نمی‌شود. رسانه‌های غربی فرق میان اشغالگر و اشغال‌شده، حمله هوایی و راکت دست‌ساز، محاصره سیستماتیک و مقاومت را از بین می‌برند.
این مترجم فلسطینی درباره بازی رسانه های غربی با کلمات برای دفاع از جنایات رژیم اشغالگر نوشت: رسانه ها با واژه هایی مثل هدف قرار گرفتن نظامیان یا ادعایی اعلام کردن فیلم کشتارها، نقش مهمی در دیده نشدن جنایات علیه مردم غزه دارند.
رضوان نوشت: در کشتار امدادگران در رفح، با اینکه تصاویر زنده این کشتار در معرض دید جهانیان بود اما رسانه‌های غربی همچنان از زبان تردید و کلمات مبهم و دوپهلو برای روایت این جنایت استفاده کردند.
این نویسنده فلسطینی، سکوت در قبال جنایات رژیم اشغالگر یا انتشار اخبار به نفع اشغالگران را فقط مساله ای اخلاقی ندانست و افزود: مساله فقط اخلاق نیست بلکه مساله ثبت وقایع در تاریخ است. اینکه درد چه کسانی ثبت می‌شود و درد چه کسانی پاک می‌شود. مهم است که صدای چه کسانی افکار عمومی، سیاست بین‌المللی و تاریخ را شکل می‌دهد.
رضوان نوشت: جهان اغلب فقط ویرانه‌ها را می‌بیند، نه آدم‌هایی را که زندگیشان همراه با خانه‌هایشان ویران شده‌اند. پشت هر عدد، یک زندگی قطع‌شده و آینده‌ای از بین رفته است. فلسطینی‌ها تقاضای ترحم ندارند. تقاضا دارند که به عنوان انسان دیده شوند بدون آنکه داستان زندگیشان پنهان، رد و حذف شود.
این مترجم فلسطینی الاصل ساکن قاهره نوشت: ما فقط عدد نیستیم. فقط قربانی نیستیم. انسان‌هایی هستیم با نام، با خاطره، با آینده‌هایی که داشتیم می‌ساختیم. ما لایق دیده شدنیم. اولین کسی نیستم که اینها را می‌گوید. فلسطینی‌ها برای دهه های متمادی است که داستانشان را برای جهان روایت می‌کنند. اما اکنون، با گذشت نزدیک به ۲۰ ماه از این نسل‌کشی، هنوز شنیده نمی‌شویم. سکوت همچنان بلندتر از صدای بمب‌ها و سنگین‌تر از آوار ویرانی خانه ها ادامه دارد.
رضوان خطاب به مردم جهان نوشت: چقدر دیگر باید کشته بدهیم تا بالاخره، با ما مثل انسان رفتار شود.
