یادداشتی که زبان حال امروز همه مردم ایران است و در شبکه‌های اجتماعی، دست‌به‌دست شده و تاکنون بیش از ۱۱۵هزار نفر آن را تأیید کرده‌اند. او نوشته:
«ایران از پای نمی‌افتد، می‌تپد و چون ققنوس از خاکستر خود برمی‌خیزد؛ مانند دلفین جست می‌زند و پیدا می‌شود و نهان می‌شود و باز از نو پدیدار. هر کجا که گمان کنید که نیست، درست همانجا هست، در هر لباس، هر سیما، چه زربفت و چه در گرباس، چه گویا و چه خموش.
هزاران هزار صدا در خرابه‌های تو پیچید که: «دیوان آمد، دیوان آمد!» این صدا در خرابه‌های دیگر نیز پیچیده است و گوش روزگار با آن آشناست؛ ولی دیوان می‌آیند و می‌روند، غولان می‌آیند و می‌روند، دوالپایان پاورچین پاورچین می‌گذرند و آن رونده بزرگ که ایران نام دارد، می‌ماند.»
محمدعلی اسلامی ندوشن
برگرفته از فصلنامه هستی، تابستان ۱۳۷۲خورشیدی، صص ۱۸۴-۱۸۳
