با برخورد موشک به زیرساخت‌های صنعتی و شهری مانند پالایشگاه‌ها، نیروگاه‌ها، کارخانه‌ها و حتی ساختمان‌های مسکونی حجم زیادی از ترکیبات سمی همچون فلزات سنگین، آزبست، دیوکسین‌ها و ترکیبات آلی فرار وارد جو می‌شوند. همچنین ذرات کمتر از ۲.۵ و ۱۰میکرون و همچنین مونواکسیدکربن به‌شدت افزایش می‌یابند. حرکت تجهیزات سنگین نظامی و انفجارها گردوغبار حاوی فلزات سنگین (مثل سرب، آرسنیک، کادمیم، آلومینیوم) تولید می‌کند. این ذرات ریز می‌توانند علاوه بر آلودگی آب، هوا و خاک، سلامت انسان‌ها و موجودات دیگر را به‌شدت تحت‌تأثیر قرار دهد.
استفاده گسترده از سلاح‌ها و مواد منفجره علاوه بر آسیب‌های فوری، باعث آزادسازی ترکیبات نیتروژن‌دار، گوگردی در جو نیز می‌شود. جنگ‌ها همچنین با افزایش مصرف سوخت‌های فسیلی در ناوگان‌های نظامی همراه هستند. تانک‌ها، هواپیماها، کشتی‌ها و... مقدار زیادی دی‌اکسید کربن (CO₂)، اکسیدهای نیتروژن (NOx) و ذرات معلق تولید می‌کنند. این آلاینده‌ها هم به گرمایش جهانی دامن می‌زنند و هم کیفیت هوا در مناطق درگیر را کاهش می‌دهند؛ به‌عنوان مثال، ۳ سال اول تهاجم روسیه به اوکراین، منجر به تولید ۲۳۰ میلیون تن دی‌اکسید کربن شده در جو شده است؛ رقمی معادل مجموع انتشار سالانه گازهای گلخانه‌ای اتریش، مجارستان، جمهوری چک و اسلواکی. این نخستین‌بار است که تلاشی جدی برای محاسبه میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از یک جنگ صورت گرفت.
در جریان جنگ اول خلیج‌فارس در سال ۱۹۹۱، صدها حلقه چاه نفت در کویت به‌صورت مهارناپذیری آتش گرفتند و کیفیت هوای منطقه و حتی در مقیاسی جهانی را تحت‌تأثیر قرار دادند. طبق گزارش‌ها، بیش از ۶۰۰ چاه نفت تخریب شده یا به آتش کشیده شدند که منجر به انتشار روزانه تا۵۰۰هزار تن آلاینده در جو شد. در جریان جنگ ۳۴ روزه میان اسرائیل و لبنان در سال ۲۰۰۶، بمباران نیروگاه «جیه» در لبنان منجر به نشت ۱۰تا ۱۵هزار تن نفت به دریا شد. این گزارش با استناد به یافته‌های برنامه محیط‌زیست سازمان ملل متحد (UNEP) درباره تأثیرات زیست‌محیطی درگیری‌ها در اوکراین و غزه تهیه شده است.
