این اقدامات، هند رجب، دختر پنج‌ساله‌ی غزه را زنده نمی‌کند که سربازان اسرائیلی ۳۳۵ گلوله به خودرویی که او در آن گرفتار شده بود شلیک کردند؛ امدادگرانی را زنده نمی‌کند که سربازان اسرائیلی اعدام‌شان کردند و در گورهای کم‌عمق مدفون. این اعتراض‌ها دیگر بیمارستان‌ها، مهدکودک‌ها، مراکز آزمایشگاهی و دانشگاه‌هایی را که اسرائیل به‌طور سیستماتیک ویران کرده، بازسازی نمی‌کند؛ اندام‌های کودکان غزه، بزرگ‌ترین گروه از کودکان قطع‌عضوشده در جهان، را بازنمی‌گرداند؛ آسیب‌های بلندمدتی که سوءتغذیه و تقریباً دو سال محرومیت از تحصیل به یک نسل وارد کرده، جبران نمی‌کند. انتقاداتی که اکنون می‌بینیم، صرفاً نمایشی است برای پاک‌کردن دست‌های خون‌آلود. مخالفتی است ظاهری، تا در آینده، هنگامی که مقیاس واقعی کشتار در غزه آشکار شود، سیاست‌مداران و چهره‌های رسانه‌ای مسئول در توجیه و تسهیل این وحشت ۱۹ ماهه بتوانند بگویند: «نگاه کنید! من چیزی گفتم! فقط تماشا نکردم!» و شما چه خواهید گفت؟ هنگامی که نسل‌های آینده با وحشت درباره‌ی غزه می‌خوانند و حیرت می‌کنند که چگونه جهان غرب، با تمام برتری اخلاقی، نظم مبتنی بر قانون و تمرکز بر حقوق بشر بین‌المللی، اجازه داد قتل‌عامی در برابر چشمان همگانْ به طور زنده پخش شود، چه خواهید گفت؟ زمانی که نسل‌های آینده بدانند که به‌مدت ۱۹ ماه، هر صبح با ویدیوهایی از کودکانی که زنده‌زنده می‌سوختند، آن هم با بمب‌هایی که مالیات‌دهندگان آمریکایی در ارسال آن به اسرائیل سهیم‌اند و جهان غرب نیز آن را توجیه می‌کند. آیا باز هم می‌توانید بگویید اعتراض کردید؟ بسیاری از مردم عادی با سربلندی می‌توانند بگویند سکوت نکردند؛ و از هر ابزار و هر امتیازی که داشتند استفاده کردند.
لوگان روزوس، دانشجوی دانشگاه نیویورک، می‌تواند بگوید سکوت نکرده. او از دریافت مدرک تحصیلی‌اش محروم شد؛ زیرا از فرصت سخن‌رانی فارغ‌التحصیلی‌اش استفاده کرد تا «جنایاتی را که هم‌اکنون در فلسطین رخ می‌دهد» افشا کند. دانشجویان دانشگاه کلمبیا که به دلیل اعتراضْ اخراج شدند، می‌توانند بگویند آینده‌شان را در راه عدالت به خطر انداختند. بازیگرانی مانند ملیسا باررا می‌توانند بگویند صداقت را بر حرفه‌شان ترجیح دادند. ملیسا به دلیل پست‌های اینستاگرامش در حمایت از فلسطین از بازی در فیلم «جیغ ۷» اخراج شد. اما افرادی که قدرت واقعی دارند، نمی‌توانند چنین بگویند؛ نمی‌توانند دستانشان را از خون پاک کنند. به‌نظر می‌رسد تمام این خوف و دهشت سرانجام به بنیامین نتانیاهو نسبت داده شود، در حالی که دیگران تلاش می‌کنند خود را از مسئولیت مبرا کنند. اما این فقط نسل‌کشی نتانیاهو نیست. این نسل‌کشی بایدن-هریس است؛ نسل‌کشی ترامپ-ونس؛ نسل‌کشی کی‌یر استارمر و دیوید لامی. این نسل‌کشی مدیرعامل مایکروسافت، ساتیا نادلاست. این نسل‌کشی رسانه‌های جریان اصلی است. و این فهرست ادامه دارد.
اگر رسانه‌های غربی به‌طور سیستماتیک فلسطینی‌ها را انسان‌زدایی و سخن‌رانی‌های حمایتی از فلسطین را سرکوب نکرده بودند، اکنون در این نقطه قرار نمی‌گرفتیم. اگر خبرنگاران غربی و جو بایدن رضایت خود را از نسل‌کشی با تکرار این دروغ تحریک‌آمیز که حماس نوزادان را سر بریده، اعلام نکرده بودند، اکنون در این‌جا نبودیم. اگر دولت بایدن واقعاً برای آتش‌بس تلاش کرده بود، نه این‌که درباره‌ی تلاش‌هایش دروغ بگوید و به اسرائیل اجازه دهد هر کاری می‌خواهد بکند، اکنون در این‌جا نبودیم. تاریخ سرانجام درباره‌ی همه‌ی این افراد قضاوت خواهد کرد. اما شاید این‌ها خواب و خیال باشد. شاید ساده‌لوح هستم که فکر می‌کنم حتی اگر تمام فلسطینی‌ها را به تبعید به لیبی بفرستند و غزه به استراحتگاهی با برند ترامپ تبدیل شود، روزی حساب‌رسی فراخواهد رسید.
به هر حال، چند نفر از آمریکایی‌ها یا اروپایی‌ها واقعاً درباره‌ی النکبه می‌دانند؟ چند نفر از عملیات «نانی بر آب افکن» اسرائیل در ۱۹۴۸ اطلاع دارند که آب آشامیدنی روستاهای فلسطینی را مسموم کردند؟ چند آمریکایی درباره‌ی راشل کوری، فعال جوان غیرخشونت‌طلب از واشنگتن، می‌دانند که در ۲۰۰۳ با یک بولدوزر اسرائیلی کشته شد، آن‌هم در حالی که سعی داشت خانه‌های فلسطینیان در غزه را از تخریب نجات دهد؟ از زمان النکبه، صداهای فلسطینی‌ها به‌طور فعال سرکوب و جنایت‌های اسرائیل کم‌اهمیت جلوه داده شده‌اند. (نویسنده‌ای فلسطینی را می‌شناسم که چند سال پیش مقاله‌ای درباره‌ی نقشه‌نگاری در فلسطین نوشته بود. آن مقاله را یکی از معتبرترین مجلات آمریکایی پس از آن‌که او نپذیرفت بخش مربوط به «النکبه» را حذف کند، کنار گذاشت و منتشر نکرد.) البته، شما درباره‌ی هر جنایتی که فلسطینی‌ها مرتکب شده‌اند، زیاد شنیده‌اید.
بارها و بارها به شما گفته‌اند که همه‌ی این‌ها از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ آغاز شد. اکنون برای عدالت واقعی در غزه بسیار دیر شده. ما هرگز نمی‌توانیم کودکان مرده را بازگردانیم. نمی‌توانیم آن‌چه را رخ داده پاک کنیم. اما هنوز برای پاسخ‌گویی دیر نشده. جنایت‌ها باید مستند شوند. مردگان در غزه باید به‌درستی شمارش شوند تا بدانیم چند نفر به قتل رسیده‌اند. رسانه‌ها باید از تکرار طوطی‌وار رقم رسمیِ «بیش از ۵۵ هزار کشته» دست بردارند، بی‌آن‌که این عدد را در بستر واقعی‌اش قرار دهند و یادآوری کنند که اگر مرگ‌های غیرمستقیم ناشی از گرسنگی، بیماری یا سرما را نیز در نظر بگیریم، رقم واقعیِ جان‌باختگان احتمالاً به‌مراتب بیش‌تر از این‌هاست. اگر تاکنون سکوت کرده‌اید و به خود گفته‌اید که این‌ها برای شما بسیار پیچیده است و نمی‌توانید درباره‌اش صحبت کنید، هنوز برای بلند کردن صدایتان دیر نشده. آن‌چه در غزه رخ می‌دهد با فجایعی که در سودان و جمهوری دموکراتیک کنگو در جریان است تفاوت دارد، زیرا اگر در جهان غرب زندگی می‌کنید، این جنایت به نام شما انجام می‌گیرد. این جنایت با پول مالیات شما و با کمک رهبران شما اتفاق می‌افتد.
اگر در آمریکا هستید، نمایندگان منتخب شما برای این نسل‌کشی ایستاده و تشویق کرده‌اند. ما همه هم‌دست هستیم. اگرچه برخی از ما بسیار بیش‌تر از دیگران هم‌دست هستیم. پس، دوباره، فکر کنید که می‌خواهید به نسل‌های آینده چه بگویید زمانی که از شما می‌پرسند در این لحظه چه کردید. سکوت بی‌طرفی نیست. و سکوت شما فراموش نخواهد شد. همان‌طور که مارتین لوتر کینگ جونیور گفت: « در پایان، آن‌چه در یادمان خواهد ماند نه سخنان دشمنان‌مان، بلکه سکوتِ دوستان‌مان خواهد بود.» منبع:گاردین
