به گزارش همشهری آنلاین،حالا با گذشت یک دهه از فوتشال و ۵ سال از شالیبال، دبیر هیئت ورزش‌های روستایی استان مازندران از راه‌اندازی لیگ ورزشی بین روستاهای مازندران، برپایی جشنواره و همچنین مسابقات نشاکاری برای بانوان خبر می‌دهد.
شالیزار؛ میزبان ورزشکاران
بازیکنان فوتشال و شالیبال جوانان روستایی هستند که پدر و مادرشان شالیکاری را تجربه کرده‌اند و پیش از این بارها و بارها به شالیزار قدم گذاشته‌اند و عطر شالیزار را به خوبی می‌شناسند، اما این بار برای مسابقات به میدان شالیزار آمده‌اند. دست و پایشان گِلی است و در شالیزار به کندی حرکت می‌کنند، اما صدای شادی و هیجان بی‌وقفه به گوش می‌رسد. ایرج روحی، دبیر هیئت ورزش روستایی مازندران به همشهری می‌گوید: «ایده برگزاری فوتبال در شالیزار قبل از آغاز برنجکاری، فقط برای ایجاد شور و شوق بین کشاورزان روستای دامیر در ساری بود. چندی بعد استقبال جوانان از این ورزش بیشتر شد و در دیگر روستاها هم پا گرفت.»
حالا در گوشه و کنار روستاهای مازندران از ساری تا آمل فوتشال قبل از کاشت نشای برنج برگزار می‌شود. به گفته روحی، اسم این ورزش که عمر۱۰ ساله دارد، شالیزار را به یاد می‌آورد از ۵ سال پیش شالیبال هم به میدان آمد؛ والیبال در شالیزار. روحی ادامه می‌دهد: «هر دوی این ورزش‌ها بومی شالیراز هستند. جوان‌ترها بازی می‌کنند و بزرگترها برای تماشا می‌آیند.»
بازی در گِل
نخستین بار والیبال در شالیزار در قالب ۶ تیم در دو رده سنی جوانان و بزرگسالان در روستای تسکابن از توابع بخش مرکزی شهرستان آمل برگزار شد و بعد از آن، در روستاهای دیگر پا گرفت. مهدی غلامی، یکی از اهالی آمل که از تماشاگران پر و پا قرص شالیبال است به همشهری می‌گوید: «ابعاد زمین مسابقه والیبال هم اندازه زمین والیبال سالنی بوده و هر تیم با ۴ بازیکن برابر هم قرار می‌گیرند. شالیبال از والیبال خیلی سخت‌تر است، چون بازکن در گِل قدم می‌گذارد و مدام باید تعادلش را حفظ کند.»
برای مسابقات فوتشال هم معمولا زمینی انتخاب می‌شود که ابعادی حدود ۱۵ در ۳۰ متر داشته باشد. پایه دو دروازه هم در گل کاشته می‌شود. تعداد بازیکنان فوتشال ۱۰ نفر است.
آماده‌سازی زمین به روش متفاوت
دبیر هیئت ورزش روستایی مازندران می‌گوید: «نامگذاری اسم هر تیم هم جالب است. یک سال بازیکنان یک تیم با تراکتور برای مسابقه آمدند و اسم تیم‌شان را تراکتور گذاشتند. تیم مقابل هم با تیلر آمدند و اسم تیم‌شان را تیلر انتخاب کردند. گاهی اسامی هم از اسم روستا انتخاب می‌شود. خلاصه اینکه هم بازی و هم اسامی کامل بومی و محلی است.»
بعد از پایان این رقابت‌ها پر شور و هیجان، زمین‌های شالیزاری منطقه با همکاری بازیکنان شالیبال دوباره آب‌گیری و مسطح می‌شود برای نشا برنج آماده باشد. ایرج روحی می‌گوید: «داوطلبانی که شالیزار را برای برگزاری مسابقه پیشنهاد می‌دهند، کم نیستند، زیرا برگزاری شال‌بال یا فوتشال در زمین درست شبیه شخم زدن با تراکتور است و زمین را آماده کاشت نشای برنج می‌کند.»
یادآوری زحمت برنج‌کاران
رسم مسابقات شالیبال و فوتشال قبل از برنجکاری علاوه بر ایجاد روحیه همکاری و نشاط دسته‌جمعی، هدف دیگری هم دنبال می‌کند. دبیر هیئت ورزش روستایی مازندران در این باره می‌گوید: «بازیکنان فقط نیم ساعت در زمین پر از آب و گِل شالی هستند و یک رقابت سخت و نفس‌گیر را تجربه می‌کنند، اما شالیکاران که بیشتر هم بانوان هستند، حدود ۳ ماه در این شرایط برای تولید برنج زحمت می‌کشند. این مسابقات گوشه‌ای از تلاش و سختی برنجکاری را به جوانان یادآوری می‌کند.» مسابقات با خواندن دسته‌جمعی ترانه‌های محلی در شالیزار به پایان می‌رسد.
رقابت‌ها جدی می‌شود
ایرج روحی، دبیر هیئت ورزش روستایی مازندران از برگزاری مسابقات در مقیاس بزرگتر شهرهای مازندران خبر می‌دهد و می‌گوید: «این دو مسابقه قبل از برنجکاری حسابی بین روستاها حسابی طرفدار پیدا کرده و قصد داریم مسابقات را در مقیاس شهری و بعد استانی برگزار کنیم. از آنجا که بانوان هم تماشاچی مسابقه هستند، با برپایی جشنواره در حاشیه مسابقات، توانمندی و حضور بانوان شالیکار در تولید صنایع دستی و تهیه غذاهای محلی نیز دیده خواهد شد. همچنین در نظر داریم مسابقات کاشت نشا را برای بانوان برگزار کنیم تا آنان هم در هیجان یک مسابقه خاص در شالیزار سهیم باشند.»
فیلم بازی فوتشال را اینجا تماشا کنید:
فیلم بازی شالیبال را اینجا تماشا کنید:
بیشتر بخوانید:
رودخانه هندوانه در بوشهر + فیلم
