ماجرای توقیف «سووشون»؛ ساترا به دنبال سانسور است یا پلتفرم‌ها در حال بازی با مخاطب؟
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ سریال «سووشون» به کارگردانی نرگس آبیار، اقتباسی از رمان معروف سیمین دانشور، پس از مدت‌ها انتظار، در روز ۹ خرداد ۱۴۰۴ از پلتفرم نماوا منتشر شد.
این سریال که روایت‌گر داستانی عاشقانه در دوران جنگ جهانی دوم در شیراز است با واکنش‌های مختلفی در فضای مجازی مواجه شد.
در حالی که برخی کاربران از پخش این سریال استقبال کردند، برخی دیگر نسبت به صحنه‌هایی مانند تماس فیزیکی بین بازیگران و لحظاتی از رقص در قسمت اول سریال واکنش نشان دادند. این صحنه‌ها در مقایسه با آثار مشابه، توجه بیشتری را جلب کرد.
توقیف سریال؛ واکنش‌ها و ابهامات
پس از پخش قسمت اول، خبر‌هایی مبنی بر توقیف سریال «سووشون» منتشر شد و خبرگزاری قوه قضائیه اعلام کرد سووشون به‌دلیل «عدم دریافت مجوز‌های قانونی» توقیف و ️نماوا هم به‌دلیل «امتناع از انجام تعهدات قانونی» مسدود شده است.
در این میان، برخی ناظران فرهنگی این پرسش را مطرح کردند که آیا توقیف و سپس آزادسازی ناگهانی آثار، بخشی از یک استراتژی رسانه‌ای برای جلب توجه مخاطب است؟ آیا این فرآیند نشانه‌ای از ناهماهنگی در تصمیم‌گیری‌هاست یا بخشی از یک بازی آگاهانه برای افزایش دیده‌شدن سریال‌ها و پلتفرم‌های پخش است؟
بازی رسانه‌ای؛ واقعیت یا تصادف؟
ماجرای توقیف و سپس پخش شدن آثار، پدیده‌ای است که نه برای اولین بار اتفاق می‌افتد و نه منحصر به سریال «سووشون» است. پیش از این نیز اتفاقاتی مشابه برای برنامه «آپارات» به تهیه‌کنندگی عادل فردوسی‌پور و برخی سریال‌های پلتفرم فیلیمو مانند تاسیان و... رخ داده بود.
در این میان، برخی ناظران فرهنگی این پرسش را مطرح می‌کنند که اگر قرار بود اثری به دلایل محتوایی توقیف شود، چگونه و چرا پس از مدتی دوباره اجازه پخش می‌گیرد؟ آیا این فرآیند نشانه‌ای از ناهماهنگی در تصمیم‌گیری‌هاست یا بخشی از یک استراتژی رسانه‌ای برای جلب توجه مخاطب است؟
مخاطب در میان دودوتا چهارتا‌های رسانه‌ای
در نهایت، شاید مهم‌ترین سؤال این باشد که جایگاه مخاطب در این میان کجاست؟ آیا او صرفاً تماشاگر یک بازی رسانه‌ای است که هر بار با هشتگ‌ها و جنجال‌های تازه‌ای به میدان کشیده می‌شود؟ و اگر چنین است، چه تأثیری بر اعتماد عمومی به پلتفرم‌ها، نهاد‌های نظارتی و تولیدات فرهنگی خواهد گذاشت؟
اینکه در این میان حق با چه کسی است؟ پلتفرم‌ها یا نهاد‌های ناظر؟ شاید به راحتی قابل تشخیص نباشد اما آنچه مسلم است، این است که چنین ماجرا‌هایی نیازمند شفافیت بیشتر، گفت‌و‌گو‌های سازنده و نگاهی واقع‌گرایانه‌تر به نقش مخاطب در زیست‌بوم فرهنگی امروز ایران هستند.
انتهای پیام/
