غرّش سرمربی جدید ایتالیا؛ عقب‌نشینی نمی‌کنم
خبرورزشی: با سخنانی قاطع و مصمم، رینو گتوزو موفق شد گراوینا، رئیس فدراسیون فوتبال ایتالیا، را متقاعد کند. مراسم معارفه او پنج‌شنبه در رم برگزار خواهد شد و نخستین دیدار رسمی‌اش سپتامبر آینده برابر استونی خواهد بود.
در اُشاوا، واقع در ایالت انتاریوی کانادا، در روزهای آینده «روز گتوزو» گرامی داشته می‌شود؛ مراسمی رسمی همچون بزرگداشت گاریبالدی یا کریستف کلمب. این روز از سال ۲۰۰۷ به ابتکار جامعه کالابریایی ساکن آنجا بنیان گذاشته شد تا از رینو گتوزو، قهرمان جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان، تجلیل شود. جالب آن‌که جام جهانی آینده نیز در کانادا، ایالات متحده و مکزیک برگزار خواهد شد؛ اگر این هم‌زمانی صرفاً تصادفی نباشد، دست‌کم شایسته تأمل است.
ماجراجویی گتوزو از عصر روز گذشته آغاز شد؛ زمانی که فدراسیون فوتبال ایتالیا آنچه پس از کناره‌گیری رانیری برای همگان بدیهی بود را رسماً اعلام کرد: گتوزو سرمربی جدید تیم ملی است.
گتوزو جانشین لوچانو اسپالتی می‌شود؛ کسی که در نشست خبری وداع، پیش از دیدار با مولداوی، احساساتی شد، اما پس از آن چهره‌اش آرامشی عمیق را بازتاب می‌داد. تیم ملی می‌تواند روح انسان را فرسوده سازد. رینو نیز مانند اسپالتی شخصیتی استوار دارد و شاید یک برتری کلیدی نیز نسبت به او: اکنون ما به‌خوبی دریافته‌ایم که تا چه اندازه به لبه پرتگاه نزدیک شده‌ایم؛ گویی تنها با یک دست از سقوط نجات یافته‌ایم.
قرارداد گتوزو یک‌ساله خواهد بود؛ تصمیمی کاملاً منطقی. زیرا اگر سومین جام جهانی پیاپی را از دست بدهیم، عواقب آن برای فدراسیون، تیم ملی و کل ساختار فوتبال غیرقابل پیش‌بینی خواهد بود. البته گزینه تمدید قرارداد در صورت صعود به جام جهانی پیش‌بینی شده و محتمل است. دستمزد او کمی کمتر از دو میلیون یورو خواهد بود (در مقایسه با ۲.۵ میلیون یوروی اسپالتی)، اما گتوزو را پول هدایت نمی‌کند.
پس از قطع همکاری با اسپالتی، گراوینا ابتدا سراغ کلودیو رانیری رفت، اما با پاسخ منفی او، بلافاصله گتوزو به‌عنوان گزینه اصلی مطرح شد. دیگر نامزدها مانند فابیو کاناوارو و دانیله ده‌روسی، و همچنین گزینه‌های خارجی نظیر دومنیکو تدسکو و رافا بنیتز، در اولویت‌های بعدی قرار داشتند.
در گفت‌وگوهای پنج‌شنبه شب و جمعه میان گتوزو و گراوینا، سخنان پرانرژی و قاطع رینو تصمیم نهایی را رقم زد:
«این مأموریتی دشوار است، رئیس. اما من عقب‌نشینی نمی‌کنم و باور دارم که از پس آن برمی‌آیم.»
انرژی‌ای مسری که گویی پژواک گتوزوی ۲۰۰۶ در برلین بود.
گراوینا نیز در بیانیه‌ای گفت:
«گتوزو نماد فوتبال ایتالیاست. پیراهن آبی برای او چون پوست دوم است. از او بابت آمادگی کامل و تعهدش برای پذیرش این چالش و همراهی با برنامه توسعه‌محور فدراسیون، قدردانی می‌کنم.»
قرارداد روز شنبه امضا شد و سپس گتوزو به ماربیا بازگشت.
گتوزو با همراهی چهره‌هایی چون جیجی بوفون (سرپرست هیات اعزامی و حامی اصلی انتخاب او) و لئوناردو بونوچی که به کادر فنی خواهد پیوست، تیمی متشکل از قهرمانان پیشین آتزوری تشکیل خواهد داد. برای آندره‌آ بارزالی نیز نقشی جدید در نظر گرفته شده؛ احتمالاً دستیار یکی از تیم‌های پایه مانند زیر ۲۱ سال.
چهره‌های دیگری مانند جانلوکا زامبروتا و سیمونه پروتا نیز کنار چزاره پراندلی فعالیت خواهند داشت. پراندلی که اکنون مسئول فنی سیستم پایه است، مأمور ارتقاء کیفیت این تیم‌ها خواهد بود. واژه کلیدی این تحول، «کیفیت» است. او همچنین نقش رابط میان دپارتمان فنی و نهاد آموزش فوتبال را بر عهده خواهد داشت.
هدف، تزریق فلسفه‌ای نو به کل سیستم پایه – نه فقط تیم‌های ملی – است: تمرکز بر کیفیت و تکنیک بازیکنان جوان، نه صرفاً تاکتیک. ساختار کنونی تیم‌های پایه حفظ خواهد شد، چراکه عملکرد آن‌ها رضایت‌بخش بوده و مائوریتسیو ویسیدی همچنان مدیر اصلی آن‌ها باقی خواهد ماند.
تیم ملی، مساله‌ای صرفاً ورزشی نیست؛ مسئله‌ای ملی است. سقوط تیم ملی، فروپاشی کل ساختار فوتبال، از باشگاه‌ها تا پایه‌ها را به‌دنبال خواهد داشت. در مراسم معارفه پنج‌شنبه در رم، اعضای شورای فدرال نیز حضور خواهند داشت و جلسه‌ای رسمی بلافاصله پس از آن برگزار می‌شود. حضور پراندلی نیز محتمل است.
از امروز، تیم ملی باید به‌راستی متعلق به همگان باشد؛ نه صرفاً در شعار. گتوزو نباید مانند اسپالتی تنها بماند. همگان باید مشارکت کنند؛ خواهیم دید در زمان دعوت بازیکنان چه رخ خواهد داد.
این پروژه‌ای برای احیاست؛ مسیری که می‌بایست سال‌ها پیش آغاز می‌شد. از سال ۲۰۰۶ روند افول آغاز شد، اما فینال یورو ۲۰۱۲ با پراندلی، یوروی پرشور ۲۰۱۶ با کونته، و قهرمانی در یورو ۲۰۲۱ با مانچینی، آن را موقتاً پنهان کردند.
تنها برزیل بیش از ما قهرمان جهان شده است، اما گویی این واقعیت را به فراموشی سپرده‌ایم.
