درباره دو بچه بامزه شهرری که در آسمان کمدی پادشاهی می‌کنند
وقتی صحبت از اجرای برنامه‌های گفت‌وگو محور، طنز، یا حتی برنامه‌های چالشی‌تر می‌شود، دو اسم که در سال‌های اخیر بیشتر از بقیه سر زبان‌ها بوده‌اند، ابوطالب حسینی و امیرحسین قیاسی هستند.
برترین‌ها: وقتی صحبت از اجرای برنامه‌های گفت‌وگو محور، طنز، یا حتی برنامه‌های چالشی‌تر می‌شود، دو اسم که در سال‌های اخیر بیشتر از بقیه سر زبان‌ها بوده‌اند، ابوطالب حسینی و امیرحسین قیاسی هستند. هر دو مجری، نویسنده و به نوعی صاحب سبک‌اند. اما تفاوت‌های ریز و درشت زیادی بینشان هست که اجرای هر کدام را برای یک طیف خاص از مخاطبان جذاب می‌کند.
از چهره‌هایی صحبت می‌کنیم که مسیر خود را از دل رقابت‌های استنداپ در «خندوانه» آغاز کردند و بعدها به شکل مستقل به عنوان مجری مطرح شدند. این دو نه‌تنها مسیر حرفه‌ای متفاوتی را در اجرا پیش گرفتند، بلکه سبک و نگاهشان به اجرا آن‌قدر با هم متفاوت است که می‌توان آن‌ها را نماینده دو رویکرد کاملاً جداگانه در اجرای طنز و برنامه‌سازی دانست.
ابوطالب حسینی؛ نگاهی هوشمندانه از دل مونولوگ
ابوطالب حسینی پس از تجربه موفق در استنداپ‌های «خندوانه»، با اجرای برنامه «فان ۳۶۰» بیشتر دیده شد. برنامه‌ای تک‌نفره که با تمرکز بر فوتبال و موضوعات اجتماعی، در قالب مونولوگ طنز جلو می‌رود. حسینی در این برنامه نه مجری یک گفت‌وگوست و نه مجری یک شوی کلاسیک؛ او در واقع یک نریتور است که با لحنی هوشمند، نگاه انتقادی و گاه فلسفی خود را در قالب طنز بیان می‌کند.
نکته متمایز در اجرای حسینی، توانایی او در ترکیب محتوا و فرم است. جملات او گاهی چنان با دقت نوشته و اجرا می‌شود که می‌توان آن را «طنز نوشتاری روی صحنه» دانست. او اهل اغراق نیست، شوخی‌هایش بر پایه مشاهده دقیق و زبان استوارند. مخاطبش کسی‌ست که دنبال طنز سطحی نیست، بلکه از کشف لایه‌های پنهان در یک موضوع لذت می‌برد. البته این سبک برای همه جذاب نیست. اگر دنبال شوخی‌های فوری، خنده‌های بی‌وقفه یا اجرای هیجانی باشید، حسینی ممکن است برایتان بیش از حد آرام یا حتی جدی جلوه کند.
اما برخی معتقدند که طنز ابوطالب فقط در حوزه فوتبال کارکرد دارد و او خارج از این دایره توفیقی کسب نخواهد کرد، این موضوع شاید در بلندمدت گریبان او را در فان 360 بگیرد و پس از یک فصل موفق و طوفانی برنامه او را به خطر تکرار بیاندازد، پس او اگر قصد ادامه در بستر فوتبال را دارد چه بهتر که با خلاقیت و نوآوری برای فصل بعدی برنامه‌ریزی کند.
امیرحسین قیاسی؛ پرانرژی، تند، خلاق
امیرحسین قیاسی اما سمت دیگر ماجراست. او که با شوخی‌های تیز و شخصیت پرانرژی‌اش در خندوانه معروف شد، بعدها با برنامه‌هایی مثل «نیمه‌شب» نشان داد که نه‌تنها مجری خوبی‌ست، بلکه دید رسانه‌ای نسبتا دقیق و شوخ‌طبعی اجتماعی نیز دارد. در «نیمه‌شب»، قیاسی با نگاهی شبیه به دیلی‌شوهای خارجی، اخبار و وقایع روز را با زبان طنز تحلیل می‌کند. شوخی‌های او گاهی مرزهای جدی را رد می‌کند، اما در اغلب مواقع هدفمندند. اجرای او مبتنی بر تعامل سریع با دوربین، برش‌های تصویری و مونولوگ‌های کوبنده است.
او با ریتم بالا اجرا می‌کند، با بداهه‌گویی راحت است اما شاید زبان بدنش خیلی کارکرد نداشته باشد. قیاسی برخلاف حسینی، مخاطب را درگیر فرم نمی‌کند. حتی اگر مخاطب دقیقاً موضوع را نشناسد، باز هم ممکن است تا حدودی جذب لحن و اجرای او می‌شود. اما گاهی در همین انرژی بالا، عمق تحلیل کم می‌شود یا شوخی‌ها از هدف فاصله می‌گیرند. همین است که مخاطب قیاسی را از ابوطالب کمتر می‌کند، البته او هوادار وفادار خود را نیز دارد و عده‌ای پافشاری می‌کنند که تتیم نویسندگان قیاسی قوی‌تر کار می‌کند، به هر حال او نیز مانند دیگر بچه‌محلش یعنی ابوطالب فعلا در نقطه خوبی ایستاده است.
کاربران چه نظری دارند؟
سهیل از سوپرفن‌های ابوطالب: این عادت مقایسه کی از کی بهتره تو همه چیز رخنه کرده. بابا اصلا موضوعاتی که ابوطالب و قیاسی راجع بهش طنز می‌سازن با هم فرق داره، اینا رو با هم مقایسه نکنید توروخدا. اگه مقایسه می‌کنید، حداقل بگید ابوطالب بهتره، اه.
کاشف : سناریونویسی قیاسی واقعا قوی‌تره (ابوطالب تمرکزش روی فوتباله بیشتر)اما زبان بدن ابوطالب بهتره. قیاسی زبان بدنش اصلا خوب نیست ولی ابوطالب عالیه.
کاوه هم با قیاسی است: امیرحسین قیاسی عالیه، البته این‌ها اجراکننده و جلوی دوربین هستن، منصف بخوایم باشیم باید گفت تیم نویسندگی امیرحسین قوی‌تره!
واریانس از هواداران قیاسی: امیرحسین قیاسی تو زمینه نویسندگی و تیپ‌سازی فوق‌العاده‌ست ولی به عنوان مجری و اجرا ابوطالب خیلی بهتر عمل میکنه. درنهایت جفتشونو دوست دارم. (قیاسی بیشتر چون دغدغه اجتماعیش بیشتره تو نوشته‌هاش.)
نون و پنیر که البته انتقاداتی به ابوطالب دارد: امیرحسین به نظر من بانمک‌تره. اصلا از ابوطالب خوشم نمیاد هیچ‌وقت با شوخی‌هاش خندم نمیگیره. حسم اینه که نقطه قوتش توی نویسندگیه ولی اجراش، طنزش رو نابود میکنه. برعکس قیاسی از نوشته دیگران استفاده میکنه ولی بانمک اجراش میکنه.
و علیرضا: ابوطالب حسینی در همه موارد یه سروگردن از قیاسی بالاتره، نمیدونم چرا انقدر اصرار به نخبگانی بودن برنامه قیاسی هست؟ نکنه اینم ادای جدیدتونه!
دو مسیر، دو مخاطب
در نهایت، انتخاب بین این دو بیشتر از آنکه به خوب یا بد بودن برگردد، به سلیقه برمی‌گردد. ابوطالب حسینی طیفی از هواداران را دارد که زخم خورده آلام فوتبال هستند و البته که این بستر، مشتی نمونه خروار خیلی مسائل است. از سوی دیگر قیاسی هم هوشمندانه سوژه‌ها را رصد می‌کند اما هر دو ضعف‌هایی هم دارند که البته شاید نقش برخی محدودیت‌ها را هم نتوان نادیده گرفت. در واقع، قیاس بین این دو کار آسانی نیست، بچه‌های بامزه شهرری که در بازار خراب کمدی فعلا پادشاهی می‌کنند.
