تقی آزاد ارمکی در گفت‌وگو با خبرنگار علمی ایرنا در خصوص مشکلات آموزش عالی با بیان اینکه نظام آموزش عالی مشکل بنیادی پیدا کرده است، افزود: مشکل بنیادین، غلبه نظام بروکراتیک و سیاسی بر نظام دانشگاه است.
وی اظهار داشت: در سال‌های اخیر، دانشگاه‌های کشور تیپ‌ها و سنخ‌های متفاوت ندارند و همه شبیه هم و به قول معروف یک‌دست هستند. البته دانشگاهی مثل صنعتی شریف از این موضوع مستثنی است و آن هم به این دلیل است که به جهان وصل است و افراد با تیپ‌های خاص وارد دانشگاه می‌شوند و پس از فارغ‌التحصیلی تبدیل به نابغه می‌شوند، هر چند تعدادی از آنها پس از اتمام تحصیل، از کشور مهاجرت می‌کنند.
بیشتر بخوانید:
تناسبی بین متخصصان تربیت‌شده دانشگاهی و ساختار اقتصادی کشور وجود ندارد
این استاد دانشگاه تهران دلیل شباهت دانشگاه‌ها را در سیاست‌گذاری‌های موجود دانست و ادامه داد: وزارت علوم، وظیفه تعیین بودجه، پول و برنامه دانشگاه‌ها را دارد و شورای عالی انقلاب فرهنگی سیاست فرهنگی دانشگاه‌ها را ساماندهی می‌کند و متاسفانه با نگاه واحد، کل دانشگاه‌های کشور را مدیریت می‌کنند.
همان حساسیت‌هایی که درباره ساماندهی دانشگاه شهرکرد وجود دارد برای دانشگاه تهران نیز هست و در این نگاه، دانشگاه‌ها کالای اداری هستند.
تسلط نظام اداری بر دانشگاه‌ها
وی گفت: اِشکال دوم نظام آموزش عالی کشور این است که نظام اداری بر دانشگاه‌ها تسلط دارد و مستقل نیستند. اگر چه دانشگاه‌های کشور هیات امنا دارند اما این هیات‌ها کار جدی انجام نمی‌دهد و در تعیین رئیس، سیاست و حل مشکلات نقشی ندارند.
درصد زیادی از استادان دانشگاه نسبت به مسائل جامعه بی‌تفاوتند و به عبارتی همچون کارمندان دولت کار می‌کنند، درصد اندکی هم منتقد یا موافق سیاست‌های موجود هستند و در این شرایط باید بگوییم این دیگر دانشگاه نیست بلکه یک حوزه سیاسی هستنداین جامعه‌شناس معتقد است که دانشگاه‌ها مستقل نیستند، زیرا دانشگاه مستقل، در انتخاب استاد، تعیین بودجه و تالیف قوانین مربوطه، اختیار دارد و در نتیجه این اقدامات، دانشگاه‌های متنوع مبتنی بر نیاز شکل می‌گیرد و در این صورت دیگر به عنوان مثال، دانشگاه صنعتی شریف، علامه طباطبایی و تهران با هم رقابت می‌کنند تا بودجه بیشتری دریافت کنند و با تفاوت کارکردهای دانشگاه‌ها سیاست‌ها نیز متفاوت می‌شود اما هم اکنون همه دانشگاه‌ها مثل هم هستند.
سیاست‌زدگی از مشکلات دانشگاه‌هاست
وی سیاست‌زدگی را از دیگر مشکلات دانشگاه‌ها برشمرد و گفت: دانشگاه‌ها درگیر سه‌گانگی مخالفان، مدافعان و جمعیت بی‌اعتنا به سیاست هستند. هم اکنون درصد زیادی از استادان دانشگاه نسبت به مسائل جامعه بی‌تفاوتند و به عبارتی همچون کارمندان دولت کار می‌کنند، درصد اندکی هم منتقد یا موافق سیاست‌های موجود هستند و در این شرایط باید بگوییم این دیگر دانشگاه نیستند بلکه یک حوزه سیاسی هستند که توزیع منابع می‌کنند نه اینکه مشکل جامعه را برطرف کنند.
آزاد ارمکی تاکید کرد: دانشگاه‌هایی با این ساختار اداری، سیاسی، بودجه‌ای و محتوایی هرگز نمی‌توانند مشکلات کشور حل کنند و برای برون‌رفت از این وضعیت بایستی دانشگاه‌ها مستقل شوند و اهداف ویژه تعریف کنند و در این صورت است که ما دانشجو و استاد نابغه خواهیم داشت.
