به گزارش همشهری آنلاین، بعد هم برای استحکام و نریختن چوب‌بست، علاوه بر کوبیدن میخ‌های قطور در بین تیرها و الوارها، تیرهای چوبی افقی را در داخل دیوار در حال چینش فرومی‌بردند و محکم می‌کردند تا استاد بنا از بالای آن سرنگون نشود. بعد از اتمام کار و جمع‌آوری چوب‌بست، سوراخی باقی می‌ماند که آن را «سوراخ مُشتو» می‌گفتند و جایگاه پرندگانی بود که مهمان خانه می‌شدند.
برای پرندگان باقی‌مانده سفره غذا را در باغچه خانه می‌تکاندند و به اعضای کوچک‌تر خانه تأکید می‌کردند هنگام دانه برچیدن مزاحم پرندگان نشوند و اجازه دهند با آسودگی و فراغ بال سیر شوند و سپس به داخل لانه خود یا همان سوراخ مشتو بازگردند. نمونه‌ای از این سوراخ‌های مشتو را در صحن حیاط مدرسه عالی شهید مطهری(سپهسالار) می‌توان مشاهده کرد.
سوراخ مشتو در خانه‌های تهران قدیم
تا قبل از رواج بلندمرتبه‌سازی و استفاده از داربست فلزی، ساختمان‌های دو یا سه اشکوبه را با «چوب‌بست» روی هم استوار می‌کردند
