تاثیرات و پیامد‌های تنبیه بدنی در درمان بیماران روحی

مراقبت و برخورد با کودکان از جمله مسائلی است که در حوزه کودک مورد بررسی قرار می‌گیرد؛ با این حال در بسیاری از ویدیو‌هایی که روزانه دست به دست می‌شوند فقدان تربیت و آگاهی والدین موج می‌زند. عمق فاجعه جایی است که نه تنها حملات عصبی یک بیمار روانی سوژه خنده و تمسخر یک قشر در جامعه می‌شود؛ بلکه عده‌ای این به این طنز بال و پر داده و به جای متوقف کردن این شوخی، دست به بازنشر این ویدیوها می‌زنند. این آسیب درباره معلولان ذهنی نیز صادق است. گاهی سوءاستفاده از ناآگاهی‌های یک معلول ذهنی در شبکه‌های اجتماعی به سوژه‌ای برای به رخ کشاندن سلامتی باقی افراد تبدیل می‌شود.

رفتارهای بی‌مهابا در بیماران روانی، مستلزم درمان است

سید وحید شریعت رئیس انجمن روانپزشکی ایران درباره واکنش صحیح در برابر اشتباهات افراد بیمار با تفکیک معلولیت از بیماری‌های روان به خبرنگار گروه اجتماعی خبرگزاری برنا می‌گوید: رخ دادن چنین اتفاقاتی در بیماران روحی روانی به کمبود توانایی ذهنی ربطی نداشته و به دوره حاد بیماری و از دست دادن کنترل برمی‌گردد. بروز رفتار‌های مخاطره آمیز، بی‌مهابا و هیجان انگیز در دوره‌های حاد بیماری نه نیازمند تنبیه، بلکه به منظور اصلاح رفتار مستلزم معرفی و درمان است.

رئیس انجمن روانپزشکی ایران با اشاره به بروز مشکل در افراد با معلولیت ذهنی ادامه می‌دهد: با توجه به این که افراد معلول ذهنی فاقد توانایی تصمیم گیری درست هستند؛ از همین رو همواره باید مراقب رفت و آمد‌های این قشر بود و با توجه به سطح شناخت فرد، محدودیت تعیین کرد. به عنوان مثال برای فردی که به اندازه یک کودک یا نوجوان آگاهی دارد باید امتیازات متناسب با سن وی حذف و محدود شوند؛ همچنان که یک کودک یا نوجوان در صورت ارتکاب اشتباه به صورت موقت از بعضی از امتیازات محروم می‌شوند.

شریعت با بیان این که واکنش و تنبیه باید در حد و سطح فهم فرد معلول باشد می‌گوید: در صورت بروز چنین مسائلی، روشن است که فرد، فاقد توانایی تصمیم گیری بوده و از خود نیز ارزیابی اشتباهی داشته که در نهایت منجر به چنین اشتباهی شده؛ این مسئله نشانه‌ای برای نیاز به مراقبت بیشتر از فرد است.

تنبیه بدنی در صدد تشدید بیماری عمل می‌کند

رئیس انجمن روانپزشکی ایران با اشاره به تاثیرات و تبعات منفی تنبیه‌های بدنی بر فرد می‌گوید: اگرچه این نوع تنبیه بر هریک از افراد معلول ذهنی یا بیماران روحی و روانی تاثیر متفاوتی دارد؛ واکنش متفاوتی نیز می‌طلبد. با توجه به این که فرد معلول ذهنی در حالت عادی از کمبود اعتماد به نفس رنج می‌برد تنبیه فیزیکی نیز به خشم درونی فرد دامن می‌زند.

شریعت با بیان این که تنبیه فیزیکی، توانایی فرد معلول در انجام حداقل کار‌ها را کاهش می‌دهد می‌گوید: علاوه بر این که این خشم می‌تواند زمینه‌ساز واکنش‌های دیگر باشد؛ تنبیه فیزیکی نیز مثل سنگی بر شیشه شکننده اعتماد به نفس افراد دارای محدودیت ذهنی عمل می‌کند. افراد دارای محدودیت ذهنی در مواجهه با تنبیه فیزیکی نه تنها دچار ترس و اضطراب می‌شوند؛ بلکه اگر مستعد افسردگی باشند نیز نقطه آغازی برای گوشه گیری در این افراد به شمار می‌آید.

رئیس سازمان روانپزشکی با اشاره به تاثیر تنبیه بدنی بر بیماران روحی و روانی تشریح می‌کند: با توجه به این که چنین شخصی مشکلات کم هوشی و مشکل ذهنی ندارد؛ از همین رو تنبیه بدنی در صدد تشدید بیماری عمل کرده و نه تنها واکنش فرد مقابل را در بر دارد؛ بلکه در بسیاری از موارد ممکن است به درگیری، خشونت و آسیب‌های بیشتر ختم شود.

کتک زدن بابت هیچ اشتباهی، توجیه پذیر نیست

شریعت با بیان این که هر فردی ممکن است مرتکب خطا شود می‌گوید: وقتی چنین رفتاری از سوی یک بیمار روانی سر می‌زند؛ باید خویشتن داری کرده و با ارزیابی موقعیت، دست به تصمیم گیری زد. حتی وقتی که خود فرد توانایی کنترل کردن موقعیت را ندارد نیز باید منتظر جمعیتی ماند که در تصمیم گیری کمک کنند.

رئیس انجمن روانپزشکی ایران خاطرنشان می‌کند: اگرچه هر اشتباهی، نیازمند یک برخورد است ولی کتک زدن برای هیچ اشتباهی قابل توجیه نیست. برخورد‌ها از تذکر دادن شروع و تا جبران خسارات مالی ادامه پیدا می‌کند و نسبت به اشتباه صورت گرفته متفاوت خواهند بود.

انتهای پیام/