حافظ‌خوانی شاهکار و دلنشین علیرضا قربانی و درس زندگی + ویدئو / باغبانا ز خزان بی‌خبرت می‌بینم...

نیست در شهر نگاری که دلِ ما بِبَرَد

بختم ار یار شود رختم از این جا ببرد

کو حریفی کَشِ سرمست که پیشِ کرمش

عاشقِ سوخته دل نامِ تمنا ببرد

باغبانا ز خزان بی‌خبرت می‌بینم

آه از آن روز که بادَت گلِ رعنا ببرد

رهزنِ دهر نخفته‌ست مشو ایمن از او

اگر امروز نبرده‌ست که فردا ببرد

در خیال این همه لُعبَت به هوس می‌بازم

بو که صاحب نظری نامِ تماشا ببرد

علم و فضلی که به چل سال دلم جمع آورد

ترسم آن نرگسِ مستانه به یَغما ببرد

بانگِ گاوی چه صدا بازدهد؟ عشوه مَخر

سامری کیست که دست از یدِ بیضا ببرد؟

جامِ میناییِ مِی سَدِّ رَهِ تنگ دلیست

مَنِه از دست که سیلِ غمت از جا ببرد

راهِ عشق ار چه کمینگاه کمانداران است

هر که دانسته رَوَد صَرفه ز اَعدا ببرد

حافظ! ار جان طلبد غمزهٔ مستانهٔ یار

خانه از غیر بپرداز و بِهِل تا ببرد

غزل شمارهٔ 128 حافظ

در این شعر‌، شاعر در پی همدم و یاری مهربان می‌گردد که بتواند با او از غم دل بگوید. کسی که شاعر با فراغ بال از او بخشش و مهری طلب کند. و به صاحبان باغ لطف هشدار می‌دهد که تا فرصت دارد از کرم و بخشش کوتاهی نکند زیرا تقدیر این است که هر نعمتی فصل خزانی در پی دارد. شاعر به زیبایی و لعبت‌گونه بودن شعر خود اشاره می‌کند و در پی یافتن صاحب معرفت و صاحب‌نظری برای تماشاست. او همچنین عاشقان راه عشق را به‌شجاعت و دانایی فرا‌می‌خواند از قدم گذاشتن در مسیر عشق نهراسند زیراکه همواره ید بیضا بر سامری چیره است.