بیست و دومین سالگرد ارتحال طبیب ربانی ، آخرین حکیم کهن شهر شوشتر میرزا حاج غلامحسین موحد گرامی باد

به گزارش سرویس خبر با تو ساعدنیوز، این کتاب حاوی مطالب ارزنده و سرگذشت بزرگان این دیار را به تصویر کشانده و چه بسا الگوی مناسبی در جهت ارتقاء سطح معنویت می باشد. هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق ثبت است برجریده عالم دوام ما وقتی سخن از عشق به میان آید، دلدادگان حریم دوست در اولویتند. همانهایی که بود و نبودشان مایه هدایت و امنیت روحی و جانی است.

اگر چه در ظاهر، فقدان مردان الهی برای جویندگان راه حقیقت امر ایشان را تا حدودی به تعب می اندازد اما دل بستن و دل دادن به نائل آمدگان مقصود ، راه را هموار می‌کند. پس به هوش باش و بدان که ابواب رحمت متعالیه باز است و اسباب پیمودن ره هنوز پا برجاست.

روز بیست و دومین سالروز ارتحال عارف واصل مرحوم حاج میرزا غلامحسین موحد ، آن که سفر کرده وادی عشق است. یاد و خاطراتش ازما زدوده نخواهد شد. و هم اوست همچون دیگر واصلان طریقت چراغ راه ما در این ظلمتکده غدار. روحش شاد و یادش پر رهرو باد. امروز دوم تیرماه سال 1404 مصادف است با بیست و دومین سالروز رحلت عارف واصل ، حکیم لبیب و طبیب ابدان و نفوس ، مرحوم حاج میرزا غلامحسین موحد(ره). بی شک یاد و خاطره مردان الهی و تدبر در رفتار و منش ایشان در تمامی اعصار و ازمنه ، چراغی فراسوی راه گمگشتان و جاماندگان از وادی عشق میباشد. آنها بسان ستارگانی می‌باشند که درس محبت و میل به غایت عارفانه را به همنوعان خود افاضه می‌دهند و طریقت حقه را به پویندگان چنین مسیر مبارکی نیز ارائه داده و خود دراین داروگیر می‌سوزند و به چنین سوختنی افتخار می‌کنند. مرحوم موحد درعصر خود ، صاحب سر بزرگانی بود که اهل دل ، او را بوضوح درک می‌کردند و او وجودش را تا آخرین لحظات حیات مبارکش مرهون خاص و عام ازنوع بنی آدم نموده بود.

روحش تعلقی به عالم ملکوت داشت و جسمش ممزوج با معنویات بود که همو کاری خدایی می‌کرد و تلفیقی وصف ناشدنی بین این دو ایجاد کرده بود و توگویی باهیچ کس و هیچ چیزی الفتی نداشت. اما تسخیر قلوب افاضه او بود. تسخیری که تا اعماق وجودی آدمی ریشه می دوانید و وجود او را از عشق و محبت به محبوب سیراب می‌کرد.