به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، دکتر ژاله آموزگار، پژوهشگر برجسته‌ی فرهنگ و زبان‌های باستانی ایران، در اظهارنظری که بازتاب گسترده‌ای در میان علاقه‌مندان فرهنگ ایرانی داشته، گفت: «دلم می‌خواهد ایران از همه بلایا سربلند بیرون بیاید و باید بدرخشد؛ چون لیاقت را دارد… اسم "ایران" که بیاد، حالم دگرگون می‌شود.»
سخنانی که نه فقط از سر دلبستگی فرهنگی، بلکه از عمق دردی تاریخی و عشقی ریشه‌دار برمی‌خیزد. آموزگار، که دهه‌هاست در سکوت و متانت بر کتیبه‌ها، متون اوستایی و زبان‌های فراموش‌شده این خاک کار کرده، حالا در کلمات ساده اما پرشور خود از «ایران» می‌گوید؛ ایرانی که در نگاه او فراتر از مرزهای جغرافیایی، مفهومی است مقدس، چونان یک موجود زنده، رنج‌دیده اما همچنان سزاوار شکوه.
این سخنان در شرایطی بیان شده که بسیاری از فرهیختگان ایرانی، نگران آینده فرهنگی و هویتی کشورند؛ اما آموزگار با تمام صراحت و احساس، هنوز به این خاک ایمان دارد. او ایران را نه صرفاً یک کشور، که یک روح زنده و تاریخی می‌بیند که شایسته‌ی درخشش است.
دکتر ژاله آموزگار در کارنامه‌ی خود ترجمه‌ها و پژوهش‌های ماندگاری دارد که هر یک سنگی‌ست در بنای شناخت ریشه‌های فرهنگ ایرانی. و حالا، شاید هیچ جمله‌ای رساتر از این نباشد که:
وقتی اسم ایران می‌آید، حالش دگرگون می‌شود.
