به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، امروز، روز کارکنان بخش پذیرش بیمارستان‌ها است؛ قشری که شاید کمتر دیده شوند، اما نقششان در سلامت و تجربه بیماران بی‌بدیل است. این روز فرصتی است برای نگاهی دقیق‌تر به مشکلاتی که این کارکنان در سکوت با آنها دست و پنجه نرم می‌کنند، از بیماری‌های جسمی و روانی گرفته تا فشارهای مالی و نیازهای عاطفی که اغلب نادیده گرفته می‌شود.
کارکنان بخش پذیرش، در خط مقدم مواجهه با بیماران و خانواده‌هایشان هستند؛ آنها اولین چهره بیمارستان و گاهی آخرین پناهگاه افرادی‌اند که در اوج اضطراب و استرس وارد این فضا می‌شوند. فشار کاری بالا، برخوردهای سخت و بی‌رحمانه، ساعات طولانی و استرس مداوم، همه و همه می‌تواند زمینه‌ساز بیماری‌های جسمی مانند کمردرد، مشکلات گوارشی و ضعف سیستم ایمنی شود.
اما آنچه کمتر به آن پرداخته می‌شود، آسیب‌های روانی این افراد است. اضطراب، افسردگی، فرسودگی شغلی و احساس بی‌کفایتی، از مهم‌ترین دغدغه‌های آنهاست. بسیاری از کارکنان پذیرش، به دلیل نبود حمایت‌های روانی و فضای کاری امن، دچار اضطراب مزمن و حتی حملات پانیک می‌شوند. برخی از آنها حتی به دلیل این فشارهای روانی، ناچار به ترک شغل خود شده‌اند.
از سوی دیگر، وضعیت مالی این قشر اغلب نامناسب است. با حقوقی پایین و مزایای ناچیز، کارکنان بخش پذیرش با سختی هزینه‌های زندگی روزمره، تامین نیازهای خانواده و حتی درمان بیماری‌های خود را می‌پردازند. در بسیاری از موارد، این فشارهای مالی، سلامت جسمی و روانی آنها را تشدید می‌کند و به چرخه‌ای معیوب تبدیل می‌شود.
نیازهای عاطفی این کارکنان هم نباید فراموش شود. در محیطی که بیشترین تماس را با استرس و درد دیگران دارند، خودشان به شدت نیازمند حمایت، همدلی و تقدیر هستند. فقدان این حمایت‌ها باعث می‌شود حس تنهایی و بی‌ارزشی در آنها قوت بگیرد.
امروز که روز آنهاست، وقت آن است که مسئولان و مدیران بیمارستان‌ها نگاه عمیق‌تری به این قشر داشته باشند. برنامه‌های حمایتی شامل خدمات مشاوره روانی، افزایش حقوق و مزایا، ایجاد محیط کاری سالم و تشویق‌های مادی و معنوی باید در اولویت قرار گیرد. به یاد داشته باشیم؛ وقتی پذیرش بیمارستان به عنوان قلب تپنده سیستم درمانی بهتر دیده شود و حمایت شود، کیفیت خدمات درمانی به طور مستقیم ارتقا می‌یابد و بیماران نیز با آرامش بیشتری درمان می‌شوند.
کارکنان بخش پذیرش، فرشتگانی‌اند که شاید همیشه در سایه باشند، اما بدون آنها هیچ درمانی شکل نمی‌گیرد. آنها سزاوار احترام، حمایت و تقدیرند.
