به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، وزارت آموزش و پرورش ایران بارها اعلام کرده است که دریافت هرگونه وجه از والدین دانش آموزان در مدارس دولتی اجباری نیست و چنین اقدامی وجاهت قانونی ندارد. بر همین اساس، اگر مدیری در مدرسه ‌ای اقدام به دریافت مبلغی با عنوان «کمک به مدرسه» از خانواده‌ها کند، والدین می‌توانند نه‌تنها از پرداخت آن خودداری کنند، بلکه موضوع را از طریق اداره کل آموزش و پرورش استان یا منطقه پیگیری کرده و شکایت خود را ثبت کنند.

اما آیا این قانون در عمل نیز رعایت می‌شود؟ مدارس دولتی که تنها سهمی ناچیز و به اندازه یک اتم از بودجه کل آموزش و پرورش را دریافت می‌کنند، چگونه می‌توانند با این وضعیت به کار خود ادامه دهند؛ در حالی که عملاً هیچ پشتوانه مالی مشخصی برای هزینه‌های جاری خود ندارند؟

از سوی دیگر، تصور کنید خانواده‌ای تصمیم بگیرد که از پرداخت وجه به مدرسه خودداری کرده و حتی شکایت نیز کند؛ آیا در چنین شرایطی نگاه مدیر مدرسه به دانش‌آموز تغییر نخواهد کرد؟ آیا این تصمیم، سال تحصیلی را برای دانش‌آموز دشوارتر نخواهد ساخت؟ برخی والدین حتی بیان می‌کنند که حقوق سرایدار مدرسه نیز از محل همین کمک‌های مردمی پرداخت می‌شود. این یعنی مدارس دولتی عادی، به‌تدریج و در سکوت، ذره‌ذره تحلیل می‌روند و رو به ضعف می‌گذارند؛ بی‌آنکه صدایی از کسی بلند شود یا فریادرسی برایشان پیدا شود. مدیران این مدارس باید خودشان با اداره برق کنار بیایند، خودشان منابع را تأمین کنند و در نهایت باید در نقش مدیری ظاهر شوند که در عین حال، سوپرمن هم هست تا بتواند تمامی مشکلات را به‌تنهایی سامان دهد.

اما نباید فراموش کرد که این نوع مدیریت، در کشوری که طبق اصل ۳۰ قانون اساسی آن، آموزش باید رایگان باشد، در نهایت به زیان مدارس دولتی و اقشار عظیمی از جامعه تمام می‌شود. این شیوه، عملاً به سود آن دسته از سرمایه‌داران و مدرسه‌دارانی است که با راه‌اندازی مدارس خصوصی، فرزندان ایران را با برچسب‌های «پولدار» و «فقیر» از هم جدا کرده‌اند و آن‌ها را درگیر رقابتی ناعادلانه و دائمی با یکدیگر ساخته‌اند.

بسیاری از این مدرسه‌داران نیز نام‌های آشنایی هستند. چهره‌های شاخصی که موافق خصوصی‌سازی آموزش‌اند و مشخص است چه کسانی از این سیاست‌ها نفع می‌برند. آن‌ها تنها به منافع شخصی و پر کردن جیب خود می‌اندیشند، بی‌آنکه بدانند در حال ریختن آب به آسیابی هستند که دارد خشم و نفرت اجتماعی علیه خودشان را برمی‌افروزد و جامعه را بیش از پیش از هم گسیخته و دچار شکاف می‌کند.