حجت الاسلام محمد جواد قائمی در گفت وگو با خبرنگار مهر اظهار کرد: با وجود حوادث و مناسبت‌های مختلف از اعیاد و رخدادهای سیاسی – اجتماعی تا صدور احکام اجتماعی در قالب اعیاد در میان آموزه‌های اسلامی اما نسبت به روز غدیر و پیامدها آن؛ شاهد قرائن و تأکیدات قابل تأملی همچون (مطالبه اهتمام به استمرار بیان و تکرار حدیث غدیر توسط همه مسلمانان در طول اعصار از سوی پیغمبر که همین نگاه موجب شد تا این خبر به تنهاترین خبر متواتر در طول اعصار مختلف تبدیل شود و یا اینکه شاهد نزول آیاتی با مضمون تهدید پیغمبر به عدم انجام تکلیف ابلاغ رسالت در صورت استنکاف از ابلاغ محتوای غدیر متأثر از مسائل و مصلحت اندیشی اجتماعی) هستیم تا جایی که در تعبیر دینی از این روز به عیدالله الاکبر تعبیر و تعریف شده است.
وی گفت: همه آنچه موارد اشاره واقع شده و موارد بسیار دیگری که در کتب روایی و تاریخی منتسب به همه فرق اسلامی ثبت ودرج شده است؛ موجب ظهور این سوال در اذهان مخاطبین خواهد شد که چه ضرورت و هدفی در پس این اصرار و تاکید وجود دارد و در پاسخ از این سوال می‌توان به دو نکته «سیره سازی عملی» و «نماد سازی تمدنی» در سطح گفتمان سازی سیاسی و کنشگری اجتماعی اشاره داشت.
حجت الاسلام قائمی ادامه داد: بی شک هیچ فرهنگ و قوم مدعی ارائه مؤلفه‌های تمدنی، نمی‌تواند بدون توجه داشتن به ارائه الگو برای پشتوانه اجرایی تحت عنوان نظام سیاسی جهت هدایت سیر چگونگی اجرا و استمرار هنجارها و مؤلفه‌های تمدنی خود به تحقق ساختارها و برون دادهای تمدنی؛ در این حوزه گام بردارد. از این روی با مطالعه‌ی اندیشه‌های تمدنی در فرهنگ‌های مختلف زیستی در طول اعصار مختلف، شاهد یک وجه مشترک خواهیم بود و آن تاکید بر «تعریف و بازسازی نظام سیاسی متناسب با مؤلفه‌های هنجاری» خود است و می‌توان این خط فکری را از اندیشه‌های تمدنی در یونان باستان تا به امروز در قالب فرهنگ‌های سیاسی مبتنی بر معرفت شناسی انسان محورانه پس از عصر نوزایی در غرب، شناسایی و مورد رصد فکری خویش قرار داد.
غدیر به عنوان نماد حکمرانی اسلامی بر اساس مدل امامت، تجلی اراده تمدن سازی اسلامی به حساب می‌آید
وی تصریح کرد: بر اساس همین سیره عقلایی باید گفت غدیر به عنوان نماد حکمرانی اسلامی بر اساس مدل امامت، تجلی اراده تمدن سازی اسلامی به حساب می‌آید. چرا که شریعت اسلام با اعلام اتمام فرایند ارسال رسولان الهی و در عین حال ادعای ابلاغ برنامه‌ای جهانی و ابدی برای ایجاد و تحقق تمدن زیستی مبتنی بر شریعت است؛ نمی توانسته نسبت به این مهم یعنی تولید و ارائه اصول و شاکله نظام سیاسی به عنوان پشتوانه اجرایی و هدایت مسیر حیات تمدن الهی غفلت بورزد و لذا حقیقت امر آن است که خالق هستی با غدیر به دنبال ارائه نظام سیاسی متناسب با مؤلفه‌های زیست اجتماعی خود در فرایند تکمیل مسیر تمدنی بوده است.
وی افزود: تمدنی که با ارائه مدلی خاص از حکمرانی از طریق مؤلفه‌های فرهنگی همچون «عدالت بر بستر تساوی در خلقت برای کرامت بخشیدن به ذات انسان» و در کنار «تاکید بر عنصر تقوا بعنوان وجه ممیز انسان‌ها در برتری اجتماعی که می‌توانست تحقق بخشد ایده سید القوم خادمهم بوده باشد» بوده که می‌توانست برای نخستین بار موجبات رشد و پرورش ظرفیت‌های انسانی در هر دو بعد مادی و معنوی در حیات فردی و اجتماعی را از طریق یک نظام سیاسی مهیا سازد تا دیگر شاهد انحرافات جهان امروز در عرصه حکمرانی سیاسی مبتنی بر قدرت خشن را، نباشیم.
غدیر و سیره سازی مطالبه حکومت مبتنی بر عدل
مدیر حوزه علمیه خواهران مازندران یادآور شد: اما در از چرایی تاکید بر بزرگداشت روز غدیر در فرهنگ اسلامی علی رغم همه اتفاقات پس از غدیر حجه الوداع که مکتوب و محفوظ در تاریخ برای آیندگان به یادگار مانده است؛ می‌بایستی اقدام بر «سیره سازی مطالبه حکومت مبتنی بر شریعت در قالب نظام ولایت و امامت» را بعنوان علت آن دانست.
حجت الاسلام قائمی افزود: یکی از ابزارهای مهمی که همواره در طول تاریخ توسط طاغوتیان دوران برای استیلاء بر افکار عمومی و جریان سازی فکری در جامعه مورد استفاده قرار می‌گرفت و خداوند هم در قرآن برای توبیخ امت‌های منحرف از نعمات الهی همانند آنچه قرآن در چرایی طغیان و ابتلاء بنی اسرائیل پس از نجات اولیه از فرعون بدان اشاره داشته است؛ مساله فراموشی تاریخی است و لذا این شاید این سخن که جامعه‌ای که تاریخ خود را فراموش کند، مستحق تجربه تاریخ خواهد بود، نشأت گرفته از همین مساله بوده است.
وی گفت: لذا تاکید بر زنده نگه داشتن یاد و نام غدیر بعنوان عیدالله الاکبر را می‌بایستی اقدامی متأثر از آینده نگری شارع نسبت به تحولات پیش روی جامعه اسلامی دانست تا در بستر سیره سازی عملی، به دنبال شکل دهی جریانی فکری در بلند مدت برای عدم شکل گیری فراموشی تاریخی در امت اسلامی نسبت به تحقق و عینیت بخشیدن به نظام سیاسی اصیل اسلام یعنی حکومت مبتنی بر رابطه امام و ماموم در پیشبرد حیات سیاسی شود.
