به گزارش خبرگزاری مهر، هادی کیا دلیری معاون آموزش و مشارکت‌های مردمی سازمان محیط زیست امروز در همایش بین‌المللی مدیریت پایدار جنگل‌های زاگرس که در سالن شهدای سازمان حفاظت محیط زیست برگزار شد، اذعان داشت: هم اکنون شرایط اکوسیستم زاگرس به طوری ست که حفاظت در این زیستگاه معنایی ندارد و ما باید سیاست سالم‌سازی در زاگرس را در پیش بگیریم.
معاون آموزش و مشارکت‌های مردمی سازمان محیط زیست افزود: حفاظت در زیستگاه‌های هیرکانی می‌تواند مؤثر باشد اما این امر در زاگرس مؤثر نیست و دلیل این است که اقدامات و چاره‌جویی ما به بعد از مشاهده مخاطرات معطوف شده و این مساله آسیب زا است.
وی ادامه داد: عدم تنوع زیستی، عدم زادآوری و بسیاری از مؤلفه‌های زوال اکوسیستمی در زاگرس به وفور قابل مشاهده است و یکی از دلایل تشدید این وضعیت شرایط استرس زا در این اکوسیستم است.
کیا دلیری تسریع در مارپیچ مرگ و میر را یکی دیگر از عوامل زوال اکوسیستم زاگرس دانست و تصریح کرد: سن درختان، تنوع ژنتیکی، ترکیب درختان، کوبیدگی خاک، فرسایش خاک و رشد کشاورزی این شرایط را پیچیده‌تر می‌کند.
معاون آموزش و مشارکت‌های مردمی سازمان حفاظت محیط زیست تاکید کرد: نزدیک به ۲ میلیون هکتار از زیر اشکوب زاگرس گندم کاشته می‌شود و این شرایط ناپایدار را در اکوسیستم زاگرس دچار مشکلات جدی می‌کند.
وی تغییر اقلیم را یکی دیگر از عوامل تشدید شرایط بحرانی زاگرس دانست و یادآور شد: افزایش دما، کاهش بارندگی، جابجایی فصل‌ها و بارش‌های سیل آسا از جمله تأثیرات جانبی تغییر اقلیم است که در منطقه زاگرس محسوس‌تر است.
کیا دلیری اضافه کرد: احداث معادن در طبیعت به ویژه در زیستگاه‌های زاگرس خوف برانگیز است. مطابق آمار مجوز اکتشاف معدن در نزدیک به ۶۵ میلیون هکتار از اراضی کشور صادر شده است و این شرایط اکوسیستم زاگرس را در برابر هر فاکتور تمام کننده ریز و درستی سخت می‌کند.
کیا دلیری تصریح کرد: برنامه‌ریزی ما برای زاگرس باید بلند مدت باشد و هیچ برنامه کوتاه مدتی نمی‌تواند شرایط را تغییر دهد.
وی گفت: اگر به سرعت برای این مساله چاره‌ای اندیشیده نشود در آینده طغیان ملخ‌ها و افزایش آفات و بیماری‌ها چالش‌های پیش روی زیستگاه زاگرس خواهد بود.
وی بیان کرد: برخی از مفاهیمی که به صورت مستقیم و غیرمستقیم با محیط زیست در ارتباط هستند مانند توسعه پایدار، مشارکت اجتماعی، امنیت غذایی، خودکفایی و … باید بازتعریف شوند تا بتوانیم با یک ادبیات مشترک به حل چالش‌ها بپردازیم.
