به گزارش مشرق، «استقلال قهرمان جام حذفی ایران شد»، این تیتری بود که در پایان دیدار آبی‌پوشان با ملوان در خروجی رسانه‌ها و فضای مجازی قرار گرفت. استقلال با این قهرمانی نه تنها، پرافتخارترین تیم ایران در جام حذفی شد، بلکه سهمیه حضور در لیگ سطح ۲ قهرمانان آسیا را به دست آورد. این قهرمان آسان نبوده و حاصل تلاشی بود که هشت شاکی آبی‌پوشان آن را از معدن سختی‌ها استخراخ کرد.
اما چرا باید هنر مجتبی جباری در قهرمانی استقلال را ستود؟ در پاسخ به این پرسش باید گفت استقلال مدل ۱۴۰۳- ۰۴ یک تیم خاص بود که در ابتدای فصل با هزینه گزاف برای کسب عنوان قهرمانی و رقابت با تراکتورسازی، سپاهان و پرسپولیس بسته شد، اما شروع موفقیت‌آمیزی در لیگ برتر نداشت تا جواد نکونام خیلی زود از جمع پسران آبی جدا شود؛ جدایی‌ای که نیمکت استقلال را به پارکینگ مربیان موقت تبدیل کرد. سهراب بختیاری‌زاده (۲ مرتبه)، پیتسو موسیمانه، محمد نوازی، میودراگ بوژوویچ و مجتبی جباری بعد از نکونام، روی نیمکت تیم حضور داشتند.
استقلال که با لشکری از مربیان داخلی و خارجی لیگ را با ۳۴ امتیاز و جایگاه نهمی به پایان رساند، در جام حذفی متفاوت ظاهر شد و با شکست تیم‌های شمس‌آذر قزوین، پیکان تهران، صنعت‌نفت آبادان و ملوان بندر انزلی در نهایت جشن قهرمانی را در شهر اراک برگزار کرد؛ جشنی که چندین پیام مهم می‌تواند برای فوتبال ایران داشته باشد.
پیام نخست این جشن تکیه بر ظرفیت‌های داخلی و مربیان بومی بود. مجتبی جباری در حالی کشتی طوفان‌زده استقلال را به ساحل آرامش جام حذفی رساند که پیش از وی بوژوویچ با قراردادی دلاری روی نیمکت آبی‌پوشان حضور داشت و حتی یک برد را با این تیم کسب نکرد. موسیمانه نیز شرایط چندان بهتری نداشت و در نهایت طلبکارانه از استقلال رفت و باشگاه منتظر رای فیفا است تا خسارتی سنگین به این مربی آفریقایی پرداخت کند.
میودراگ بوژوویچ دیگر مربی خارجی این فصل استقلال بود که بسیاری از کارشناسان باور داشتند این مربی نامی در حد و اندازه‌های استقلال نیست و مرد اشتباهی نیمکت آبی‌پوشان لقب گرفت. بوژوویچ نیز در کوتاه مدت فرار را بر قرار ترجیح داد تا دست‌پخت چند مربی مختلف استقلال به مجتبی جباری برسد؛ جوانی که استقلالی‌ها خاطرات فراوانی با هنرنمایی‌های او در مستطیل سبز دارند.
زیدان آسیا بعد از حضور در استقلال، آرامشی نسبی را به این تیم تزریق کرد. آرامشی که کمتر در آن از چند دستگی خبر بود و بازیکنان بیشتر در خدمت تیم بودند. آرامشی که در نهایت با ضیافت کباب قو در اراک به پایان رسید و استقلال در فصل تلخ خود توانست یک جام دیگر به کلکسیون افتخاراتش، اضافه کند.
او مانند نسخه زیدان واقعی معجزه کرد. شاید این روزها هواداران استقلال وی را با زیدان نسخه ۲۰۱۶ مقایسه کنند؛ جایی که ستاره مسلمان فوتبال جهان در میانه راه جایگزین رافائل بنیتز نامدار شد و در نهایت توانست یازدهمین عنوان قهرمانی اروپا را با رئال‌مادرید به دست آورد.
جباری در حالی با عبور از ملوانان، استقلال را قهرمان کرد که مدیران باشگاه بدون توجه به حضور وی روی نیمکت و موفقیت‌های نسبی که در چند دیدار کسب کرده بود، به صورت مستمر در حال مذاکره با نام های بزرگی در دنیای فوتبال بودند. نام‌هایی که توقعات میلیون دلاری داشتند و تا کنون نیز هیچ کدام از این نام‌ها، پاسخ مثبتی به علی نظری‌جویباری و مشاور هلندی وی نداده‌اند.
جباری نشان داد می‌شود از دل سختی به خوشبختی رسید و راه خوشبختی نیز قرارداد دلاری نیست؛ زیرا اگر قراردادهای دلاری نسخه شفابخش استقلال بود، بی‌تردید موسیمانه و بوژوویچ اکنون شرایط متفاوتی در این تیم داشتند.
مدیران استقلال هر چند که این روزها با هیاهوی فراوان به دنبال استخدام یک نام بزرگ برای نیمکت آبی‌پوشان هستند، اما نباید فراموش کنیم که نام‌های بزرگ نه تنها همیشه معجزه‌گر نیستند؛ بلکه شخصیت‌های پرتوقعی در کشور ما به شمار می‌روند که در سالیان گذشته جز خسارت محض یادگاری از آنان در فوتبال ایران باقی نمانده است. تاریخ فوتبال ایران نشان داده که مربیان جوان که جانشین نام‌های بزرگ شده‌اند، عملکرد به مراتب بهتری از برخی چشم‌رنگی‌ها داشتند.
امیر قلعه‌نویی، علی دایی، یحیی گل‌محمدی، فرهاد مجیدی و مجتبی جباری نمونه این مربیان هستند. این مربیان جانشین مربیان خارجی مانند رولند کخ، لورانت، کالدرون، وینفرد شفر و بوژوویچ شده و در نهایت به عنوان قهرمانی لیگ یا جام حذفی رسیدند.
