به گزارش روز چهارشنبه ایرنا، سارا قداح مدیر منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا در کمیته حفاظت از روزنامه نگاران در نوشتاری در تارنمای پولیتیکو به روایت شرایط سخت روزنامه نگاران محلی در غزه با توجه به حصر و گرسنگی و فقدان حمایت بین المللی از آنها پرداخته و نوشت: در غزه، هیچ روزنامه نگاری در محاصره نیست، اما عمدا تحت گرسنگی نگه داشته می شود.
وی با اشاره به همدستی اتحادیه اروپا در اتخاذ مواضع بی طرفانه در قبال آنچه که در غزه رخ می دهد افزود: اگر این اتحادیه واقعا به ارزش هایی که مدعی حمایت از آنهاست، پایبند است اکنون وقت آن رسیده که آن را نشان دهد.
قداح نوشت: در سراسر خاورمیانه بارها شاهد بودم که وقتی دولت ها تلاش می کنند صدای مطبوعات را به خاطر جرات پوشش دادن موارد نقض حقوق بشر، سرکوب یا جنگ خاموش کنند، چه اتفاقی می افتد. اما آنچه در حال حاضر برای روزنامه نگاران در غزه رخ می دهد از نظر شدت وحشی گری و تاثیرگذاری بی سابقه است.
بیش از سه ماه است که (رژیم) اسرائیل محاصره کامل غذا، سوخت و دارو را برای غزه اعمال کرده است. سازمان های بین المللی بشردوستانه درباره گرسنگی اجتناب ناپذیر دو میلیون و ۱۰۰ هزار ساکن غزه که در این منطقه گرفتار شده اند، هشدار داده اند. اما در بین بسیاری از این قربانیان گروهی هستند که جهان برای درک همه اتفاقاتی که غزه رخ می دهد به آنها متکی هستند: روزنامه نگاران محلی.
آنها کسانی هستند که وقتی همکاران شان از ورود به غزه منع شدند یا از این منطقه خارج شدند، آنجا را ترک نکردند. آنها کسانی هستند که برای به تصویر کشیدن گورهای دسته جمعی، بیمارستان های ویران شده و کودکان زخمی که زندگی شان زیر و رو شده است، جان خود را به خطر انداختند و حتی بسیاری از آنها به شهادت رسیده اند.
آنها کسانی هستند که در زمان پوشش زنده رویدادها، از گرسنگی بر روی زمین می افتند. در چادرها می خوابند و بدون برق کار می کنند و با دست های بی حس و حال و سرهای گیج فیلم و تصویر می گیرند.
نویسنده در بخشی از گزارش خود به اقدام برخی از کشورها در حذف صداهای منتقد و گزارشگری مستقل پرداخت و نوشت: اگر بتوانید روزنامه‌نگاران را به سادگی با گرسنگی وادار به سکوت کنید، نیازی به زندانی کردن آنها ندارید.
در ماه جاری میلادی، خبرنگاران غزه در مصاحبه با کمیته حمایت از روزنامه‌نگاران، توضیح دادند که چگونه گرسنگی بر کار و سلامت آنها تأثیر گذاشته است. «حملات گرسنگی» باعث سردردهای شدید، سرگیجه، از دست دادن حافظه و حالت تهوع شده است.
صالح النطور خبرنگار تلویزیون العربی، دو بار در حین پخش برنامه از حال رفته است. شروق العلیاء مادر و مدیر رسانه‌ای، در حالی که برای پخت و پز چوب می‌سوزاند، گریه کودک نوپایش را از شدت گرسنگی و درد معده تماشا می‌کند. آنها هر روز بین بقا و گزارشگری دست و پنجه نرم می‌کنند.
در غزه، فقط بحران انسانی وجود ندارد، بحران آزادی رسانه ها هم هست.
آزادی مطبوعات تحت حمله مستقیم قرار دارد. روزنامه نگاران تهدید و کشته می شوند و دسترسی آنها قطع می شود. خانواده ها به دنبال اجساد عزیزان خود می گردند، غیرنظامیان تحت بمباران مداوم قرار دارند، اما روایت آنها گفته نمی شود زیرا افرادی که درباره آنها گزارش می دهند، خاموش می شوند. این ناقض هر اصلی از توافقات اتحادیه اروپاست که این اتحادیه باید به آن پایبند باشد.
اگر اتحادیه اروپا به ارزش‌هایی که ادعای حمایت از آنها را دارد پایبند است، اکنون زمان نشان دادن آن است. این اتحادیه باید فوراً توافق خود با (رژیم) اسرائیل را به حالت تعلیق درآورد و به صراحت عنوان کند که روزنامه‌نگاران باید اجازه ورود به غزه داشته باشند و باید تحقیقات کامل، شفاف و مستقلی در مورد هرگونه هدف‌گیری و کشتار نظام مند غیرنظامیان، از جمله روزنامه‌نگاران، انجام شود.
طبق گزارش کمیته حفاظت از روزنامه نگاران، از زمان آغاز جنگ بیش از ۱۸۴ روزنامه‌نگار به شهادت رسیده اند؛ آماری که در مناطق جنگی مدرن بی‌سابقه است.
کمیته حفاظت از روزنامه نگاران تاکنون شاهدی دال بر دخالت روزنامه نگاران در فعالیت های نظامی بدست نیاورده اند. بنابراین هر گونه تصمیمی به جز اقدام قاطعانه در کمک به روزنامه نگاران اتحادیه اروپا را در جنایتی که علیه آنها می شود همدست می کند.
روزنامه نگاران غزه فقط می خواهند وجود داشته باشند و گزارش دهند. این تقضای مهمی نیست و تنها بهای روایت حقیقت است.
بیایید درباره تبعات انفعال جامعه بین‌المللی شفاف باشیم: فروپاشی حمایت‌های بشردوستانه، و همچنین ایجاد سابقه‌ای برای نگاه به رسانه ها به عنوان دشمن و عادی‌سازی گرسنگی به عنوان یک سلاح جنگی.
