به گزارش ایرنا، دوباره یک خبر کوتاه، یک جان از دست‌رفته و سرنوشت انسان بی گناهی گرفتار در یک استخر و مرگ این‌بار در روستای قاضی شهرستان سملقان رخ داد، جایی که کشاورزی برای پر کردن مخزن تراکتورش کنار آب رفت، اما دیگر بازنگشت.
خراسان شمالی در حالی که با کم‌آبی و خشکسالی دست‌وپنجه نرم می‌کند، استخرهای کشاورزی همچنان به‌جای آنکه نجات‌بخش باشند، قربانگاه جان انسان‌ها شده‌اند.
وقتی آب حیات، قاتل می‌شود
کشاورز جوان اهل روستای قاضی یکی از هزاران نفری بود که برای آبیاری زمین‌هایش چاره‌ای جز ذخیره‌سازی آب در استخر نداشت، اما همان منبع امید، قاتل خاموشش شد.
به گفته ابوالفضل محبان، مدیرعامل جمعیت هلال‌احمر خراسان شمالی، پس از گزارش این حادثه، یک تیم تخصصی غواصی و یک تیم ارزیاب به محل اعزام شدند اما کار از کار گذشته بود؛ جسد بی‌جان مرد جوان از دل آب بیرون کشیده شد.
او تنها قربانی این استخرها نبود، پیش از این نیز سه نوجوان در روستای گرماب، تنها به‌دلیل فقدان هشدار و ایمنی، جانشان را در استخر کشاورزی از دست داده بودند و اکنون در فاصله کوتاه، دومین حادثه مرگبار از همین جنس در همین منطقه تکرار شد.
یک قصه قدیمی با پایانی تلخ و تکراری
قصه‌ای که انگار پایانی برایش نیست، استخرهایی که با کمترین هزینه ساخته می‌شوند، اما جان می‌گیرند، این سازه ها یا با وسوسه شنا سبب مرگ جوانان و نوجوانان می‌شود یا برای وسوسه تامین آب کشاورزی ایجاد می شوند و جان می‌گیرند.
استخرهای کشاورزی روی دیگری از غول هزارچهره خشکسالی است و پای ناجوانمردی این پدیده در این ماجرا دیده می شود، کشاورزان قارچ گونه به ایجاد استخرهای ذخیره آب روی آورده اند تا آب ذخیره کنند، اما این گودال ها در بسیاری از موارد بدون حصار و دیوار است.
خراسان‌شمالی دارای بیش از یکهزار و ۱۵۰ استخر کشاورزی است، آماری نگران‌کننده که بخش زیادی از آن‌ها فاقد مجوز و نظارت است در بسیاری از این استخرها نه اصول ایمنی رعایت شده نه نظارتی بر ساخت‌وساز آن‌ها وجود داشته و نه کسانی مسئولیت خسارت‌های بعدی را می‌پذیرند.
چند سؤال ساده؛ چرا هیچ‌کس پاسخگو نیست؟
آیا جان یک انسان از چند متر فنس فلزی ارزانتر است؟
چرا دستگاه‌های مسئول با وجود تکرار فجایع هنوز نظارت را جدی نگرفته‌اند؟
مسئله فقط قصور شخصی یا بی‌احتیاطی نیست؛ مسئله یک ضعف ساختاری است، مسئله نادیده‌گرفتن ایمنی در سیاست‌های توسعه منابع آب، مسئله فقدان آموزش‌های همگانی و ضعف فرهنگ‌سازی است.
بازماندگان، زخمی‌ترین قربانیان
مادرانی که چشم‌به‌راه فرزند بودند، همسرانی که مرد زندگی‌شان را در آب از دست داده‌اند، فرزندانی که باید با کابوس «استخر لعنتی» بزرگ شوند.
این زخم، نه‌تنها قلب یک خانواده، بلکه دل روستا و مردم منطقه را هم می‌خراشد، ترس از تکرار، غم از فقدان و تلخی بی‌پایان یک حادثه‌ای که می‌شد پیشگیری شود.
مسئولان چه می‌گویند؟
ادارات جهاد کشاورزی، منابع طبیعی، آب منطقه‌ای، دهیاری‌ها و شوراهای محلی هر یک بخشی از مسئولیت را به دوش می‌کشند.
اما وقتی پای حادثه در میان باشد، پاسخ‌ها اغلب یکسان است: «مسئولیت ایمنی با بهره‌بردار است»، «ما فقط مجوز داده‌ایم»، «پروژه ملی نیست، بودجه نداریم».
در حالی‌که قانون، همه بهره‌برداران را موظف به ایمن‌سازی استخرها کرده است، اما نبود نظارت، کمبود اعتبارات و بی‌توجهی در اجرای قوانین باعث شده که این مرگ‌های خاموش ادامه‌دار باشد.
راه نجات چیست؟
مرگ در استخرهای کشاورزی خراسان شمالی دیگر یک حادثه نیست؛ یک الگوی تکراری مرگ که حاصل بی‌توجهی، بی‌تفاوتی و بی‌نظمی ساختاری است و در شرایطی که آب کمیاب‌ترین سرمایه کشاورزی این دیار است، نمی‌توان اجازه داد همین آب جان‌گیرترین عامل زندگی مردمش هم باشد.
حساسیت ها به ایمن‌سازی فوری تمام استخرها باید افزایش یابد و الزام قانونی برای نصب فنس، هشدار و تجهیزات نجات ایمنی را ارتقا داد.
باید جلوی ساخت استخر بدون مجوز و ایمنی گرفته شود و در این باره مردم نیز باید بر استخرها نظارت داشته باشند و جلوی هر اتفاق احتمالی را بگیرند.
انتظار می رود حمایت مالی از کشاورزانی که برای ایمن‌سازی استخرها اقدام می‌کنند انجام شود تا رغبت ها برای انجام این اقدامات پیشگیرانه افزایش یابد.
