به گزارش خبرنگار سرویس جامعه روزنامه همشهری، تهران خلوت شده اما خالی نه! از هیاهو و ترافیک جمعیت ١٣ میلیونی شناور در مراکز اداری و عمومی و ترافیک سنگین اتوبان‌ها خبری نیست اما زندگی در دل محله‌ها و کوچه‌ها ادامه دارد و رفت و آمدها در جریان است. فروشگاه‌ها، مکانیکی‌ها، میوه‌فروشی‌ها و نانوایی‌ها باز هستند و مردمی که ماندند عصبانی از حملات رژیم صهیونسیتی به خاک کشورمان، می‌گویند می‌مانند چون تهران خانه و کاشانه‌شان است.
ترامپ، رییس جمهور آمریکا سحر سه‌شنبه، بیست و هفتم خرداد اعلام کرد که که مردم تهران را تخلیه کنند ولی صبح تهران زنده بود.
مرتضی ۶۴ ساله است، جنگ هشت ساله را دیده، شاهد ترورهای سال ۶٠ منافقان از نزدیک بوده و می‌گوید بیدی نیستیم که با این باد اسراییل بلرزیم. «اینجا شهرماست، من جنگ رو دیدم، از این سر و صداها هم نمی‌ترسم. می‌مانم برای شهرم، خانواده‌ام و عزیزانم.»
فضای مجازی پر شده از روایت کسانی که در تهران مانده‌اند و می‌گویند قصدشان ترک شهر نیست. سعید، ۴٠ ساله یکی از آنهاست. او نوشته می‌ماند اما با احتیاط و رعایت کردن برخی نکات ایمنی. «شیشه خانه را چسب زدم، زیر لوستر نمی‌خوابم، کمی آب ذخیره کردم، برای خرید اقلام اساسی حرص نمی‌زنم و مراقب سالمندان ساختمان هستم.» او ایده‌هایش را برای ماندن در تهران بازنشر کرده و گفته با رعایت چندین نکات ساده، ماندن در تهران را ترجیح می‌دهد.
اواسط سحر روز سه‌شنبه، رسانه‌های آمریکایی اعلام کردند که ترامپ گفته مردم تهران را تخلیه کنند، عصر دوشنبه هم رسانه صهیونیستی اعلام کرده بودند که ساکنان منطقه ٣، خانه هایشان را تخلیه کنند و با این روش جنگ روانی گسترده در شهر راه انداختند. اما هیچ کدام از این دو بازی رسانه‌ای باعث اضطراب شدید در دل اهالی تهران نشد. میترا، ٢٧ ساله می گوید:« ترامپ و نتانیاهو با هم غلط کردند که به خانه ما حمله کردند و می‌گویند برویم یا بمانیم. اینها جنگ روانی است. ما می‌مانیم، من همین امروز صبح رفتم کافه، قهوه‌ام را گرفتم و وسط بلوار کشاورز نوشیدم. تهران شهر ماست.»
حامد کارمند بانک است و کار مراجعه کنندگان را با دقت پیگیری می‌کند، می‌گوید زن و همسرش را برده روستای پدری و خودش برگشته.« آنها که رفتند بیشتر کسانی بودند که فرزند کودک و نوجوان داشتند چون واقعا ماندن بچه‌ها در این شرایط کار چندان درستی نیست و اگر امکانش باشد که مردم بروند، بد نیست که این کار را بکنند.»
مریم که برای عمل مادرش در تهران مانده است، چند روز پیش خواهر بزرگتر خود را به دلیل داشتن فرزند کوچک راهی شهر دیگری کرد و امروز در تهران ماند تا تیمارگر مادرش باشد. او در مورد حال این روزهایش می‌گوید:«هر کسی براساس شرایطی که دارد تصمیم میگیره که بمونه یا بره. اصلا نباید به اونهایی که رفتند، حرفی زد، درسته که شهر خیلی خلوت شده اما مهم این است که هنوز تهران سرپاست و اهالی شهر برای انجام کارهای روزمره به خیابون میان.»
مریم وضعیت امروز تهران را با تل‌آویو مقایسه می‌کند و می‌گوید:«وقتی تلویزیون نگاه میکنم و حال اشغالگرای صهیونیستی رو میبینم، به مردم خودمون افتخار میکنم که هنوز در شهرها موندن و حواسشون به هم دیگه هست و زندگی براشون ادامه داره.»
