۱.آمریکا با وجود اعلام پایان مأموریت رزمی‌اش در عراق، همچنان اصرار دارد پایگاه‌هایی در نقاط کلیدی مانند عین‌الاسد و حریر حفظ کند. این پافشاری نه برای مقابله با تهدیدهای امنیتی، بلکه با هدف حفظ عمق راهبردی خود در قبال ایران، سوریه و ترکیه است.
۲.استمرار این حضور، نه‌تنها استقلال امنیتی و سیاسی عراق را مخدوش کرده، بلکه بستر دائمی‌ای برای تنش‌زایی داخلی، تهدید گروه‌های مقاومت و بی‌ثباتی مرزی فراهم کرده است. در مقابل، آمریکا تهدید می‌کند که خروجش دارای تبعاتی اقتصادی یا دیپلماتیک خواهد بود.
۳.گروه‌های مقاومت عراق، ماندن نیروهای اشغالگر آمریکایی را مغایر با حاکمیت دانسته و آن نقض مصوبه پارلمان تلقی می‌کنند. در شرایطی که دولت السودانی عملاً در روند اخراج تعلل کرده، ممکن است این گروه‌ها فشار خود را نه تنها بر نیروهای آمریکایی، بلکه بر خود دولت افزایش دهند.
۴.انفعال دولت السودانی و دولت‌های پیشین در اجرای مصوبه پارلمان درباره اخراج نیروهای خارجی، ریشه در ملاحظات اقتصادی، وابستگی به مجاری مالی آمریکا و هراس از فشارهای واشنگتن دارد. اقتصاد عراق تا حد زیادی به مجوزهای انتقال منابع دلاری از بانک فدرال آمریکا وابسته است.
۵.این وابستگی مالی به یک ابزار فشار ساختاری بدل شده که از طریق آن، ایالات متحده در سیاست داخلی و امنیتی عراق دخالت مستقیم و غیرمستقیم دارد. استقلال تصمیم‌گیری بغداد تا حد زیادی مشروط به تغییر این چرخه وابستگی اقتصادی شده است.
۶.آمریکا بارها در مسیر تجهیز ارتش عراق، به‌ویژه در حوزه‌های حساس مانند پدافند هوایی و فناوری پهپادی، کارشکنی کرده است. این رفتار نشان می‌دهد واشنگتن نمی‌خواهد عراق به قدرت دفاعی مستقل و بازدارنده تبدیل شود؛ بلکه خواهان نیرویی وابسته، قابل کنترل و غیرقابل تهدید برای منافع خود است.
۷.حضور آمریکا نه‌تنها امنیت‌زا نیست، بلکه مانعی است در مسیر استقلال دفاعی و بازسازی قدرت ملی. و از همین رو آنها الحشد الشعبی و مقاومت عراق را نیرویی در تضاد با اراده خود در عراق می‌بینند که هیچ کنترلی بر آن ندارند. نیرویی که به جد خواستار خروج آمریکایی‌ها از عراق است.
