نقد بزرگی که به همه پیمان‌های سلاح هسته‌ای وجود دارد این است که هیچ‌کدام، ذخایر موجود هسته‌ای و نابودی آن‌ها را در دستور کار قرار نداده‌اند و به نظر می‌رسد خط قرمز کشورهای هسته‌ای، مذاکره در این زمینه می‌باشد. بعدها و در این راستا مناطقی از جهان شناسایی شد که به منطقه‌های بدون جنگ‌افزار هسته‌ای معروف شدند. از جمله آمریکای لاتین (پیمان تلاتلولکو)، آسیای مرکزی (پیمان سمیپالاتینسک)، منطقه جنوبی اقیانوس آرام (پیمان راروتونگا)، آفریقا (پیمان پلیندابا) و آسیای جنوب شرقی (پیمان بانکوک) هستند. مغولستان نیز خود را به عنوان تنها کشور عاری از سلاح‌های هسته‌ای اعلام کرد و در سال ۲۰۱۲ نیز از طرف قدرت‌های هسته‌ای به عنوان کشور عاری از سلاح هسته‌ای شناخته شد. همچنین سیستم پیمان جنوبگان تصویب کرد که هرگونه آزمایش سلاح هسته‌ای در این منطقه ممنوع است.
حدس و گمان‌ها برای داشتن سلاح اتمی از سوی اسرائیل تائید شده است و گمان می‌رود رژیم صهیونیستی حدود ۹۰ کلاهک هسته‌ای داشته باشد.
رنگ آبی: کشورهای عضو پیمان منع گسترش جنگ‌افزارهای هسته‌ای (چین، فرانسه، روسیه، بریتانیا، آمریکا)
رنگ قرمز: دیگر کشورها با جنگ‌افزار هسته‌ای (پاکستان، کره شمالی و هند)
سرمه‌ای: کشورهایی که از طریق ناتو به سلاح هسته‌ای دسترسی دارند (بلژیک، آلمان، ایتالیا، هلند، ترکیه)
سبز: کشورهایی که درگذشته، جنگ‌افزار هسته‌ای داشتند (بلاروس، قزاقستان، اوکراین، آفریقای جنوبی)
یک گمانه زمانی وجود دارد که تا سال ۲۰۲۱ حدود ۱۶۸۶۷ کلاهک هسته‌ای در سراسر دنیا پراکنده باشد. با این همه باید توجه داشت که عمده این تجهیزات قدرمسلم غیرعملیاتی هستند. اما یک گمانه‌زنی بسیار هوشمندانه روایت می‌کند که تا اوت ۲۰۲۲ اندکی کمتر از ۴۲۰۰ تسلیحات هسته‌ای عملیاتی در اختیار نیروهای نظامی است.
آخرین بروزرسانی May ۳۱, ۲۰۲۵ - شنبه ۱۰ خرداد ۱۴۰۴
