برگه‌های بُرد ایران برای خاتمه دادن به جنگ با اسرائیل/ ایران می‌تواند همه را غافلگیر کند اگر...
به گزارش اقتصادنیوز، سردار حسین علایی، فرمانده پیشین نیروی دریایی سپاه در یادداشتی نوشت:
با شروع حملات سنگین اسرائیل و ترور فرماندهان ارزشمند و دانشمندان هسته ای و کشتار مردم، وظیفه مهم حاکمیت و دولت چگونگی اداره کشور در شرایط جنگی و چگونگی پایان دادن به جنگ تحمیلی اسرائیل است.
در جهان سیاست، همیشه در شرایط بروز جنگ، بدترین حالت، نداشتن گزینه چگونگی خروج از جنگ است.
در وضعیت فعلی اسرائیل و آمریکا برنامه هماهنگی را علیه جمهوری اسلامی ایران تنظیم کرده و در حال اجرای آن هستند. این برنامه شامل مذاکره برای تسلیم، صدور قطعنامه های مختلف شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی و شروع جنگ توسط اسرائیل و با پشتیبانی همه جانبه آمریکا جهت نیل به اهداف برنامه ریزی شده است.
آنها می خواهند ایران را به لبه پرتگاه برده و کشور را گرفتار یک جنگ فرسایشی کنند تا بتوانند اسرائیل را از سقوط نجات دهند و امنیت و بقای آن را تضمین کنند.
حال چه باید کرد؟
برای پاسخ به این سوال بایستی خوب به حرف های دشمن گوش کرد و دید که او چه می گوید و چه می خواهد بکند و چه می خواهد.
آمریکا به عنوان حامی اصلی اسرائیل به صورت روشن و صریح و بی پرده گفته است که اگر توافقی در کار نباشد، جایگزین آن حمله به ایران است.
منظور ترامپ هم از توافق این است که ایران با دست خود بساط غنی سازی و صنعت هسته ای صلح آمیز خود را برچیند. اسرائیل هم خواهان مدل رفتار با لیبی علیه ایران است.
بنابراین دیگر از آن بازی‌های دیپلماتیک و گفتگوهای پشت پرده خبری نیست و صحنه، کاملاً روشن است و ترامپ جنگ را توسط اسرائیل شروع کرده و با ترورهای هدفمند خود می خواهد ستون فقرات قدرت دفاعی ایران و دانش و ظرفیت هسته ای ایران را از بین ببرد.
اما ایران چه در اختیار دارد؟ چه راهی برای گذار از این وضعیت دارد؟ چه برگ های بُردی روی میز دارد؟ مفهوم مقاومت هوشمندانه چیست؟
در حال حاضر جمهوری اسلامی ایران چاره ای ندارد جز آنکه مقابله به مثل کند و اسرائیل را تحت حملات موشکی قرار دهد. بنابراین شعار "اگر بزنید، می‌زنیم" را اجرایی کند و هزینه های اقدام نظامی را برای آمریکا و اسرائیل بالا ببرد.
البته تا جایی که آمریکا به طور مستقیم وارد جنگ با ایران نشود طبیعتاً ایران به پایگاه‌های آمریکایی در عربستان، کویت، قطر، امارات و عراق حمله نخواهد کرد. یمن هم از هدف قرار دادن تاسیسات انرژی عربستان خودداری خواهد کرد. بنابراین استراتژی شلیک موثر به تل آویو یعنی قلب اسرائیل تا متوقف شدن حملات اسرائیل ادامه خواهد یافت.
اما بازی خطرناک، مثل ریختن بنزین روی آتش در اتاق دربسته این است که اسرائیل می خواهد در عرض چند هفته، ایران را تبدیل به صحنه‌ای همانند وضعیت نوار غزه، ویتنام، سوریه، جنوب لبنان، یوگسلاوی کند و مردم را به ستوه آورد. بدین منظور نباید گذاشت که دشمن به هدفش برسد. لذا بایستی کسانی که در معرض ترور هستند را از جایگاه های ثابت و منازل مسکونیشان دور کرد.
از طرفی تمامی ظرفیت نهادهای امنیتی را علیه اسرائیل وارد عمل کرد. ابتدا باید قرارگاه های اطلاعاتی و عملیاتی موساد در داخل ایران را شناسایی کرد و آنها را هدف قرار داد. بدین منظور تشکیلات هایی مانند حراست ها و حفاظت ها را بجای نظارت بر خودی ها، علیه اسرائیل بکار گرفت.
نیروی انتظامی را از وظایفی مانند کنترل حجاب و مقابله با سگ گردانی به دنبال کامیون های حاومی پهپادهای اسرائیلی و کوادکوپترها فرستاد. از ظرفیت عظیم ارتش علاوه بر پدافند هوایی بیشتر برای کنترل مرزها استفاده کرد.
ظرفیت های بسیج و ستادهای امر به معروف را برای پیدا کردن عوامل اسرائیل بکار گرفت.
در تشکیلات پدافند غیرعامل تجدید نظر کرد و آن را از یک سازمان اداری به یک واحد فعال تبدیل نمود.
البته طبیعی است که اینها جای واکنش های نظامی را نمی گیرد. هر چه پاسخ نظامی ایران موثرتر باشد، اسرائیل از نیل به اهداف خود بیشتر باز می ماند.
البته بعضی هم بر این باورند که جمهوری اسلامی ایران باید به آزمایشات اتمی هم از موضع قدرت فکر کند، که طبیعتاً ایران به دنبال چنین سیاستی نیست. زیرا ایران این راه، بازدارنده و تضمین‌کننده امنیت ملی نمی داند.
اما راه دیگر همچنان بهره گیری هواشمندانه از دیپلماسی با یک شگرد زیرکانه است. هدف در اینجا می تواند نیل به یک توافق حداقلی سریع، کوتاه‌مدت، محدود، اما نجات‌بخش باشد.
ایران می‌تواند ابتدا پیشنهاد یک آتش بس رسمی به شورای امنیت سازمان ملل بدهد و همه را غافلگیر کند و با بهره گیری از دیپلماسی پنهان با آمریکا به نوعی جنگ را متوقف کند. البته این راه پرهزینه است، ولی هزینه آن کمتر از خسارات تداوم جنگ است. طبیعی است که یک توافق کوچک، بهتر از یک جنگ بزرگ و پر تلفات است.
بدیهی است که اتخاذ یک سیاست هوشمندانه و خردمندانه، بهتر از دست دادن سرمایه های انسانی و از بین رفتن زیرساخت های کشور است.
