سکوت قانون در برابر سگ‌گردانی / چالشی که هر روز پررنگ‌تر می‌شود
مجید قاسم‌کردی حقوقدان و فعال مدنی درباره پدیده سگ‌گردانی به برنا گفت:«پدیده‌ای که روزگاری در حاشیه سبک زندگی شهری تلقی می‌شد، امروز به یک مسئله اجتماعی تمام‌عیار بدل شده است؛ مسئله‌ای که قانون در برابر آن، همچنان سکوت کرده است. این سکوت، اما نه از جنس بی‌اطلاعی یا غفلت، بلکه ناشی از بلاتکلیفی و عدم‌تصمیم‌گیری در حوزه قانون‌گذاری است. امروز در خیابان‌ها، پارک‌ها و حتی مجتمع‌های مسکونی، با صحنه‌هایی مواجهیم که گاه لبخند به لب می‌آورد و گاه موجی از اعتراض، نگرانی و نارضایتی را به همراه دارد. اما قانون، همچنان به تماشا نشسته است.»
به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا، وی در ادامه داد:«در نظام حقوقی ایران، هیچ قانون مشخصی در خصوص سگ‌گردانی تصویب نشده است. البته تلاش‌هایی پراکنده توسط نهادهایی، چون نیروی انتظامی یا برخی دادستان‌ها انجام شده، اما دستورالعمل‌های محلی و سلیقه‌ای، نه‌تنها وحدت رویه ایجاد نکرده‌اند، بلکه بر سردرگمی موجود نیز افزوده‌اند. نتیجه‌اش وضعیتی است که نه مردم می‌دانند دقیقاً چه باید بکنند و نه مسئولان می‌توانند به شکل مؤثری نظارت کنند.
در مقابل، تجربه قانون‌گذاری در کشور‌هایی نظیر انگلستان نشان می‌دهد که این پدیده نه‌تنها قابل تنظیم است، بلکه می‌توان آن را در چارچوب قانونی قرار داد که هم حقوق حیوانات را رعایت کند، هم سلامت و امنیت عمومی را تضمین نماید. قوانینی مانند «قانون سگ‌های خطرناک» مصوب ۱۹۹۱، یا «مقررات کنترل سگ‌ها» و حتی «قانون محلات پاک»، به وضوح مسئولیت دارندگان سگ را تعیین کرده‌اند و با پیش‌بینی ضمانت‌های اجرایی، رفتار‌های ناهنجار را به حداقل رسانده‌اند.
در ایران اما، نبود چنین قوانین شفافی باعث شده با پدیده‌هایی مواجه شویم که عوارض اجتماعی گسترده‌ای دارد. از حضور سگ‌های بدون قلاده در زمین‌های بازی کودکان گرفته تا رهاسازی فضولات حیوانات در پیاده‌روها، همه و همه به بی‌قانونی گره خورده‌اند. حتی نارضایتی‌هایی که در مجتمع‌های مسکونی در مورد صدای سگ یا تهدید ساکنین گزارش می‌شود، ریشه در همین خلأ حقوقی دارد.
امروز بیش از همیشه نیاز به قانون‌گذاری جامع و روشن در این حوزه احساس می‌شود؛ قانونی که نژاد‌های خطرناک را شناسایی و محدود کند، رفتار مسئولانه صاحبان حیوانات را الزام‌آور نماید، و در صورت تخلف، ضمانت‌های اجرایی مشخصی داشته باشد. همچنین لازم است مسئولیت اجرایی و نظارتی این قوانین به نهادهایی مانند شهرداری‌ها سپرده شود تا نظارت دقیق‌تر و محلی‌تری بر موضوع صورت گیرد.سگ‌گردانی در ایران دیگر یک رفتار شخصی و خصوصی نیست. این پدیده به حوزه عمومی پا گذاشته و مستقیماً با نظم، سلامت و امنیت اجتماعی در ارتباط است. تا زمانی که قانون در این زمینه سکوت کند، جامعه با التهاب و تنش مواجه خواهد ماند. وقت آن است که تصمیم‌گیران، با الگوبرداری هوشمندانه از تجارب موفق جهانی، پاسخ مناسبی به این نیاز نوظهور جامعه ایرانی بدهند.»
انتهای پیام/
