لاری‌پور: بخاطر کلینزمان تاتنهامی شدم/ دوست دارم اینتر لیگ قهرمانان را فتح کند

به گزارش برنا، یک فوتبال‌دوست متعصب در همه‌جای دنیا عادات ثابت و جالبی دارد؛ از پیگیری اخبار و نشست‌های قبل از بازی گرفته تا استرس روز بازی و بروز احساسات هنگام برگزاری بازی که خودمانی‌اش می‌شود فریاد شادی گل، عصبانیت بابت ناکامی و ...! این عادات از نگاه افراد غیر فوتبالی قابل درک که نیست هیچ؛ بلکه با قضاوت و عدم درک هم مواجه می‌شود اما آیا هر کسی با هر شغلی این نگاه را نسبت به فوتبال دارد؟

نیلوفر لاری‌پور در دهه ۷۰ ستاره ترانه‌سرایی ایران بود و بیشتر خوانندگان نسل اول پاپ با او همکاری داشتند. در نگاه اول او یا هر ترانه‌سرایی که در فضای مجازی به ابراز نظرات فوتبالی نپردازد، فردی بیگانه با فوتبال به شمار می‌رود اما اتفاقا هم او علاقه شدیدی به فوتبال دارد و هم دیگر اهالی ادبیات.

«آیا یک ترانه‌سرا می‌تواند فوتبال باشد و کسی که تمام زندگی‌اش با ادبیات گره خورده فوتبال را مانند دیگران می‌بیند؟» نیلوفر لاری‌پور در پاسخ به این سوال درباره نگاه خود به فوتبال گفت: ترانه ‌سرا هم آدمی است مثل بقیه. مثل تمام انسان‌های عادی و جدا کردن آن‌ها از دیگران خیلی سطحی است. بارها گفته‌ام که اگر نانوا نانش فرق داشته باشد هنرمند است. درست مثل آرایشگر یا هر چیزی. هنرهایی خاص‌تر هم وجود دارد که ما آن‌ها را در قالب ۷ هنر اصلی می‌شناسیم اما به نظر من هنر یعنی زیبایی در انجام هر کاری. یک آشپز خوب همان‌‌قدر هنرمند است که یک شاعر خوب اما ممکن است در نگاه مردم، یک ترانه‌سرا یا هنرمند شخص ویژه‌ای به نظر بیاید.

وی در خصوص عادات فوتبالی خود به عنوان یک ترانه‌سرا توضیح داد: من هم فوتبال را همان گونه می‌بینم که دیگران می‌بینند. من هم ناسزا می‌گویم و جیغ می‌زنم. درست مثل بقیه؛ من هم همان کارهایی می‌کنم که همه هنگام فوتبال دیدن انجام می‌دهند. برای من هم فرقی ندارد. کسانی که برای‌شان فوتبال دیدن‌ فرق دارد، انگار بیشتر ادا در می‌آورند.

در سال‌های اخیر رویکرد متفاوتی در نوشته‌های ورزشی رایج شده و بسیاری به استفاده از ادبیات رمانتیک و سانتی‌مانتال روی آورده‌اند که نوشته‌ها را زیبا می‌کند اما برخی از اهالی فوتبال آن را بر نمی‌تابند. لاریپور در خصوص استفاده از این سبک نوشتار می‌گوید: استفاده از این ادبیات، بستگی به نوع نوشته و تبحر نویسنده دارد. در دهه ۶۰ یادداشت‌های ابراهیم افشار را می‌خواندم که به صورت شاعرانه درباره فوتبال و ورزش می‌نوشت. درباره دیدارش با پیشکسوتان و ورزش. با همان قلم من عاشق ورزش شدم. اگر کسی آن قلم را دارد، اشکالی ندارد اینگونه بنویسد.

وی در این خصوص ادامه داد: نوشته‌هایی با ادبیات سانتی مانتال و ورزشی در لحظه جذاب است و ممکن است به صورت آنی مورد استقبال قرار بگیرد اما ماندگاری ندارد. البته همان طور که گفتم اگر کسی مثل ابراهیم افشار بنویسد اشکالی ندارد.

«در ۳ دهه اخیر خواندن ترانه‌های فوتبالی بسیار باب و آهنگ‌های زیادی هم ساخته شده است. آیا نیلوفر لاری‌پور که فوتبال را می‌شناسد تا به حال علاقه‌ای به نوشتن ترانه فوتبالی دارد؟» وی در اینباره گفت: نه تنها به ذهنم این ایده خطور کرده که آن را انجام داده‌ام اما آن کار سفارشی بوده است. برای تیم استقلال اهواز در دوران آقای شفیع‌زاده این کار را انجام دادم. در همان سالی که استقلال اهواز به لیگ برتر صعود کرد به من سفارش کار دادند. حمید خندان آن را خواند و مهرداد نصرتی آهنگسازش بود. بسیار هم ترانه خوبی بود. چون کار سفارشی بود دستمزد خوبی هم پرداخت کرده بودند.

وی ادامه داد: درباره تیم ملی چند بار به من سفارش داده شد که من قبول نکردم. یک بار قبول نکردم چون به ۲۰ نفر سفارش داده بودند و می‌خواستند یکی را انتخاب کنند. من هم چون وارد این بازی‌های نمی‌شوم و دوست نداشتم بین آن همه ترانه انتخاب شوم، شرکت نکردم. فکر می‌کنم جام جهانی ۲ دوره پیش بود. به تمام ترانه‌سراها همان ابتدا ۱۰ میلیون می‌دادند و کسی که ترانه‌اش انتخاب می‌شد به جام جهانی می‌رفت. من به همان دلیل که گفتم، شرکت نکردم.

بازیکنان زیادی در این سال‌ها به ادبیات روی خوش نشان داد‌ه‌اند و اهل شعر و کتاب شده‌اند. ترانه‌سرای کشورمان در این خصوص تصریح کرد: من ارتباط نزدیکی با بازیکنان ندارم اما خیلی از بازیکنان مثل جباری فعالیت فرهنگی دارند و کتاب می‌خوانند. خیلی‌های‌شان هم ادبیات متفاوتی دارند. بعضی‌های‌شان هم حتی نمی توانند نام کسی را به زبان بیاورند و بخاطر دارم که افرادی چون فیروز کریمی و خداداد عزیزی در چند برنامه حتی با این مساله که نمی‌توانند نامی از یک شاعر بیاورند و شناختی ندارد، شوخی کردند که اصلا مساله زیبایی نبود. در بین بازیکنان شایان مصلح اشعار خوبی می‌گوید و اصول را می‌شناسد. او واقعا شاعر است. شاید اشعارش مورد پسند من نباشد اما درست شعر می‌گوید.

نیلوفر لاری‌پور در مورد علایق خود در فوتبال گفت: من بیشتر فوتبال خارجی را دوست دارم ببینم تا فوتبال ایرانی. در یادداشتی هم به علاقه‌ام به این مساله نوشته‌ام. باشگاه‌های ایتالیایی را بیشتر از دیگر تیم‌ها دوست دارم. همیشه میلان را دوست داشتم و در فینال لیگ قهرمانان ترجیح می‌دهم اینتر که از ایتالیا است قهرمان شود. جالب است بدانید نه بارسلونا را دوست دارم و نه رئال مادرید. هیچ وقت عرقی به آن‌ها نداشتم. به همین دلیل هیچ‌وقت از ال‌کلاسیکو لذت نبرده‌ام. برخی اوقات بخاطر اجحافی که به یک طرف شده شده طرفدار یک کدام بوده‌ام اما هیچ‌وقت هوادار متعصب‌شان نبوده‌ام.

وی در پایان درباره گفت: تیم‌های خارجی را بر اساس بازیکن‌ها انتخاب می‌کنم و یادم می‌آید زمانی بخاطر کلینزمان طرفدار تاتنهام شدم. درباره فینال لیگ قهرمانان هم همانطور که گفتم ترجیح می‌دهم با وجود میلانی بودنم اینتر قهرمان شود.

گفت و گو از علی رضایی

انتهای پیام/