از «حمص» برای سربازان تا ۳۰۰ مدل غذای گیلانی که در بی‌مهری‌ها گم شده است
میان فست فود و غذاهای مدرن امروزی که میان روغن سرخ شده، غلت می‌خورند؛ نام «حمص»، پرطرفدارتر از همیشه در منوی رستوران‌های عربی می‌درخشد. با استناد به پرونده‌های تاریخی، این پیش غذا نه تنها به عنوان پاداشی برای سربازان صلاح‌الدین ایوبی در جنگ‌های صلیبی به شمار می‌آمده؛ بلکه از سده ۱۸ هجری پای خود را به سفره‌های مردم دمشق باز کرد.
این غذا که ۱۳ می‌هرسال را به نام خود ثبت کرده؛ بهانه‌ای شد تا گریزی به دلایل ماندگاری «حمص» و همچنین فراموشی غذاهای اصیل ایرانی بزنیم:
مهدی مهدی‌لو متخصص طعم‌های نوین درباره غذاهای فراموش شده ایرانی به خبرنگار گروه اجتماعی خبرگزاری برنا می‌گوید: شاید مردم، اصلی‌ترین و اولین دلیل ماندگاری یک غذای اصیل باشند. اگرچه طعم غذا در شهرت غذا نقش بسزایی ایفا می‌کند؛ اما در ایران نیز غذاهای خوشمزه‌ای وجود دارد که اصلا دیده نشده که در مرحله بعد، طعم آن مورد بررسی قرار گیرد.
۳۰۰ مدل غذای ناشناخته در گیلان!
مهدی‌لو با اشاره به غذاهای ناشناخته گیلانی می‌گوید: به طور تقریبی حدود ۳۰۰ مدل غذا در گیلان وجود دارد که ناشناخته مانده؛ در حالی که این غذا‌ها می‌توانند با عرق ساکنان گیلان، نه تنها رشد کنند بلکه جهان نیز این غذا‌ها را بشناسد. در غیر این صورت، غذای محلی که به مثابه روشنایی میراث یک کشور است خاموش می‌ماند.
این متخصص طعم‌های نوین با اشاره به سبک‌های مختلف پیتزا می‌گوید: پیتزا نیز تحت تاثیر علاقه وافر مردم ایتالیا نه تنها به اروپا کشیده شد؛ بلکه در خاورمیانه و ایران نیز طرفداران زیادی پیدا کرد. در مقابل سرآشپز‌هایی هستند که از روستا‌های قدیمی ایران، غذاهای فراموش شده را زنده می‌کنند؛ غذا‌هایی که تنها پیرزن‌های بومی بلد هستند!
مهدی‌لو با اشاره به بی‌توجهی نسل جدید به طعم‌های بومی ادامه می‌دهد: با توجه به این که نسل جدید به سمت غذاهای فرنگی و اروپایی گرایش پیدا کرده؛ طبیعی است که غذاهای اصیل به دست فراموشی سپرده شوند. با روندی که در پیش است پیش بینی می‌شود حتی کباب کوبیده نیز در سال‌های نه چندان دور، رنگ خود را در سفره ایرانیان از دست دهد.
افراد سرشناس باید دست به معرفی غذاهای بومی بزنند
این متخصص طعم‌های نوین با اشاره به کشور‌های همسایه عرب زبان تشریح می‌کند: از حضور و سفر‌های چشمگیر عرب زبانان به ایران نمی‌توان چشم پوشی کرد؛ به عبارت دیگر شاید «حمص» به عنوان غذایی عربی از جهت در همسایگی بودن با کشور‌های عرب زبان تا این حد به شهرت و محبوبیت رسید. به هرحال سالانه، شهر‌های مذهبی از جمله قم و مشهد میزبانی تعداد بالایی از افراد عرب زبان را می‌کنند و از همین رو تامین غذای عربی از الزامات پذیرایی از گردشگر عرب است. به عبارت دیگر شاید اگر افراد چینی و ژاپنی از مسافران همیشگی ایران بودند؛ ایران نیز غذاهای شرقی را پرورش می‌داد و طرفداران زیادی نیز پیدا می‌کرد.
مهدی‌لو با بیان این که اگر گردشگر از غذای بومی ایران استفاده کند؛ تجربه خود را در کشور خود و با مردم خود در میان خواهد گذاشت می‌گوید: اگرچه بسیاری از ایرانیان، غذای ایران را به آن سوی مرز‌ها برده‌اند؛ اما شاید سرمایه گذاری آنچنان که درباره داستان «حمص» با عرب زبانان بوده، قوی نبوده و از همین رو رشد چشمگیری نداشته است.
مهدی‌لو با بیان این که تمام غذاهای ایران، خوشمزه هستند خاطرنشان می‌کند: غذاهای ایرانی نیز ظرفیت جهانی شدن را دارند؛ مشروط بر این که از سوی افراد سرشناس به نحو صحیح ارائه شوند. به عبارت دیگر اگر افرادی که دنبال کنندگان زیادی در فضای مجازی دارند؛ به عنوان کسانی که مردم قبول دارند غذا‌ها را معرفی کنند؛ در واقع به جهان معرفی کردند. این انتظاراتی است که از سرآشپز‌های معروف ایران باید داشت.
«حمص» نه تنها به عنوان یک غذا، بلکه نمادی از ماندگاری یک اصالت از یک موقعیت جغرافیایی است که در گذر زمان نیز همچنان قابل استفاده و در دسترس است. پیش از این سیصد آشپز لبنانی موفق شدند در یک اقدام جمعی ۱۰ تن حمص تهیه کنند. رکورد پیشین پخت حمص که ۴ تن بود، به نام اسرائیل ثبت شده بود. این غذا که از جمله غذاهای بومی منطقه مدیترانه به شمار می‌آید؛ هر دو کشور لبنان و اسرائیل «حمص» را خوراک ملی کشور خود می‌دانند.
انتهای پیام/.
