اینجا "امید" آخرین چیزی است که می‌میرد

سعید فغانی

چند روزی از تجاوز وحشیانه رژیم موقت صهیونیستی به خاک ایران می‌گذرد. آن دسته از هموطنان که جنگ تحمیلی را لمس کرده بودند با بغضی عیان در چهره، پیگیر اخبار و خرابی‌های ناشی از موشک‌هایی هستند که وقتی به کوچه و خیابان‌های ما فرود می‌آیند، کاری ندارند که بر سر دانشمندان هسته‌ای می‌بارند یا رایانِ دو ماهه که تنها جرم او زندگی کردن بود. آن‌ها بهتر از نسل دهه هفتاد و هشتاد می‌دانند که جنگ چیست و چه بر سر کشور و روح و روان مردم می‌آورد.

آن‌چه نباید رخ می‌داد، برای ایران‌مان اتفاق افتاده و بار دیگر درگیر جنگی شده که آغاز کننده‌اش نبوده و در لحظات آغازین، مردمش به امید فردایی بهتر برای سرزمین‌شان در خواب بودند.

تمام دنیا می‌داند که ساکنان این سرزمین در طول تاریخ، هیچ‌وقت جنگ طلب و به‌دنبال برهم‌زدن آرامش شهروندان هیچ کشوری نبودند؛ اما این مردم نجیب همواره تحت شدیدترین تحریم‌ها، جنایات و جنگ‌هایی قرار گرفته‌اند که شهدای آن زنان و کودکان بوده‌اند.

امروز برای چندمین بار در طول تاریخ، اتفاقی که نباید برای مادرمان ایران، افتاده است. امروز همان مردم بی‌گناه و صلح‌طلب، مظلومان مقتدری هستند که خواهانِ به خاک و خون کشیدن سگ هار صهیونیست توسط سرداران ایرانی هستند.

شاید آن احمق صهیونیست که فرمان جنگ را صادر کرد و چشمش از خون سرداران، دانشمندان و خواهران ما برق زد، در لحظات نخست به استوری‌ها و تجمع‌های حمایتی می‌اندیشید اما هرگز نمی‌دانست که با این کار آخرین گلوله را به پیکر نیمه جان صهیونیسم شلیک کرده و زودتر از آنچه فکرش را می‌کرد، جهان را از وجود نجس‌شان پاک خواهد کرد.

به ابتدای یادداشت برمی‌گردم، اینجا هموطنانی که تجربه دهه شصت و زندگی در شرایط جنگی را دارند، به‌خوبی می‌دانند و می‌توانند این انتقال تجربه را به‌خوبی انجام دهند که یکی از راهکارهای برون رفت از شوک ناشی از این شرایط تحمیلی، بازگشت به سبک زندگی دهه شصت و یاری رساندن به هم برای حفظ فرزندی به‌نام امید است.

در این سبک زندگی، هیچ‌گونه تخصص و آموزش نیاز نیست، فقط باید بدانیم که همگی در یک سنگر زندگی می‌کنیم و تنها در شرایطی می‌توانیم این سگ‌هار را شکست دهیم که در وهله اول حال خودمان خوب باشد و نگرانی از بابت رخدادهای داخلی نداشته باشیم.

فعال کردن گروه‌های مردمی برای یاری رسانی در شهرها و محلات، ارائه خدمات بهداشتی و فنی توسط افراد متخصص این فنون و تعامل میان صاحب‌خانه‌ها و مستاجران، کارفرمایان و کارگران، صاحبان منازل و مسافران می‌تواند به‌عنوان وظیفه‌ای برای مردمی قلمداد شود که می‌خواهند در بخشی از این جبهه، نامشان را در تاریخ این میهن ثبت کنند.

اینجا "امید" آخرین گلوله آخرین خشابی است که و با آن تا آخرین لحظه جنگ، با هر زبان و پوشش به پرچم پرافتخارمان نگاه خواهیم کرد.