>>به گزارش ایرنا، صبح امروز یکشنبه وقتی مهدی الفتی در مسابقات آسیایی کره‌جنوبی دو پرش بی‌نظیر و تحسین‌برانگیز در فینال وسیله پرش خرک داشت، سالن برگزاری و قهرمانان حاضر در آن، مبهوت هنرنمایی جوان شایسته ژیمناستیک ایران شدند.
او بالاتر از نماینده چین و حتی قهرمان المپیک از فیلیپین توانست به مدال طلا دست یابد. نشانی فراموش‌نشدنی که نخستین طلای تاریخ ژیمناستیک ایران در قاره کهن است و سال‌ها در خاطرات باقی می‌ماند. الفتی که کولاک خود را از بازی‌های آسیایی هانگژو و کسب مدال نقره آغاز کرد، سپس سهمیه المپیک پاریس را از طریق رقابت‌های گزینشی گرفت و حتی در المپیک نیز اتفاقی تاریخی رقم زد و فینالیست شد.
جوان ۲۴ ساله گرگانی ژیمناستیک ایران با تلاش خود و البته برنامه‌ریزی‌های فدراسیون ژیمناستیک خود را مهیای میدان آسیایی کرد و بالاتر از همه مدعیان چشم بادامی، سرود قهرمانی خواند؛ موفقیتی که تحسین همگان را برانگیخت.
حال که او و البته سایر ژیمناست‌های جوان ایران در چند سال اخیر در حال پیشرفت و موفقیت هستند، این سئوال ایجاد می‌شود که آیا مسئولان ورزش کشور نیز به الفتی و البته به ژیمناستیک ایران نگاهی ویژه دارند؟ تا چه زمانی باید چند ورزشکاری که خودشان نیز می‌دانند عمر قهرمانی‌شان به پایان رسیده و با استفاده از فضای مجازی و بعضا با قهر، به دنبال رسیدن به خواسته‌های خود هستند؛ مورد حمایت باشند.
چرا نباید به جای طبل‌های تو خالی، جوانانی مثل الفتی مورد توجه ویژه باشند. قهرمانانی که از امکانات استاندارد نیز برخوردار نیستند و با حداقل‌ها به مصاف برترین‌های جهان می‌روند. جوانی که می‌تواند در المپیک لس‌آنجلس مدال‌آور باشد، نامش حتی در بین ورزشکاران بورسیه شده کمیته ملی المپیک هم قرار ندارد.
امید می‌رود مسئولان وزارت و کمیته کمی نگاهی منطقی‌تر به قهرمانان واقعی داشته باشند و قدر سرمایه‌های ورزش کشور را بدانند. سرمایه‌هایی که می‌توانند در ناگویا و لس‌آنجلس به جای شواف، سربلندمان کنند.