به گزارش روز جمعه >>ایرنا، «محمود الهاشمی» مدیر مرکز الاتحاد برای مطالعات راهبردی عراق در یادداشتی نوشت: ایالات متحده نتوانست از پروژه صهیونیستی جدا شود؛ وتوی چهارشنبه در برابر قطعنامه‌ای که الجزایر به شورای امنیت ارائه داده بود، گواه این امر است. این قطعنامه خواستار لغو فوری و بدون قید و شرط تمام محدودیت‌ها در مسیر رسیدن کمک‌های بشردوستانه به نوار غزه بود. همچنین در آن درخواست آتش‌بس، آزادی تمامی اسرای صهیونیست بدون هیچ قید و شرط و تضمین رساندن کمک‌ها مطرح شده بود.
۱۴ کشور از ۱۵ کشور عضو شورای امنیت، از قاره‌ها و رویکردهای مختلف، به این قطعنامه رأی مثبت دادند. اما «دوروتی شیا» نماینده آمریکا همان مواضع کابینه صهیونیستی نتانیاهو را تکرار کرد و گفت چون در این قطعنامه جنبش حماس به عنوان “سازمان تروریستی” شناخته نشده، آمریکا مخالف است و اسرائیل حق دفاع از خود را دارد.
در مقابل، دنی دانون، سفیر رژیم صهیونیستی این قطعنامه را «هدیه‌ای به حماس» خواند و از آمریکا به خاطر «دفن» آن تشکر کرد.
«ساموئل زبوگار»، سفیر اسلوونی و هماهنگ‌کننده گروه ۱۰ کشور انتخاب‌شده، که پیش از رأی‌گیری به نمایندگی از کشورهای حامی قطعنامه صحبت می‌کرد، تأکید کرد متن قطعنامه پس از گفت‌وگو با تمام اعضا تدوین شده و متنی متوازن است. با این وجود، آمریکا آن را رد کرد!
شایان ذکر است که وتوی چهارشنبه، ششمین باری از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ بود که آمریکا از حق وتو برای جلوگیری از تصویب قطعنامه‌ای در شورای امنیت درباره آتش‌بس در غزه استفاده می‌کند. پنج‌بار نخست این وتوها در دوره بایدن انجام شد، اما این نخستین وتو از سوی دولت دونالد ترامپ بود.
اجماعی که پشت این قطعنامه شکل گرفت، نشان‌دهنده درک جهانی از مسئله فلسطین است. انگلیس، که همواره از اسرائیل حمایت کرده بود، این‌بار رأی موافق داد. «باربارا وودوارد»، سفیر انگلیس در سازمان ملل گفت: «به این دلیل به قطعنامه رأی مثبت دادیم که وضعیت غیرقابل تحمل در غزه باید پایان یابد.»
سؤالی که اکنون در سراسر جهان و به‌ویژه میان ملت‌های خاورمیانه و جهان اسلام مطرح است این است: چرا با وجود مواضع ضدعربی و ضدانسانی آمریکا، کشورهایی چون امارات، قطر و عربستان سعودی همچنان از آمریکا حمایت می‌کنند؟
دیگر نیازی به شواهد جدید نیست تا ثابت شود آمریکا کاملاً در پروژه صهیونیستی غرق شده و حتی به کسانی که خزانه‌هایشان را برایش گشوده‌اند، احترامی نمی‌گذارد. در حالی که رقم تریلیون‌ها دلار در سفر ترامپ به کشورهای خلیج‌فارس به او هدیه داده می‌شد، غزه زیر باران گلوله، گرسنگی و تشنگی جان می‌داد. آن تریلیون‌ها دلار نتوانست حتی یک گلوله را متوقف کند یا حتی موجب اعلام آتش‌بسی موقت در دوران سفر ترامپ شود.
ما می‌دانیم که آمریکا، صرف‌نظر از اینکه چه کسی در رأس قدرت است، هرگز از پروژه صهیونیستی در منطقه و جهان چشم‌پوشی نمی‌کند. این ما را به سال ۱۹۷۵ بازمی‌گرداند، هنگامی که مجمع عمومی سازمان ملل در ۱۰ نوامبر قطعنامه ۳۳۷۹ را تصویب کرد و صهیونیسم را شکلی از نژادپرستی و تبعیض نژادی خواند و از کشورهای جهان خواست با این ایدئولوژی مقابله کنند؛ چراکه آن را تهدیدی برای امنیت و صلح جهانی می‌دانست. این قطعنامه بازتاب‌دهنده موضع روشن جامعه جهانی در برابر نژادپرستی صهیونیسم بود. اما پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و تسلط آمریکا بر جهان، آمریکا در دسامبر ۱۹۹۱ با تصمیم دیگری در مجمع عمومی، آن قطعنامه را لغو کرد.
جهان امروز بار دیگر با قدرت در حال درک ۲ حقیقت است: نخست، نژادپرستی نهفته در صهیونیسم؛ و دوم، پشتیبانی آمریکا از این نژادپرستی. جایی که سخنان، پروژه‌ها و سیاست‌های آمریکا و اسرائیل کاملاً منطبق شده‌اند.
دیگر جهان همان جهان سابق نیست. صبر و پایداری مردم غزه و شجاعت مقاومت فلسطین، روایت فلسطینی و حقانیت آن را بر دروغ‌پردازی صهیونیستی چیره کرده است. آمریکای لاتین، که در علوم سیاسی «حیات خلوت» ایالات متحده شناخته می‌شود، اکنون شاهد خیزش چپ‌گرایان ضدآمریکایی و حامی فلسطین است.
«لوئیس ایناسیو لولا دا سیلوا» رئیس‌جمهور بزرگ‌ترین کشور آمریکای جنوبی پس از وتوی آمریکا، گفت: «اگر در برابر نسل‌کشی فلسطینیان سکوت کنم، شایسته نیست رئیس‌جمهور برزیل باشم!»
اکثر رهبران این قاره و سایر قاره‌ها نیز مواضع مشابهی دارند. موضع اروپا نیز به‌شدت دگرگون شده و آفریقای جنوبی به نماد این قاره در حمایت از فلسطین تبدیل شده است. همچنین، تحولات شرق آسیا نیز به گونه‌ای پیش رفته که «غزه» به نماد تغییر در کشورهایی چون بنگلادش بدل شده است.
سه ماه پس از آغاز عملیات «طوفان الاقصی»، یکی از مسئولان دیپلماتیک از من پرسید: «این نبرد چه زمانی پایان می‌یابد؟» به او گفتم: این نبرد در زمانی آغاز شد که جهان در حال تغییر بود؛ از جمله چندقطبی شدن، فاصله گرفتن اروپا از آمریکا، افول نفوذ غرب در آفریقا، اوج‌گیری چپ در آمریکای لاتین و آغاز تضعیف آمریکا، به‌ویژه در جنوب و شرق آسیا.
به او گفتم: «این نبرد نظامی پایان یافته است. ارتش صهیونیستی دیگر کاری ندارد جز هدف قرار دادن غیرنظامیان و تخریب ساختمان‌ها.»
اکنون، پس از گذشت ۶۰۰ روز از آغاز عملیات «طوفان الاقصی»، معادلات نبرد همچنان پابرجاست و مقاومت غزه همچنان با همان شروط اولیه در حال مذاکره است.
در پایان باید گفت: خوب شد که آمریکا وتو کرد. زیرا با این اقدام، دو نکته روشن شد: اول آنکه آمریکا شریک و پشتیبان اصلی جنایات رژیم صهیونیستی است. دوم، اینکه دیگر تنها مانده است. دیگر زمانی نیست که وقتی نماینده‌اش انگشت بالا می‌برد، همگان دنبالش انگشت بالا می‌بردند، بدون اینکه بپرسند چرا و چگونه؟