به گزارش خبرنگار سینمایی >>ایرنا، فیلم «رها» به‌عنوان نماینده درام خانوادگی و اجتماعی در اکران نوروز امسال، از هشتم اسفندماه به روی پرده رفت و همچنان به نمایش خود ادامه می‌دهد. فیلمی که در این بازه توانست طی حدود ۱۶ هزار و ۴۵۰ سانس، ۳۵۴ هزار مخاطب داشته باشد که به‌عبارتی، برای هر سانس نمایش، حدود ۲۲ نفر در سالن حضور داشته‌اند. البته لازم است به این نکته اشاره کرد که پرفروش‌ترین فیلم اکران نوروزی امسال نیز نتوانست بیشتر از ۳۲ نفر در هر سانس، مخاطب داشته باشد.
این آمار در مورد «رها» تاحدودی متفاوت است. این فیلم تنها نماینده درام خانوادگی و اجتماعی، هیچ رقیبی در اکران نداشت و از پشتوانه ثقیل تبلیغات جشنواره‌ای خود برخوردار بود. «رها» در ایام جشنواره و پس از آن، با اقبال و سیگنال‌های مثبتی از سوی مخاطبان و منتقدان مواجه بود که سبب می‌شد انتظار داشته باشیم تا مخاطبان این فیلم، بسیار فراتر از وضعیت فعلی باشند. از هشتم اسفندماه تاکنون، ۴ میلیون و ۷۸۰ هزار نفر به سینما رفته‌اند که سهم «رها» از مجموع این میزان مخاطب، تنها ۷.۴ درصد بوده است.
اما چرا یکی از قوی‌ترین نمایندگان سینمای خانودگی و اجتماعی، در بهترین بازه نمایش فیلم، آن‌هم بدون هیچ رقیبی نتوانست به آمار قابل‌توجهی دست یابد؟
>>وقتی بازی تبلیغاتی را نمی‌دانیم
>>در نوروزی که میزان مخاطبان آن، به‌مراتب بیشتر از تمام بازه‌های مشابه سالیان پساکرونایی بود، «رها» نتوانست همپای کمدی‌های روی پرده، تبلیغات هوشمندانه‌ای داشته باشد
«رها» فیلم مغضوبی نبود و تقریبا تمامی سینمادارانی که فیلم را در سالن‌های خود نمایش دادند، استقال خوبی از این اثر به عمل آوردند. فیلم در پردیس‌های بزرگ، سالن‌هایی با ظرفیت کم در اختیار نداشت و از این حیث، مشمول بایکوت نشد.
مشکل بزرگ اما از بابت عدم‌جریان‌سازی مطلوب حول نمایش این اثر بود. در نوروزی که میزان مخاطبان آن، به‌مراتب بیشتر از تمام بازه‌های مشابه سالیان پساکرونایی بود، این فیلم نتوانست همپای کمدی‌های روی پرده، تبلیغات هوشمندانه‌ای داشته باشد. «رها» اگرچه به لحاظ کمیت، نمره قابل‌قبولی را در بحث تبلیغات می‌گیرد اما نتوانست هوشمندی چندانی در اشکال تبلیغاتی خود داشته باشد و بنابراین نتوانست اقدام مهمی در مسیر جذب مخاطب به خود ببیند.
متاسفانه شرایط به نحوی است که رسانه‌ها و حتی دفاتر پخش، تنها به اکران یک درام اجتماعی بسنده می‌کنند اما این اتفاق به‌تنهایی فضیلت به حساب نمی‌آید و باید به راهکارهایی منجر شود تا مخاطبان، به تماشای این‌گونه فیلم‌ها دعوت شوند. اینکه گفته می‌شود برنامه‌هایی در مسیر نمایش چند درام اجتماعی طراحی شده است، به‌تنهایی نمی‌تواند آورده مطلوبی برای سینمای ایران به همراه داشته باشد هم‌چنان‌که برای سال گذشته، بیش از ۱۰ درام خانوادگی و اجتماعی که آثار مهمی نیز در میان آنها بودند، دقیقا به همین دلیل، با شکست‌های بزرگی مواجه شدند و نتوانستند حتی هزینه اقلام تبلیغاتی خود را نیز تامین کنند.
>>«مردم» را سپر بلا قرار ندهیم
در چنین بزنگاه‌هایی متاسفانه مشاهده می‌شود که دامنه تقصیرات به دوش مباحثی چون «کیفیت فیلم»، «عدم‌استقبال مخاطب از آثار غیرکمدی»، «مافیای اکران» و... انداخته می‌شود اما با در نظر گرفتن فقط همین یک فیلم «رها» متوجه می‌شویم که هیچ‌یک از این موارد، درباره چنین فیلمی مصداق پیدا نمی‌کند.
بازی خطرناک جایی است که برای فرار از شکست، «مردم» را سپر بلا قرار داده و عنوان می‌کنیم که ذائقه مردم به سمت فیلم‌های کمدی است درحالی‌که با نگاهی به گیشه سالیان گذشته متوجه می‌شویم که در صورت ارائه یک درام اجتماعی درست که زمینه‌های تبلیغاتی هوشمندانه‌ای دارند، می‌توان به اتفاق‌های خوبی در گیشه امیدوار بود که «ملاقات خصوصی»، «علف‌زار»، «تی‌تی»، «ابلق»، «دوزیست» و «بی‌بدن» ازجمله این فیلم‌ها به حساب می‌آیند.
بنابراین صرف اینکه گفته شود طی ۶ماه نخست امسال، ۴ درام اجتماعی خوب به روی پرده می‌روند، آورده‌ای برای سینمای ایران، مخاطبان و صاحبان آن آثار به همراه ندارد. لازم است تا دفاتر پخش به مدل‌های هوشمندانه‌ای از تبلیغات برسند تا به این ترتیب موفق شوند مخاطب هدف را به سینماها کشانده و به یک جریان‌سازی درست نائل آیند. این همان جریان مطلوبی است که در اکران‌های جهانی شرکت‌های پخش بین‌المللی نیز لحاظ می‌شود و آنها هیچ‌گاه پشت نام کارگردان، بازیگران شناخته‌شده یا جوایز جهانی یک فیلم پنهان نمی‌شوند و تلاش می‌کنند تا به زعم خود نسبت به شکوفایی پروسه تبلیغات اثر اقدام کنند.