به‌گزارش روز شنبه >>ایرنا، این زندان‌ها که از زمان دوره ملکه ویکتوریا (۱۸۳۷ تا ۱۰۹۱) به ارث رسیده‌اند، اغلب با سلول‌های کوچک، تهویه نامناسب، سرویس‌های بهداشتی ناکارآمد و ظرفیت‌هایی بسیار کمتر از جمعیت واقعی زندانیان، شرایطی غیرانسانی برای افراد بازداشت‌شده فراهم کرده‌اند. برخی از زندان‌ها مانند واندزوورث، دورهام و بریستول در حال حاضر بیش از ۷۵ درصد ظرفیت خود را به صورت دو نفره در سلول‌های تک‌نفره پر کرده‌اند.
بر اساس یافته‌های گزارشگر گاردین، در بسیاری از این زندان‌ها، فضای اختصاص یافته به هر زندانی کمتر از ۴ مترمربع است؛ میزانی که حتی با معیارهای کمیته اروپایی پیشگیری از شکنجه نیز همخوان نیست. زندانیان در این سلول‌های شلوغ نه‌تنها حریم خصوصی ندارند بلکه مجبورند ساعات طولانی از شبانه‌روز را در کنار غریبه‌ها، بدون تهویه مناسب و در کنار سرویس بهداشتی استفاده شده، سپری کنند.
مطالعات انجام شده نشان می‌دهد که این شرایط می‌تواند به افزایش تنش، مشکلات روانی، رفتارهای پرخطر و حتی خشونت بیشتر درون زندان‌ها منجر شود. بر اساس اظهارات رولاند کارتوس، معمار و پژوهشگر حوزه طراحی زندان در انگلیس، محیط فیزیکی نامناسب و فقدان فضا، مستقیماً با شکست در اهداف بازپروری زندانیان مرتبط است.
در کنار بحران ازدحام، فرسودگی شدید زیرساخت‌ها نیز به یک معضل بزرگ تبدیل شده است. نشت رطوبت، رشد قارچ و کپک، شکسته‌شدن درها و حتی حفر دیوار با قاشق پلاستیکی از جمله مواردی است که بازرس کل زندان‌ها پس از بازدید از زندان‌های ویکتوریایی گزارش داده است. یکی از مسئولان وزارت دادگستری انگلیس این شرایط را «غیرقابل دوام اما اجتناب‌ناپذیر» توصیف کرده است.
به‌رغم اعلام طرح‌های بازسازی، مقامات انگلیس اذعان دارند که با توجه به افزایش جمعیت زندانیان، که پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۲۹ به ۱۰۰ هزار نفر برسد، امکان تعطیلی این زندان‌ها در آینده نزدیک وجود ندارد. در عوض، وزارت دادگستری انگلیس وعده داده است حدود هزار سلول قدیمی را تا پایان سال بازسازی کند.
دولت انگلیس با ساخت زندان‌های جدید و بازسازی محدود زندان‌های فرسوده تلاش دارد از فروپاشی کامل نظام زندانبانی جلوگیری کند. با این حال، ناظران معتقدند این تلاش‌ها پاسخگوی بحران نیست، زیرا نبود اراده سیاسی برای اصلاح ساختاری نظام قضایی، و فقدان حمایت‌های اجتماعی پس از آزادی، موجب تداوم چرخه بازداشت، زندان و بازگشت به جرم شده است.
در مجموع، آنچه در نگاه نخست، مسئله‌ای زیرساختی به‌نظر می‌رسد، در واقع بازتابی از یک بحران گسترده اجتماعی، قضایی و سیاسی در انگلیس است؛ بحرانی که با دیوارهای ضخیم زندان‌های قرن نوزدهمی قابل پنهان‌سازی نیست.