این مداخله‌های تخصصی می‌توانند پیشگیرانه، تشخیصی و درمانی باشند و در همه گروه‌های سنی، از کودکان تا سالمندان، به کار گرفته شوند.
در حوزه زبان، گفتاردرمانی به کمک افرادی می‌آید که یا در دوران رشد (مانند کودکان دارای تاخیر زبانی یا مبتلا به اوتیسم و سندروم داون) یا در اثر بیماری‌ها و سوانح (نظیر سکته مغزی) دچار اختلال شده‌اند.
در بخش گفتار، با مسائلی مانند لکنت، اختلالات تلفظ، مشکلات صوتی و آسیب‌های ناشی از بیماری‌های حنجره روبرو هستیم. کاربران حرفه‌ای صدا همچون معلمان و قاریان قرآن نیز نیازمند مراقبت‌های تخصصی گفتاردرمانی برای حفظ سلامت صوتی خود هستند.
حتی در مواردی مانند فلج تارهای صوتی یا پولیپ، گفتاردرمانی می‌تواند جایگزین درمان‌های تهاجمی شده و فرد را از جراحی بی‌نیاز کند.
از دیگر حیطه‌های مهم، اختلالات بلع است. گفتاردرمانگر می‌تواند با ابزارهای پیشرفته مانند اندوسکوپی، مشکلات بلع را شناسایی و درمان کند؛ نقشی کلیدی که می‌تواند از عفونت ریه، لوله‌گذاری معده و تغذیه تهاجمی پیشگیری کند.
گفتاردرمانی، رشته‌ای «غیردارویی، غیرجراحی و بی‌عارضه» در تعامل با سایر رشته‌های توانبخشی مانند فیزیوتراپی و کاردرمانی، نقش مکمل و حیاتی ایفا می‌کند. چراکه حفظ عملکرد بلع و تغذیه، بنیان توانبخشی حرکتی و ذهنی است.
امیدواریم با افزایش آگاهی عمومی و توجه مسئولان، این رشته مهم بیش از پیش مورد حمایت قرار گیرد و گفتاردرمانگران بتوانند خدماتی با کیفیت و مؤثر به جامعه ارائه دهند.
* عضو بورد تخصصی رشته گفتار درمانی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و دانشیار گروه گفتار درمانی دانشکده توانبخشی همدان