آنچه این روزها به روشنی دیده می‌شود، تغییر فضا و رنگ تازه‌ای است که بر روابط اجتماعی سایه افکنده؛ دیگر در کوچه و بازار و حتی در شبکه‌های اجتماعی، کمتر نشانه‌ای از نزاع‌های کلامی یا اختلافات معمول دیده می‌شود. شاید چندی پیش موضوعات کوچک می توانست اختلافی بین همسایگان یا رانندگان در خیابان ایجاد کند، اما امروز سایه تهدید خارجی، همه این موضوعات را به حاشیه رانده است. آدم‌ها حالا به جای جدل و بحث، سعی دارند نیازهای هم را تأمین کنند یا دست یاری به سوی دیگری دراز کنند، چرا که همه می‌دانند اولویت اصلی، آرامش و مقاومت جمعی است.
گزارش‌ها و مشاهدات میدانی از سطح شهرها نشان می‌دهد مردمی که شاید دیروز برای یک جای پارک یا صف نانوایی اختلاف داشتند، امروز رعایت حال یکدیگر را در اولویت گذاشته‌اند. روحیه دستگیری و کنار آمدن، از خانه تا خیابان و محل کار گسترده شده و کمتر کسی به اختلافات گذشته توجه نشان می‌دهد.
در شبکه‌های اجتماعی، جریان قدرتمندی از همبستگی برای مقابله با فضای سنگین رخ داده؛ مردم با پیام‌های امیدبخش، ناامیدی دشمن را به رخ می‌کشند و با هشتگ‌هایی مثل #همبستگی_ملی، #برای_ایران و #بی_هراس، نه فقط مسیر خبرسازی مغرضانه را سد می‌کنند، بلکه به جهان نشان می‌دهند که مردم ایران اهل فرار نیستند.
هر اتفاقی که رخ دهد، مردم نشان داده‌اند که اجازه نمی‌دهند تهدیدها، امید و پویایی را از دل جامعه بگیرد. آرامش بازار، حضور همیشگی مردم در اماکن عمومی و ادامه روندهای عادی گواه همین اعتمادبه‌نفس ملی است. آنچه این روزها پیش چشم خبرنگاران و شهروندان می‌گذرد، تولدی دوباره از همدلی و بزرگ‌منشی در میان مردمی است که راه عبور از بحران را خوب فراگرفته‌اند.
تهدیدهای خارجی هرچند سخت و پرتنش، اما بی‌اثر بر روحیه ایران و ایرانی است؛ وحدت در چنین روزهایی صرفاً یک شعار نیست، بلکه رفتاری عینی و روزمره است که در کوچک‌ترین برخوردها و مهربانی‌ها نمود یافته. جامعه امروز ما با صدای بلند اعلام می‌کند که هیچ خطری نمی‌تواند این ملت را از راه زندگی عادی و عزتمندشان دور کند؛ ایران به همین همدلی و جسارتش زنده است.