بخش‌هایی از این گزارش را می‌خوانید:
مذاکرات هسته‌ای با ایران در حالی ادامه دارد که دولت دونالد ترامپ و تیم او با ناهماهنگی و تناقض‌گویی، مذاکرات را به بن‌بست کشانده‌اند. تهران آشکارا علاقه‌ای به توافق نشان نمی‌دهد (ادعای نویسنده).
باراک اوباما در سال ۲۰۱۶ مدعی بود که جامعه جهانی را علیه گسترش تسلیحات هسته‌ای، به‌ویژه در ایران، متحد کرده است. اما در یک سال و نیم بعد، کره شمالی موشک‌های بالستیک را در فاصله ۲۰۰ مایلی ژاپن پرتاب کرد و ۲ آزمایش هسته‌ای انجام داد که یکی از آن‌ها به ادعای پیونگ‌یانگ، بمب هیدروژنی آماده پرتاب بود.
مذاکرات با ایران تحت تاثیر آشفتگی در تیم سیاست خارجی آمریکا قرار دارد. مارکو روبیو، که به گفته برخی «۴ شغل و هیچ اراده‌ای» ندارد، ظاهرا وزیر امور خارجه است، اما استیو ویتکاف، سرمایه‌دار املاک و مستغلات بدون تجربه دیپلماتیک، به عنوان فرستاده ویژه برای بحران‌های خارجی، از جمله مذاکرات با ایران، روسیه و حماس، منصوب شده است. جان بولتون، مشاور امنیت ملی پیشین، ارتباط میان ویتکاف و روبیو را نامشخص می‌داند.
هال برندز (تحلیلگر برجسته در حوزه امنیت ملی و سیاست خارجی ایالات متحده، استاد روابط بین‌الملل در دانشگاه جانز هاپکینز و پژوهشگر ارشد در موسسه آمریکا اینترپرایز) معتقد است جهان وارد «عصر هسته‌ای جدید» شده که پیچیده‌تر و به مراتب ناپایدارتر از گذشته است. در حالی که ایران مذاکرات را به درازا می‌کشد، اسرائیل خواستار اقدام نظامی است. دونالد ترامپ به اسرائیل توصیه کرده خویشتنداری کند، اما اگر مذاکرات شکست بخورد، احتمال حملات مشترک آمریکا و اسرائیل وجود دارد. برنامه‌ریزی برای چنین حملاتی در پنتاگون و فرماندهی مرکزی آمریکا در تامپا (شهر تامپا در فلوریدا و محل فرماندهی مرکزی ایالات متحده) در جریان است.
ژاپن که تنها قربانی حمله هسته‌ای در تاریخ است، با تهدیدات فزاینده‌ای از سوی چین و کره شمالی مواجه است. هال برندز می‌نویسد که در صورت تضعیف اتحاد با آمریکا، ژاپن ممکن است به سمت ساخت تسلیحات هسته‌ای حرکت کند. در کره جنوبی نیز، با روی کار آمدن رئیس‌جمهور جدید، لی جائه میونگ، نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد بیش از ۷۰ درصد مردم از توسعه تسلیحات هسته‌ای حمایت می‌کنند تا وابستگی به آمریکا کاهش یابد.
در اروپا نیز تردیدها درباره تعهدات آمریکا به ناتو افزایش یافته است. مکس هستینگز (تحلیلگر امنیت بین‌الملل) می‌نویسد: «دولت‌های اروپایی برای حفظ حضور نیروهای آمریکایی در قاره، حتی حاضر به تحمل توهین‌ها و تعرفه‌های تجاری هستند.» اما آمریکا دیگر آن صخره مستحکم برای متحدانش نیست و بیشتر شبیه شن‌های روان شده است.
ایران مدعی است برای برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای به غنی‌سازی اورانیوم نیاز دارد، ادعایی که با تمسخر مواجه شده است (نویسنده به‌طور مشخص اعلام نکرده چنین تمسخری از کجا صورت گرفته است؟). اما در دیگر نقاط جهان، انرژی هسته‌ای جدی‌تر گرفته می‌شود. چین تقریبا نیمی از ظرفیت هسته‌ای در حال ساخت جهان را در اختیار دارد. در کره جنوبی، لی جائه میونگ با وجود وعده کاهش استفاده از زغال‌سنگ و گاز، موضع روشنی درباره انرژی هسته‌ای ندارد، در حالی که ساخت ۳ نیروگاه هسته‌ای باید تسریع شود.
هیئت تحریریه بلومبرگ هشدار می‌دهد که گذار به انرژی‌های تجدیدپذیر، اگرچه ضروری است، اما خطراتی دارد. خاموشی اخیر در اسپانیا و پرتغال، که ۷۰ درصد انرژی‌شان از باد و خورشید تامین می‌شود، نشان‌دهنده نیاز به نیروگاه‌های هسته‌ای برای تامین برق پایدار است.
جهان در برهه‌ای حساس قرار دارد. در حالی که ایران با ذخایر عظیم نفت و گاز، بهانه‌ای برای برنامه هسته‌ای‌اش ندارد، دیگر کشورها برای امنیت و پایداری انرژی به هسته‌ای روی می‌آورند. اما ناپایداری در سیاست خارجی آمریکا و تردیدهای متحدانش، آینده‌ای پرمخاطره را رقم زده است.