به گزارش >>همشهری آنلاین متهم به قتل الهه حسین نژاد در گفت و گویی اختصاصی به همشهری می گوید شب حادثه چهره مقتول را به درستی ندیده اما بعد از چند روز وقتی عکس های طعمه اش را در فضای مجازی دیده، به شدت ترسیده اما کاری از دستش ساخته نبوده است.
نقشه قبلی و برنامه ریزی شده که نبود. آن شب همه چیز به صورت اتفاقی رخ داد. من در میدان آزادی منتظر مسافر بودم که مقتول سوار ماشینم شد تا به اسلامشهر برود. حدود ۲۰ دقیقه داخل خودرو منتظر ماند و از آنجایی که مسافری نیامد به من گفت کرایه مسافرهای دیگر را می دهد. ظاهرا عجله داشت و من درواقع به صورت دربستی، حرکت کردم به سمت مقصد. انگار همه چیز در دست هم داده بود تا اتفاق تلخ رقم بخورد.
نه. چون مقتول به من گفت کرایه همه را حساب می کند. تنها مسافرم خودش بود.
در نزدیکی اسلامشهر که رسیدیم گفت مادرش حال خوبی ندارد و از من خواست مبلغ بیشتری بگیرم و او را به مقابل خانه شان که در اسلامشهر بود برسانم. من هم قبول کردم ناگهان برای پرداخت اینترنتی هزینه کرایه ماشین، مقتول گوشی تلفن آیفونش را از داخل کیفش بیرون آورد. چشمم که به گوشی افتاد وسوسه شدم و تصمیم گرفتم آن را سرقت کنم.
چون مقاومت کرد. گوشی را نمی داد. با هم درگیر شدیم و من هم با چاقویی که همراهم بود، چهار ضربه به او زدم.
آن شب مدام وسوسه به سراغم می آمد حتی هنگام رانندگی به بهانه اینکه می خواهم مسیر نزدیک تر بروم، به محلی خلوت تر رفتم اما فقط از او سرقت کردم.
فکر می کنم دو تا گوشی داشت.
گفت یک ربع دیگر به خانه می رسد.
متهم سکوت می کند.
وقتی متوجه شدم که دختر جوان فوت شده، به سمت بیابان های اطراف فرودگاه رفتم و جسد را در آنجا رها کردم.
من از آن مسیر، خیلی عبور کردم. مسافر برده ام و درواقع مسیر پر ترددم بود. می دانستم کسی از آن بیابان ها عبور نمی کند و احتمال پیدا شدن جسد خیلی کم بود.
سمند نقره ای بود که برای برادرم بود و هر چند روز یکبار با آن مسافرکشی می کردم.
قبلا به خاطر شرارت یکبار دستگیر شده ام.
متهم جوان سکوت می کند.
من هیچ رد و سرنخی از خودم به جا نگذاشته بودم و احتمال اینکه دستگیر شوم خیلی کم بود. البته پس از چند روز که خانواده اش عکس و فیلم های الهه را در فضای مجازی منتشر و از مردم درخواست کمک کردند ترسم بیشتر شد و فهمیدم که پلیس دنبال من است.
بله. چندین بار عکسش را دیدم و خبرها را دنبال می کردم. چون آن شب به درستی صورت دختر جوان را ندیده بودم.
عذاب وجدان که داشتم اما کاری از دستم بر نمی آمد.
نه هیچ کس. فقط خودم می دانستم. سکوت کرده بودم و به کسی حرفی نزدم.
خیلی ترسیده بودم اما سعی می کردم روال زندگی ام ادامه بدهم تا کسی به من مشکوک نشود. مثلا پیش دوستانم می رفتم به قهوه خانه می رفتم قلیان می کشیدم و کارهای روز مره ام را انجام می دادم.
عذاب وجدان داشتم اما کاری از دستم ساخته نبود.
از خانه ام در اسلامشهر فرار کردم.
قهوه خانه ای در حوالی بزرگراه نواب است که متعلق به یکی از بستگان دورم است. بالای قهوه خانه اتاقکی مثل انباری است که خرت و پرت های قهوه خانه را در آنجا انبار کرده اند. در این چند روز آنجا مخفی بودم. یعنی شب ها آنجا می خوابیدم. به صاحب قهوه خانه گفته بودم که صاحب خانه جوابم کرده و تا زمانی که خانه اجاره کنم در آنجا بخوابم و در این مدت آنجا مخفی بودم اما در نهایت لو رفتم و دستگیر شدم.
متاهل بودم اما ۶ ماه قبل از همسرم جدا شدم و از بعد از جدایی، تنها زندگی می کردم.