به گزارش >>>>همشهری آنلاین، به نوشته جعفر شهری در کتاب طهران قدیم: «نان این دکان مرغوب‌تر از نان دکان‌های اطراف بود و اسم صاحبش «حاج‌علی جغجغه» و مسمای لقب جغجغه او این بود که در مواقع شلوغی برای اینکه بچه‌ها سر و صدا راه نیندازند، آنها را به دور خود جمع می‌کرد و با جغجغه و بوته‌های سوخت آنها را بازی می‌داد و تا رسیدن نوبتشان آنها را مشغول می‌کرد. اما این بازی جغجغه چه جور بازی‌ای بود؟ جعفر شهری در این‌باره توضیح می‌دهد: «بازی جغجغه این بود که یکی به هر یک از بچه‌ها یک جغجغه می‌داد تا آن را بجنبانند و جغجغه هر یک صدا نداشت محکوم بود که چند پشت‌دستی از دیگران بخورد یا هر یک را کول بگیرد و دور میدانگاهی شمس‌العماره بگرداند و باز جغجغه‌ها را جمع کند و با هم مخلوط و میانشان قسمت کند و بازی را از سر بگیرد.»
